Bazen hani içine dolar ya insanın kelimeler. Ağzına dolar. Çıkarmak istersin, bağırmak, çığlık atmak... Ama hiçbirini yapamazsın. Ne kelimeler çıkar ağzından, ne bağırabilirsin, ne de çığlık atabilirsin... Içinde yaparsın herşeyi. Içinde çığlık atar, içinden konuşur, içinde bağırırsın. Susmak istersin. Konuşmadığın halde. Beynindeki o sesin susmasını istersin. Ölmek istediğini anlarsın sonradan. Tükenmişlik demi bu? Tükenmişlik... Bende tükendim galiba. Evet evet ben de. Ben o eski güçlü hüseyin değilim artık. Herşeyi olgunlukla karşılayan hüseyin değilim. Şükreden, elinde bi bok olmadığı halde bile elinde sanki hazine varmış gibi şükreden hüseyin... Kalmadı be. Gerçekten kalmadı. En ufak şeyde ağlayan hüseyin var artık. Çenesini sıkıp gece banyoda ağlayan hüseyin değil. Yaşadığı şeyden hemen sonra tuvalete koşan hüseyin var. Herkese güvenen hüseyin yok artık. Kendine bile güvenemeyen. Ölü babasıyla bile konuşmaktan korkan hüseyin var. Kız sevgisi yaralı kızların yaralı erkeklerin yarasını sarmaya çalışan hüseyin yok artık. Yaraya merhem olmak isteyen hüseyin değil yaraya dokunmaktan korkan hüseyin var. Bi kişinin gözyaşına gözleri dolan hüseyin değil gözyaşlarına değer vermeyen hüseyin var. Ne hale geldiğini bilmeyen hüseyin var. Her insana inanan güvenen hüseyin yok. Hayvanlara bile inanmaya güvenmeye korkan hüseyin var. Icimdeki insan sevgisi bitti benim. Icimdeki yaşam isteği hayaller bitti. İyi bi baba olmak hayali bitti. Içim bitti çünkü. Içim... Göz kapaklarımın ağırlaştığı her dakikada titriyorum. Uyumaktan heves alan hüseyin değil uyumaktan korkan hüseyin var. Her gece rüyasında babasını görmeye yalvaran hüseyin değil her gece rüyasında insan görmemek isteyen hüseyin... Çocukluğunu yaşayamadığı için samimi olduğu kişilerle çocuk gibi şımarık konuşan Hüseyin değil. Icindeki çocuğu öldüren Hüseyin var. Her çocuğa baktığında ben çocuğumu yetistirirken bunları yapıcam diye düşünen hayal eden hüseyin değil. Ben kime nasıl inanıp da nasıl evlencem diye düşünen hüseyin var. Bi hayalle olacak çocuğuna nasıl namazı Kuran'ı öğreteceğini hayal eden hüseyin değil ya çocuğum olmazsa ya çocuğum olur da kaybedersem korkusuyla titreyen hüseyin var. Tükenen hüseyin yok artık. Eriyen, biten hüseyin var... Sırtındaki bıçakları çıkarıp biriktiren hüseyin değil sırtındaki bıçakları sırtında biriktiren hüseyin var. Artık o eski hüseyin yok. Vefalı saygılı terbiyeli sevinen sevindiren hüseyin değil kimseye güvenmeyen kimseye değer vermeyen kimseye saygı sevgi göstermeyen kimseyi güldürmek için farklı farklı uğraşmayan hüseyin var. Gözyaşları akmasın diye uğraşan hüseyin yok. Aksın aksın akar akar geçer diye düşünen hüseyin var. Yaralarını görüp oraya derman olmak isteyen hüseyin yok. Yara görmeye korkan hüseyin var. Kendi yaralarına derman arayan hüseyin yok yaralarını göstermeye korkan hüseyin var... Noldu biliyo musunuz? Bilmiyosunuz tabi...
