Title : ไม่บอกเธอ
Pairing : หน้ากากจิงโจ้ x หน้ากากระฆัง
Rate : PG
AU มัธยมหน้ากาก
......................................................................
เขาคงจะคิดไปเอง...
---------------------------------------------------------
ดวงตาคมภายใต้หน้ากากสีดำของสัตว์ประจำถิ่นในทวีปออสเตรเลียเหลือบมองคนที่เพิ่งจะเดินผ่านหน้าเขาไป โดยไม่แม้แต่จะสนใจเขา
"เฮอะ" ได้แต่ส่งเสียงในลำคอออกไปเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจเมิน แถมยังเอาแต่คุยกับคนอื่นอย่างสนุกสนาน
"ทะเลาะกับพี่ระฆังเหรอ?" เพื่อนสนิทต่างห้องเอ่ยถาม ขณะที่หัวของมันที่อยู่ภายใต้หน้ากากราชาผลไม้กำลังผงกขึ้นลงตามเสียงเพลงที่ดังออกมาจากหูฟังที่พวกเขาเสียบฟังกันคนละข้าง
"เปล่า แต่ก็คงไม่กลับไปคุยกันแล้ว" เขาว่า ก่อนจะกดเปลี่ยนเพลงทั้งๆที่เพลงเดิมยังไม่จบ
"เฮ้ย! เปลี่ยนทำไมกำลังมันเลย" มันโวยวาย แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
ใช่ เขากับพี่ระฆังรองประธานนักเรียนกำลังคุยกันในเชิงชู้สาว แต่ไม่ค่อยจะมีคนรู้มากนัก คงมีแค่คนสนิทของเขากับเจ้าตัวเท่านั้นที่พอจะทราบเรื่อง รวมถึงไอ้เตี้ยที่นั่งอยู่ข้างๆกันด้วย แต่เพราะก่อนหน้านี้พวกเขามีเรื่องกันนิดหน่อยทำให้ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม เงียบหายไปดื้อๆ และเขาเองก็ไม่คิดจะแก้ไขอะไร ไม่ใช่ไม่พยายาม แต่พยายามแล้ว อีกฝ่ายก็เอาแต่หลบหน้า แถมยังทำเมินอีก ตอนที่คุยกันก็ใช่ว่าอีกฝ่ายจะสนใจเขาเท่าไหร่ ยิ่งทะเลาะ ยิ่งเหมือนอีกฝ่ายจะทำเป็นไม่เคยรู้จักเขามาก่อน
แต่ยังไงก็เถอะ ไอ้การยิ้มร่ากับคนอื่นทั้งๆที่เขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้มันน่าหงุดหงิดชะมัด
"ไม่คิดจะกลับไปคุยจริงดิ"
"..."
เขาเลือกที่จะไม่ตอบอีกฝ่าย เพราะว่ารู้ว่าเพื่อนสนิทคงรู้คำตอบอยู่แล้ว
"ถ้าชอบเขามาก ก็ง้อเขาดิ"
จิงโจ้เพิ่งรู้ว่าเพื่อนเขาขี้เ-ือกขนาดนี้ เฮอะก่อนหน้านี้ยังเที่ยวมาปรึกษาเขาเรื่องพี่อีกา อดีตประธานนักเรียนอยู่เลย
"ไม่รู้ดิ"
"เฮ้อ..." เจ้าของหน้ากากหนามสีเขียวถอนหายใจแผ่วเบาเมื่อได้ยินคำตอบของหนุ่มสำเนียงลูกครึ่งข้างตัว ทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทโคตรจะชอบรุ่นพี่ที่แสนจะเรียบร้อยคนนั้น แม้ว่าเขาจะตรงข้ามกับมันแถบทุกอย่างก็ตาม ขนาดที่ว่าเจ้าตัวลงทุนทักพี่เขาไปก่อน แถมยังเลิกคุยกับผู้หญิงทุกคนที่เคยคุยด้วย เล่นเอาสาวๆใจสลายกันครึ่งโรงเรียน แต่เหมือนว่ารุ่นพี่คนนั้นจะใจแข็งเหลือเกิน แถมเจ้าของหน้ากากสีทองลวดลายวิจิตรนั่นยังดูบริสุทธิ์จนมีแต่คนอยากเข้าหา และอยากปกป้อง
ตอนแรกมันก็บอกกับเขาว่าแค่เล่นๆ แค่อยากรู้ว่าคนที่ดูบริสุทธิ์คนนั้นจะบริสุทธ์จริงๆ หรือเป็นหมาป่าห่มหนังแกะ แต่ไปๆมาๆมันกลับตกลงไปในหลุมอันบริสุทธิ์นั้นจนปีนขึ้นมาไม่ได้ซะเอง
"แล้วมึงกับพี่อีกาเป็นไงบ้าง?" จู่ๆเจ้าสัตว์ประจำถิ่นออสเตรเลียก็เอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"ก็เรื่อยๆ" ราชาผลไม้แอบกระดากเล็กน้อยเมื่อถูกพูดถึงความสัมพันธ์ของตนกับรุ่นพี่
"ว่าแต่มึงเถอะ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปจริงดิ" เขาถามไม่ใช่เพราะอยากรู้ แต่เพราะเป็นห่วงเพื่อน เพื่อนของเขาเอาแต่นั่งซึมเป็นจิงโจ้ถูกทิ้งมาหลายวันแล้ว ทั้งๆที่ปกติมันออกจะร่างเริงป่วนคนนู้นคนนี้ไปทั่ว
