MELSA

GİRİŞ

Sessizliğe meydan okuyan mırıldanışı, geceyi aydınlatan Ay ışığını kıskandırıyordu. Önünde duran zarfı inceledi mavi gözleri. Sandalyesinde biraz kıpırdandı ve yutkundu. Zarfa doğru giden zayıf elleri bir anda yön değiştirerek, tam zarfın yanında duran sigara paketine gitti. Paketten çıkardığı bir dal sigarayı, o ince dudaklarının arasına yerleştirdi ve Ay ışığının yansıdığı yüzüne ateşin rengini işledi. Havaya akıp giden, nefesine karışan gri duman gözlerini yaktı ama yinede buna engel olmaya çalışmadı. Herşey o zarftaki cümlelerle başlayacak, yine o zarftaki cümlelerle son bulacaktı. Boşta kalan eliyle, şarap kırmızısı saçlarını geriye doğru attı. Derin nefes aldı. Cesaretini topladı ve hızla zarfı kavrayarak açmaya başladı. Beyaz sayfa gözlerinin rengini, beyaz sayfadaki siyah mürekkep ise zihninin dengesini esir aldı. Kalbi hızla atmaya devam ediyordu. Cümlelere değen göz bebekleri dudaklarına yansıdı ve hafif hareketlendi.

"Sevgili Melsa,
Yaklaşık beş senedir sana bu satırları yazmak için kendimle ciddi mücadeleler veriyorum ama hiçbir cümlenin, içimdeki bu girdapı açıklayacak yeterlilikte olduğunu düşünmüyorum; hâlâ da öyle. Yine de yazmanın vakti gelmişti. Yıldızları kıskandıran suretini seneler önce kana bulayan adamım ben. Hayatının ve hayatın olan adamın katiliyim. Aslında yalnızca öyle düşünüyorsun. Yanıldığın tek konu var; ben hayatın olan adamın katili değilim. Metalin o soğuk hissi hâlâ avuç içlerimde gizli. Bunu anlamanı beklemiyorum, yine de kendimi açıklamaya çalışmamı mazur gör. Her ne kadar sana acılar yaşatmış olsam da, bu seni hala sevdiğim gerçeğini hiçbir şekilde değiştirmeyecek. Asma o geceyi andıran kusursuz yüzünü, sana yazmak için içimi yaktığımı, akan kanı mürekkebim yaptığımı bilmiyorsun..."

Sıkı sıkı kavradığı kağıda öfkeyle, acıyla bakıyordu. Bu cümleleri, bu hisleri okumak istemiyordu, ama zorundaydı. Bu beyaz sayfadaki hiçbir cümle okunmadan geçilemezdi. Okuduğu süre boyunca tuttuğu soluğu verdi. Gökyüzüne kaçan gözlerini tekrar önünde duran kağıda yöneltti.

"...Seneler önce karşına çıkan bir katile tutuldun. Benim katil olduğumu düşünerek benden nefret ederken, onun katil olduğunu gölgeleyerek aşık oldun, sevdin, bağlandın... Ah Melsa, bir anlık olsa dahi, şu an sana acıdım. Konuyu dağıtmak istemiyorum ama kafam o kadar dalgın ki, düz bir çizgi üzerinde gitmeyi başaramıyorum. Bu şuursuz hareketimden dolayı affet. Eğer Bulut hayatına dahil olmasaydı, seninle mutlu olacaktık... Onu vurduğum geceyi eminim ki çok net hatırlıyorsundur. Öpmek için çıldırdığım o alnına silah dayamıştı. Gözlerine korku işlemişti. Seni orada, öyle acı çekerken izlememi bekledin ama ben bunu yapamazdım. Belimden çıkardığım silahla onu sırtından vurdum! Yine yaparım. O gün tekrar tekrar çıksa karşıma, tekrar tekrar yaşansa pişmanlık duymam! Ama ne acı ki, Bulut ölmedi. Bulut yalnızca ölüm duygusunu tattı ama o hâlâ hayatta. Yalnızca kaçıyor. Senden kaçıyor. Duygularından kaçıyor. O gün sana olan bencilce yaklaşımından dolayı kaçıyor. Ne kadar kaçarsa kaçsın, bu hislerin hepsi onun içinde ve onunla beraber olmaya devam ediyor. Bulut bir yerde, şarap kadın tarafından kurtarılmayı bekliyor. O güzel kokunu ona tekrar sun ve onu hayata döndür. Her ne kadar yaşıyor olsa da, acının kurmuş olduğu mezarlıkta yatıyor. Bu mektubu kimse okumamalı. Çünkü ben beş senedir kendim için buradayım. Senden kurtulmak için. İçimi kemirip duran sevdan yüzünden, bu yarayı yok etmek için dört duvar arasındayım. Bir şeyler azalmadı ama biliyorum, seni unutacağım.

Seni unutacağım, Melsa."

Titreyen elleri kağıdı özgür bırakınca, özlemle yanan gözlerini başında duran adamlara odakladı. Şakağına dayalı olan silaha kısa bir bakış attı ve bir kaç dakikalığına metalin o ürkütücü soğukluğunu unuttu. Elmacıklarına değen ılık yaşlara bakan iki adamın gözleri yüzünde gezindi. Dudakları aralanan Melsa'ya dikkatle bakıyorlardı. "O... Yaşıyor..." dedi fısıltıyla. Sesi zor çıkmıştı; çünkü içindeki çığlık, öz sesini bastırmıştı. Yıllardır öldü bildiği adam yaşıyordu ve bu hayata tutunması için yeterli bir neden olmuştu.