The Walking Dead - Another Continent

2. Not better as usual

'Madde!'

'...'

'Madelief!'

Madelief zuchtte. 'Ja?'

'Heb jij het ook gehoord?' Het meest irritante meisje van haar klas, Vera, rende slungelig naar haar toe.

'Wat dan?' Antwoordde Madelief poeslief.

'Er was zo'n meisje in jou dorpje en die stak een walker dood,' ging ze verder.

'Oh,' zei Madelief ongeïnteresseerd.

'Ja. Heel eerlijk, volgens mij trok ze aandacht,' ging Vera verder. 'Ik bedoel, ik zou het ook doen want mijn broer heeft een handgun dus ik zou die sowieso even pakken.' Lachte Vera.

'Maar zij deed het met een stok. Niet met een gun,' zei Madelief.

'Onzin. Volgens, nou ja, iedereen deed ze het niet eens. Ze lokte hem naar een boom en zo werd hij doorboord,' zei Vera streng. 'En dat is wat een watje zou doen. Ze raakte de walker niet eens aan.' Vera liep verder. Madelief rolde met haar ogen. Wat een betweter. Madelief pakte de portemonnee van de walker uit haar zak. Ze keek naar het losgeld. Een briefje van vijftig, een briefje van twintig en drie briefjes van tien. Madelief stak ze in haar achterzak. Voor de rest nog een Albert Heijn muntje en wat bonuskaarten. Haar blik viel op een pasfoto. Een prachtig jong meisje met zwartbruine sluike haren, en een lief gezicht stond op de foto. Ze draaide de foto om. Ik hou van je papa. Kusjes Lieke. Madelief zuchtte.

'Wat was de achternaam van de man ook alweer?' Praatte Madelief in zichzelf? 'Huisdorp? Huiswijk! Dat was het! Oké. Noteer; Lieke Huiswijk bezoeken.' Met een triomfantelijk hoofd liep ze verder. Bij de kluisjes aangekomen scande ze haar pasje en rende naar haar kluisje. Ze sloeg er op met haar vuist om hem vervolgens open te kunnen doen.

'Hey Madde!' Hoorde Madelief achter haar. Met een ruk draaide ze om. Een meisje met vrolijke, blonde krullen, een mooi postuur, een prachtig gezicht met een gave, lichtgekleurde huid en kleurrijke kleding dook achter haar bij de kluisjes op. Madeliefs blik werd helderder.

'Erika!' Schreeuwde Madde. 'Ik heb je gemist deze vakantie!'

Erika grinnikte. 'Je mist me al als ik even naar het toilet ga.'

'Ja dat weet ik toch!' Zei Madelief en ze trok Erika in een knuffel. 'Oh my God, we hadden echt af moeten spreken deze vakantie.'

'Dat kon toch niet, ik was bij mijn moeder.' Antwoordde Erika zuchtend. Erika had geen goede band met haar moeder, deels omdat ze verder weg woonde, dus was ze fulltime bij haar vader. Ook al woonde Erika ver weg, ze wilde op deze school blijven, dus ze zat elke dag een half uur in de trein.

'Oh mijn hemel, ja, hoe was het.' Vroeg Madelief bezorgd. Met een zucht en rollende ogen scande ze haar kluisjespasje.

'Niet beter als normaal,' antwoordde Erika.

'Zou je niet eens stoppen met dat hele gedoe?' Zei Madelief twijfelachtig.

'Huh, hoe bedoel je,' zei Erika afwezig.

'Nee, niks,' zei Madelief, wachtend op Erika tot ze door zou vragen. Maar het bleef stil. 'Met je moeder. Het werkt duidelijk niet.' Erika zuchtte.

'Madde, we hebben het hier al over gehad. Het is een verschrikkelijk mens, dat geef ik toe, maar het blijft mijn moeder,' zei ze timide. Madelief zuchtte diep.