"ก็มันไร้สาระ พี่เขาแม่งไม่มีเหตุผล"
"ทำไมมึงคิดงั้นอ่ะ"
"กูแค่หวงพี่เขา แล้วแม่งก็โกรธ" อันที่จริงคือโกรธมากจนแทบจะขืนใจคนๆนั้น ทำลายความบริสุทธิ์ที่คนอื่นชื่นชอบ ทำให้ความบริสุทธิ์นั้นแปดเปื้อน และทำให้มันเป็นของเขาคนเดียว
"แล้วมึงหวงพี่เขาเรื่องอะไรวะ" ทุเรียนยังคงซักต่อ
"ก็แม่งวันๆเอาแต่กกอยู่กับไอ้พี่โดรนรองประธาน แล้วมีวันนึงแม่งเกือบจะโดนไอ้พี่กลองชุดจับทำเมียอยู่แล้ว ยังมาทำเฉไฉแค่เพื่อน ไอ้ห่านั้นมันไม่ได้แค่เพื่อนกับพี่แก ทำไมแม่งไม่เข้าใจวะ!" เขาพูดอย่างหงุดหงิด เขายังจำภาพที่รุ่นพี่อดีตนองประธานนักเรียนส่งสายตาหยอกเย้าอีกฝ่าย กับมือใต้ถุงมือหนังสีดำของคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ลูบไล้ตามแนวเอวสอบได้อย่างติดตา
เพราะซื่อเกินไปคนอื่นเลยเขาหาได้ง่าย ไม่ใช่เขาไม่เชื่อใจ แต่คนรอบตัวอีกฝ่ายต่างหากที่ไม่น่าไว้ใจ
"มึงเลยไปบอกพี่แก แล้วแกก็โกรธ"
"ใช่..." ก็จริงที่เขาอาจจะทำเกินไป แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หวงของของตัวเองเหมือนกัน
"แต่กูว่ามันไม่ใช่แค่นี้ว่ะ" เพื่อนตัวข้างๆเอ่ยประโยคที่ชวนให้สงสัย
"มึงรู้อะไรมา" เขาหรี่ตามองเพื่อนสนิท มึงมันจะมองไม่เห็นเพราะถูกหน้ากากบดบังก็ตาม
"ทุกอย่าง..."
แล้วแม่งจะถามกูทำไมวะ!!!?
"กูแค่อยากรู้ว่ามึงจะเล่ากูแค่ไหน" อีกฝ่ายว่าพลางยักไหล่ ...กวนตีน!
"แล้วมึงรู้ได้ไง" เจ้าตัวมีถุงหน้าท้องถามอย่างหงุดหงิด
"ก็กูเจอพี่เขาตอนกูนั่งเล่นอยุ่ที่ห้องสภา"
"..."
"พี่เขาวิ่งเจ้ามาในสถาพหมดมาดเลยว่ะ..." ราชาผลไม้ตัวจ้อยเริ่มเล่า...
ตอนนั้นเขาไปนั่งเล่นตากแอร์อยู่ที่ห้องสภานักเรียนระหว่างรอคุณแฟน - อดีตประธานนักเรียนที่เมื่อขึ้นม.6ก็ผันตัวมาเป็นนักเรียนหัวหน้าฝ่ายปกครองแทน
ระหว่างที่กำลังนั่งฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์อยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงวิ่งตึงตังเหมือนคนรีบร้อนหนีอะไรซักอย่าง ทุเรียนน้อยก็นึกว่าคนตีกันกำลังจะวิ่งไปฟ้องพี่อีกาแล้ว จู่ๆประตูห้องสภาก็ถูกเปิดอย่างแรงและปิดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปรากฏร่างสีทองอร่ามที่นั่งหอบหายใจพิงประตูอยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ย ไม่สมกับบุคลิกเรียบร้อยของเจ้าตัว และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่สังเกตเห็นเขาด้วย...
"เอ่อ... พี่ระฆังฮะ"
"ฮ... เฮ้ย!!!" คนที่นั่งพิงประตูอยู่ร้องลั่น ทั้งที่เสียงยังคงสั่นเครือ ก่อนทำท่าจะเปิดประตูออกไป เขาไม่แน่ใจว่าภายใต้หน้ากากสีทองวิจิตรนั้นอีกฝ่ยกำลังร้องไห้อยู่รึเปล่า
"ผมว่าถ้าพี่จะออกไป พี่น่าจะแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนนะฮะ ไม่งั้นผมว่าพี่อาจจะโดนต่อ หรือทางที่ดีก็ควรจะอยู่ในห้องนี้ต่อนะฮะ" ราชาผลไม้พูดยาวเยียด จนทำให้คนที่กำลังจะก้าวออกจากห้องชะงัก และตัดสินใจก้าวกลับเข้ามา และเดินเข้ามานั่งข้างๆเขา ซึ่งทุเรียนน้อยก็ทำตัวเป็นเด็กดีขยับที่ให้อีกฝ่ายนั่ง
"จิงโจ้เหรอฮะ..." อีกฝ่ายไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจัดเสื้อผ้าเพื่อปิดร่องรอยการถูกกระทำ
"..."
