KARANLIK HAYAT

ZOR GÜNLER HATTA AYLAR

Evet güzel sevmiştim temiz sevmiştim ama işte tek bir hata her şeyi bitirdi.Futbola nankör derler peki ya aşk nankör değil mi? Bence çok daha büyüğü olabilir.Önce seni mutlu etmeye alıştırıyor seni senden alıyor aşk gözünü karartıyor sadece onu görüyorsun sonra onsuzluğa alış diyor uzaktan sev diyor ve son olarak gözünü değil gönlünü karartıyor.

O kadar zor günler geçirdim ki anlatamam ama birçoğu insan gibi kötü alışkanlıklara başvurmadım.Ya ben şunu anlamıyorum karşındaki insanı güzel seviyorsun eyvallah kendini neden güzel sevmiyorsun ? Kim için zarar veriyorsun kendine ? Hayatında olmayan birisi için mi ? Yoksa seni yarı yolda bırakıp giden birisi için mi ? Seni düşünmeden hayatına uğramamış gibi çekip giden birisi için değer mi desem çoğu insan değer der çünkü sevmiştik derler.Sevmiştik evet sevdik herkes sevdi ama o gerçekten sevse şuan yanında olmaz mıydı nerede ben göremiyorum ? siz görebiliyor musunuz gerçekten sevenleri ? Zamanında ölüp bitiyorum diyenler şimdi yeniden doğmuş galiba kim bilir şuan kimlere ölüp bitiyorlar...

İşte böyle insanlar yüzünden güvenimiz kalmadı kimseye çünkü çoğumuz dürüst olamadık gizlice işler yaptık evdeyiz dedik ama değildik mesela arkadaşlar anlatıyor bide marifet gibi yalan söylediğini ayakta alkışlayasım geliyor hayır sonrada onlara güvenmem isteniyor komik değil mi ? Kendimi kitaplara vermiştim artık okulunda son günleri gelmişti artık.Eskişehir'de duramıyordum artık nereye gitsem mutlaka bir anı ile karşı karşıya geliyordum çok sevdiğim okuluma bile gidemez oldum insan birine bakınca karşısında onu görür mü? Ben görüyordum.Okul bitmişti son gün vedalaşırken arkadaşlarımla gözüme çarptı onu ilk gördüğüm günde de öyle çarpmıştı kalbim yine çarptı yalan yok ama bu kez fark çok fazlaydı o zamanlar tanımıyordum şuan ise aileme kadar girmiş bir yabancı olarak bakıyordum düşünün size vereceği acıyı işte.Eskişehir'den ayrılmak için güzel bir bahane olmuştu üniversite tercihleri 10 tercihin arasında sadece Trabzon vardı şehir dışı olarak ve Trabzon'u kazanmıştım öyle bir rahatlamıştım ki gidecektim bu şehirden nefes alacaktım fanatik olduğum takımımın maçlarına gidebilecektim her şeyin hayali güzeldi tabi bütün bunları düşünürken ailemi unuttum.Babam yurt dışında çalışıyordu annem ve kardeşimi bırakamazdım bu yüzden vazgeçtim nefes almaktan boğulacağım şehirde zaman sayıyordum sadece.Bana beddua mı etti büyü mü yaptırdı bilmiyorum ama ondan sonra kimseyi sevemedim ben.Bir kızın yanına yaklaşamadım iğrendim uzak durdum burnuma başka koku gelince bile terse yürüdüm.Tam birisiyle olacak diyorum aklıma geliyor anında uzaklaşıyorum olduğum yerden.Kitabımın arasındaki fotoğrafını annem bulup atmış çok kızmıştım belki ama benim yapamadığımı yaptı.Zaten kime acıdıysak en büyük tekmeyi ondan yemedik mi? O zamandan beri acımıyorum kimseye nasıl olmam gerekirse öyle davranıyorum içimden geçenleri direkt yüzlerine söylüyorum arkadan konuşup yüzlerine karşı iyi olacağıma yüzlerine konuşup doğruları söylediğim için kötü olmayı tercih ederim bu hayatta.Yalan hayatta oynayan sahte oyuncularız biz tek gerçek öleceğimiz gün geri kalan her şey gelip geçici.

1 yılı geçmişti hayatımda kimse yoktu ben karanlık hayatı en içinden yaşadım hep hayırlısı olsun onu unutayım diye dua ettim ve unuttum da aradan uzun zaman geçmişti ama yoktu ne içimde ne kalbimde artık.

2016 yılının Eylül ayında dualarım kabul olmuştu.Beni karanlık hayattan alacak o ışığım olacak insanı tesadüfen bulmuştum...