Daha 15 yaşındayım. Bende diğer yaşıtlarım gibi töre mahkumu küçük bir kız çocuğum. Tıpkı diğerleri gibi bende çaresiz ve evliliğe mahkum bir kızım. Hayallerim vardı benim basit ama beni mutlu eden hayallerim. Aklımın ucundan geçmezdi erken yaşta evlenmek, bir tek okumak ve bu bitmek bilmeyen töreye karşı gelmek geçerdi küçücük aklımdan. Aileme karşı gelemiyorum çünkü bedenim onlara karşı gelmek için çok küçük ve savunmasız. Töreye uyanların hepsi duygusuzluktan çıkmış cahil insanlardı hep. Ailemde bunların arasında. Babam her zaman beni dışlardı çünkü tek kız ve okuyan bendim. Yüküm her zaman ona ağır geliyordu biliyorum ve her seferinde babam neden bir erkek çocuğu daha doğuramadın ki diyip dövdüğü zamanlar olurdu annemi. Oysaki babama 3 erkek çocuk yetmemişmiydi de beni istemiyordu. Annemin hatası değildi benim kız doğmam. Her seferinde benim yüzünden dayak yemesinden bıkmıştım artık. Babam, anneme her vurduğunda bir tokatta ben yemiş gibi canım acıyordu adeta. Gözlerimin içine baka baka annemi karşımda dövüyordu ve ben babamın o korkunç hiddetinden korktuğum için anneme yardım edemiyordum bile ve tek yapabildiğim suratındaki belli belirsiz yaralarına meryem sürebilmekti sadece.
EVET ARKADAŞLAR BU BENİM YENİ HİKAYEM KISA OLDU AMA DİĞER BÖLÜMLERİ UZUN YAZICAM MERAK ETMEYİN UMARIM BEĞENİRSİNİZ :)