"เดี๋ยวผมไปตามพวกพี่อีกาให้นะฮะ" ราชาตัวน้อยว่า ก่อนจะไถลตัวลงจากโซ่า และเดินไปยังห้องเชื่อมของพวกนักเรียนฝ่ายปกครอง
"ข...ขอบใจ..."
หน้ากากสีทองว่าก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา แบะก้มลงจัดเสื้อผ้าอีกครั้ง ใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยหน้ากากแดงก่ำ ขอบตารื้นไปด้วยน้ำ ริมฝีปากบวมแดง ร่อฝรอยสีจางตามต้นคอหน้าท้อง และแผ่นอกคนเอาแต่ใจได้ฝากไว้ เขาพยายามสะกดเสียงตนเองให้นิ่งที่สุด ตอนเอ่ยขอบคุณรุ่นน้องตัวเล็ก แต่มันช่างยากเหลือเกิน...
ไม่นานพวกรุ่นพี่อดีตสภานักเรียนก็ทยอยกันออกมา รวมถึงเจ้ารุ่นน้องตัวจิ๋วด้วย
เหมือนรุ่นพี่จะค่อนข้างตกใจกับสภาพของเขา เขาจึงพยายามฝืนส่งยิ้มไปให้ แม้คนเหล่านั้นจะไม่เห็นก็ตาม
"ใครทำเรา" เสียงแหบทุ้มของคนที่อยู่ภายใต้ชุดขนนกสีดำเอ่ยถามเสียงเรียบ
"เอ่อ..." เขาอ้ำอึ้ง
"ยังจะต้องถามรึไง" คนที่อยู่ในชุดสีเงินแถบแดงเอ่ยอย่างหงุดหงิด
"เรื่งนั้นช่างมันก่อนเถอะ ว่าแต่เราเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า?" ดูเหมือนว่าคนที่จะตั้งสติได้เร็วที่สุด จะเป็นหญิงสาวคนเดียวในฝ่ายปกครอง "ให้ตามน้องพยาบาลมั้ย" เธอว่าขณะเข้ามาจับเนื้อจับตัวคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
"ไม่.. อึก ไม่เป็นไรครับ" หน้ากากสีทองว่าเสียงสั่น
"เล่ามา" เสียงเฉียบขาดของอดีตประธานนักเรียนดังขึ้น ทำให้เจ้าตัวจำใจต้องเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดออกมา
"บอกแล้วว่าอย่าไปชอบมัน" อดีตรองประธานในชุดโรบอทเอ่ยอย่างหงุดหงิด
"ไม่มีอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ย?" อีกาดำถามต่อ
"ครับ..."
"ยังก็เถอะ... เลิกชอบเด็กนั่นซะ" โดรนว่า
"พี่เห็นด้วยนะ" หญิงสาวเพียงคนเดียวเอ่ยขณะที่กำลังทายาให้รุ่นน้อง
"ครับ..." เขาได้แต่รับคำอย่างจำยอม เขาคงต้องตัดใจอย่างจริงจังซะแล้ว
"ต่อไปจะไปไหนให้ไปกับโดรน ไม่ก็พวกสภาคนอื่น" อดีตประธานว่า
"ครับ..."
นั่นล่ะฮะสิ่งที่ทุเรียนได้รู้ได้เห็นมา ถึงจะไม่มีส่วนร่วมในบทสนทนาเลยก็ตาม
"เมื่อกี้มึงบอกว่า พี่โดรนบอกว่าพี่ระฆังชอบกูใช่มั้ย?" เจ้าสัตว์ออสเตรเลียพูดอย่างตื่นเต้น
"รู้สึกอ่ะนะ" ทันทีที่ได้ยินเจ้าสัตว์ออสเตรเลียก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเจ้าผลไม้สะดุ้งตกใจ
"เป็นอะไรวะ?!"
"ไปง้อคนปากแข็ง"
TBC/END?
______________________________________
มหากาพย์ความกาวค่ะ ฮืออออออ ฟังเพลงไปๆมาๆได้ฟิคซะงั้น ตอนแรกกะจะแต่งแบบหรรษา ไม่ก็ซาดิสม์ กลายเป็นต้องนั่งกินมาม่าซะงั้น แงงงงงง ภาษาอาจจะไม่โอเคส่วนหนึ่งเพลงแต่งกับโทรศัพท์ค่ะ อีกส่วนคือมันช่วยวูบมาก //กราบ
CITEȘTI
FIC : THE MASK SINGER
Fanfiction#อีกากินทุเรียน #จิงโจ้ตีระฆัง #Allทุเรียน *คำเตือนเป็นฟิคที่รวมความกาวไว้ด้วยกัน*
