KADERE TUTSAK

1. BÖLÜM

Kapıdan içeri girdiğimde boş boş yüzüme bakan bir sürü insan, sanki benim varlığım onları hayata karşı susturmus gibi, onlara karşı yaptığım tek şey başımı one salayarak selam vermedi. Usulca odadan ayrıldım , kimse nereye gittigimi sormadı zaten sormalarını da istemezdim herhalde...  

"Yüzüne kapıları kapattığim insanlar aslında kaderime açtığım bir kapiymis meğer"

  Misafirlerin  ardından iki gün geçmişti anlayamadıgım bir sürü şey oluyordu hayatımda . Diyer günlerden farklıydı o şen Şakrak günlerin yerini ıssız bir sessizlik almıştı ...
Annemle babam konuşurken birden annemin bağırma sesi geldi koşar adımlarla salona gittim babam beni görünce susmuştu  aynı suskunluğu annemden de bekledim ama olmadı . Annemin kolumu sikarcasina odadan uzaklaştırmak istemesi, küçük kardeşimin duvarın köşesinde durup ağlaması beni dahada endişelendiriyor . Korkuyorum vücudumu kaplayan uyuşmalar beni dahada korkuya sürüklüyor du . Aklımdan geçen sadece birsey vardı bu konuşmalar nereye varacak . Kardeşimin elini tutup odama götürdüm , belliydi korkuyordu ben bu yaşta korktum o nasıl korkmasin. Kardeşim sakinlestirmeye çalışıyordum annemle babamın sesini duymasın diye onun en sevdiği masalı okudum battaniye örttüm  ve ona sımsıkı sarıldım bi nebze korkularını unutsun diye  peki bana kim sarılacaktı korkularımı kim unutturacakti orası meçhul...
Kardeşim kolarim da çoktan uyumuştu uyanmasın diye sesiz hareket  ediyordum en sevdiği bebeğini baş ucuna koydum .
Annemle babamı merak ediyordum salona gittiğimde babam yoktu geride ağlayan bir anne bırakmıştı. Ürkek adımlarla annemin yanına sokuldum büyümüştüm yirmi yaşındaydım bedenen büyük ama ruhen hala küçük o yirmi yaşındaki kızın yerini on yaşındaki küçük kız almıştı  ne konuşacağını bilmeyen ürkek bakışlarını annesinden kaçıran bir kız bende eser kalmamıştı . İhtiyacim    olan tek şey annemin tek kelime etmesi ama o daha fazlasını yaptı. Sımsıkı sarıldı kokumu içine çekti benim küçük kızım diye kulağıma fısıldadı.  
O an kalbimde sağ kalan bir kelebeğin  olduğunu hissettim . Annemin elini yüzümde hissettim gözlerinin içine baktığımda dolmuş ve buğulanmıstı  ardı ardına kesilmeyen  seni  bırakmıycam sözleri beni endişelendiriyor du . Biliyordum bırakmayacağını hangi anne bırakırki en azından benim annem bırakmaz . Biz ne yasıyorduk   ne oluyordu bize o mutlu aile fotoğrafının yerini resmi dağılmış yırtık bir sayfa kalmıştık  , o yırtılan  sayfa düzelirmiydi peki ya biz düzelecekmiydik  bilmiyorum. Aklım kalbim durmuş işlevini yitirmiş ti...
Annemin yatagını  hazırladıktan sonra onu yatağına uzattım alnına   öpücük kondurdum yaşananların üzerine gözünü kapatmasını  istedim inkar etmedi çünkü buna ihtiyacı vardı. Evdeki tüm lambaları kapattım odamdaki küçük sandalyenin üzerine oturdum karanlıktan korkan kızdan eser kalmamıştı göz yaşlarım yeterince  aydınlatıyordu  etrafı en azından benim için öyleydi...
 

Arkadaşlar meraba hersey bu bölümden sonra başlıyor umarım beğenirsiniz Oylarınızı bekliyorum..

Arkadaşlar elimden geldiğince hızlı bölüm Yayınlamaya çalışıyorum votelemeyi unutmayın :)