Life of the party/ s.m

1.

Spojrzałam na zegar wiszący w sali od matematyki. Czternasta dwadzieścia- jeszcze dziesięć minut do dzwonka.

Znów patrzę w stronę tablicy, gdzie Shawn głowi się nad prostym zadaniem. Naprawdę nie wiem, jak można być takim tępym, czy on się w ogóle uczy?

Zamiast chodzić na te dzikie balangi, na których Bóg wie co robią, mógłby chociaż otworzyć ten głupi podręcznik. Teraz zajmuje tylko nie potrzebnie czas i resztę zadań mamy do domu. Świetnie.

Wzdycham i spoglądam na Camerona, który siedzi ławkę obok. Wyobrażam sobie jak wyglądałby nasz ślub i jak byśmy nazwali swoje dzieci. Albo co by było, gdyby teraz do naszej klasy wszedł Justin Bieber.

Najwyraźniej znowu zamyśliłam się zbyt mocno, bo Melanie (z którą siedzę) szturchnęła mnie w ramię, a przed sobą zobaczyłam zirytowaną panią Grace.

-To jak Naomi? Rozumiem, że ci to pasuje. Mam nadzieję, że nie masz z tym jakiegoś problemu?

-Nie, skądże- odparłam. Nawet nie wiedziałam na co się godzę. Pewnie znowu chodzi o jakąś olimpiadę matematyczną.

-Och, nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę!- szepnęła do mnie Melanie.

-Czego? Olimpiady z matmy? No proszę cię.

-Jakiej olimpiady, co ty gadasz? Przecież będziesz uczyć Shawna Mendesa. Najprzystojniejszego chłopaka w całej szkole! I to jeszcze w jego domu!- powiedziała podekscytowana.

-Co?!- krzyknęłam najwyraźniej za głośno, bo pani Grace posłała nam groźne sponrzenie- przepraszam- dodałam.

-Ja nie mogę znieść jego widoku w szkole. A co dopiero po za nią.

-Przestań w końcu narzekać! Taka szansa nie zdarza się każdemu, a ty jeszcze wybrzydzasz. Dziewczyno, każda chciałaby być na twoim miejscu!

W tym czasie zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec zajęć na dziś. Szybko wybiegłam ze szkoły, gdy nagle usłyszałam, że ktoś mnie woła.

***********************
Cześć! Jest to moje pierwsze opowiadanie i mam nadzieję, że wam się spodoba. Przepraszam, że rozdział jest taki krótki i  wsumie nic się ciekawego nie dzieje, ale obiecuję, że będzie coraz lepiej!
                         xx Mercy