Hüseyin öğrendi hüseyin öğrendi. Kimseye güvenilmeyecegini... Kimseye inanilmayacağini... Kimseye derman olmaya calisilmayacagini... Kimseye uyuşturucu bağımlısı kadar baglanilmamasi gerektiğini... Kimsenin gözyaşını silmeye çalışilmamasi gerektiğini... Ve herkese yaralarını göstermenin aptallık olduğunu öğrendi. Bunları nerden öğrendi demi?
Hicbi kimseye güvenilmeyecegini öğrendi. Çünkü kime guvendiyse gitti. Kime guvendiyse güvenini boşa çıkardı...
Hicbi kimseye inanilmayacagini öğrendi. Çünkü kime inandiysa yine gitti. Gitmem diyenlere inandı, gittiler. Kimseye demem diyenlere inandı, dediler. Ben arkandayım diyenlere inandı, arkasından vurdular...
Hicbi kimseye derman olunmaya calisilmayacagini öğrendi... Çünkü kime derman olmaya çalıştıysa, sonunda YAPMASAYDIN oldu. Kime derman olduysa yaralarını iyilestirdikten sonra aynı yaradan yedi...
Hicbi kimseye uyuşturucu bağımlısı kadar baglanilmamasi gerektiğini öğrendi...Çünkü kime baglandiysa, kime o kadar kendini geride bıraktıysa, o kişide hüseyini geride bıraktı... Hiçbiri geride kalan Hüseyinin yanına gitmedi. Hepsi hızlandı hüseyini istemedi. Çünkü biliolardi. Hüseyin gidemezdi ki çünkü bağımlıydi hemde deliler gibi. Onsuz bir boka yaramadığına inanıyodu hüseyin. Bunu onlar biliodu. Hüseyin kime baglandiysa aynı uyuşturucu bağımlısı gibi sonunda ÖLEN hüseyin oldu...
Hicbi kimsenin gözyaşını silmeye çalışilmamasi gerektiğini öğrendi...Çünkü kimin gözyaşını sildiyse zamanı gelince SILMESEYDIN oldu. Kimin gözyaşının yere düşmesine izin vermediyse, o gözyaşını mutluluk gözyaşına çevirmeye calistiysa sonunda yine kendinden başkasını düşünmeyen hüseyin oldu...
Ve Hüseyin en başta öğrenmesi gereken şeyi en sonunda öğrendi...
Herkese hemde önüne gelen herkese yaralarının yerini göstermesinin aptallık olduğunu hüseyin en son öğrendi...
Çünkü yapmaz dedikleri yaptı, o yarayı sarar dedikleri Hüseyinin o yarasını deşti. O yaraya merhem olur dedikleri o yaraya tuz bastılar. Hüseyin her defasında aynı aptallığı yaptı. Hemde bunu milyonlarca defa... En başta öğrenmesi gerektiğini en son öğrendi. En başta öğrense bunlar gelmezdi başına. Kalbi bu kadar kırık olmazdı. Ve şimdi Hüseyin ardında bi KEŞKE daha bırakıyo. Keşke... En cok kullandığı kelime zaten hayatında. Belki de Hüseyinin en cok sahip olduğu iki duygudan biridir. Pişmanlık... Diğerini zaten bilmek zor değil. YALNIZLIK...
Ama artık Hüseyinin öyle umrunda değil yalnız olması kimsesizligi umrunda değil çünkü öğrendi artık yalnız olan insanların bişeyleri eksik kalmiyo hatta üzen insanlar kalmıyo hayatlarında. Ve artık Hüseyinin de hayatında ne mutlu eden ne de üzen insanlara yer yok... Çünkü biliyo her gelen bir gün gider...
Okursunuz okumazsınız bilemem ben o darbeyi aldığımdan beri Her gün bu yazıyı kaç kez okuyorum bilmiyorum. Ama inanın böyle. Kimsenin verdiği söze inanmayın. Kimsenin sizin yanınızda olacağına inanmayın. Ben öğrendim. Öğrenirken de almadığım darbeyi aldım. Herkes bir gün gider arkadaşlar. Her sandığınız dostluk bir gün biter...