'Ik weet het. Ik hoop gewoon, in deze tijd, dat het goed komt,' Madelief draaide zich terug naar haar kluisje. Naast haar kluisje zat die van Erika. Ze gooien hun jas in kun erin. De bel ging. 'Wat hebben we?' Riep Madelief afwezig terwijl ze haar telefoon pakte om op het rooster te gaan kijken.

'Eeeh... Wiskunde?' Gokte Erika. 'Ja, wiskunde,' zei ze vol overtuiging. Madelief grinnikte.

'Nee, we hebben Nieuws,' zei Madelief.

'Nee...,' zeurde Erika en ze bleef staan. 'Ik wil niet...,' ging ze verder en ze gooide haar hoofd naar achteren.

'Pech,' zei Madelief terwijl ze Erika aan haar arm mee sleurde richting het vak 'Nieuws'. Madelief snapte eigenlijk niet waarom het 'Nieuws' heette. Het was gewoon een vak speciaal voor Walkers. Ze hebben tegenwoordig ook Nationale Walker Dag. Madelief vond dat belachelijk. Alsof het een feestdag was. Aangekomen bij het lokaal liet ze Erika los. 'Goedemorgen mevrouw van Hooren,' mompelde Madelief.

'Hallo mevrouw,' zuchtte Erika.

'Wat een enthousiasme!' Lachte mevrouw van Hooren. 'Krijg ik nog een verklaring waarom jullie te laat zijn?'

'Van mijn fiets gevallen, mevrouw,' zei Madelief.

'Zoals elke keer Madelief,' zei mevrouw van Hooren ongelovig, maar toch liet ze het erbij zitten. 'Erika?'

'De weg was afgesloten,' antwoordde Erika oprecht. Van Hooren knikte en draaide zich om naar het bord. Onopvallend gaven Erika en Madelief elkaar een boks en ze lachten. Ze gingen aan hun tafel zitten, bij het raam aan de rechterkant, de middelste tafeltjes. Madelief zat altijd rechts en Erika links. Erika pakt haar telefoon onopvallend en begon te appen. Madelief keek een beetje om haar heen terwijl mevrouw van Hooren alle onderwerpen op het bord schreef. De lichte, gele muren vloekten bij de oranje vloer. Madelief zuchtte, nog een reden waarom ze deze school kon haten. Ze haalde haar handen door haar wat vettige haar, als ze vervolgens gegrinnik achter zich hoort.

'Hé, Madde,' Fluistert één van de jongens, Mohammed. 'Heb je luizen?' Lacht hij.

Madelief zuchtte. 'De enige luis die ik dicht bij zie ben jij.'

'Madelief!' Mevrouw van Hooren draait zich om. 'Alsjeblieft, je bent al te laat, ga dan niet ook nog praten. En Erika, telefoon.' Snel legt Erika haar telefoon weg.

'Dat was mijn tante, mevrouw, sorry.' Zegt Erika onschuldig.

'Je tante kan wachten,' zei de lerares en ze was onderweg om de telefoon van Erika af te pakken. Bij die zin werd het doodstil. Iedereen keek naar beneden. Mevrouw van Hooren keek rond. Erika stond rustig op, pakte haar grijs ledere tas en liep de klas uit. 'Hé, Erika, hier blijven!' Schreeuwde de lerares. Erika keek even om, maar liep toen verder. 'Madelief ga haar halen.'

Madelief stond in een paar seconden op. 'Nee,' was het droge antwoord. 'Sorry hoor, maar iedereen weet wat het werk van Erika's tante is. Dus ze kan niet wachten.' Mevrouw van Hooren schrok. Dat was waar. Erika's tante was grensbewaker. Ze bewaakte de poorten tegen walkers. Dat was natuurlijk levensgevaarlijk. Ze appte maar vijf keer per jaar dat het goed ging.

'Laat haar dan maar even,' zei mevrouw van Hooren beschaamd.