I'm still into you

Chapter 1: Breaking his heart

Alexa Graham POV

"Andrey lets stop this crap, please. We're just fooling ourself if we keep fighting for this relationshit" I said almost crying to the guy in front of me. My soon to be ex-boyfriend.

"A-Alex I thought you love me? I'm not going to give up on you. I love you, you hear me? I love you to death! D-dont leave me please. Did I hurt you? Have I done stupid things? I-im s-sorry. Please Alex, I'll change. Dont do this! I'm begging you!" It hurts me seeing him kneeling down in front of me, crying. I'm sorry Andrey, l-love.

"Look, I don't love you. I didn't even love you. I just took you as a challenge to check if my charm will work unto someone like you. The oh-so-ever-snob-guy in our campus." I said, well that's true. He's so snob back then. He doesn't even give a damn about anyone. That's why he caught my attention. Mula non, sinubukan ko nang kunin ang atensiyon niya. It took me a couple of years bago siya bumigay.

"M-marry me... please!" Nanlaki ang mata ko sa mga sinabi niya? Wth! We're still in college. Kinilig ako pero mas nangibabaw yung sakit knowing na hindi na pwede.

"Nagpapatawa ka ba? Tigilan na natin to. I'm sorry" That's right Alex, pinanatili ko ang blankong expression sa mukha ko para malaman niyang seryoso ako. Di ako nabigo, nakita ko kung paano madagdagan ang sakit na nararamdaman niya sa mismong kulay asul na mga mata niya. Nanghihina ang tuhod ko, pakiramdam ko mapapaluhod ako anumang oras. Kailangan ko nang umalis.

Nang tumalikod ako ay humawak naman siya sa kanang kamay ko but still nakaluhod parin siya. Nasasaktan ako at patuloy na masasaktan.

"P-please? L-let's try it one more time l-love?" Pagsusumamo niya.  Doon  na bumuhos lahat ng luhang kanina ko pa pinipigilan. Masakit pero kailangan kong gawin. Nakatalikod parin ako sa kanya, inipon lahat ng pwersang meron ako para kumawala sa pagkahawak niya na nagawa ko naman.

"I-I'm s-sorry, we're d-done, I'm begging you, set me f-free" sabi ko na parang naging bulong nalang pero alam kong narinig niya. Naglakad na ko palayo sakanya ng ilang metro nang magsalita siya ngunit nakaluhod parin. Gusto ko siyang itayo at yakapin, ngunit kapag ginawa ko yun masisira ang lahat ng plano ko.

"One y-year ago, tinanong mo ko ng if I have a plan on breaking up with you. Do you still remember that?" he asked me.

"Y-yes"

"I've assured you na hinding hindi mangyayari yun, dahil wala sa plano ko ang iwan ang babaeng komompleto nang pagkatao ko except for o-one way, and that is i-if you beg me to let you g-go. Sino ako para ipagkait ang k-kalayaan para sa taong mahal na mahal ko. But before I let you go, can I just atleast know the reason behind you l-leaving me?" Garalgal na ang boses niya. Hindi ko na kaya. Tumakbo ako palapit sakanya, itinayo ko siya at mahigpit na niyakap. Ayokong makita niyang nasasaktan ako. Naramdaman kong niyakap niya din ako, yakap na sobrang higpit. Ramdam kong ayaw niya kong pakawalan, ayoko ring bumitaw pero kailangan kong magpakatatag.

Hindi ko kayang sabihin ang dahilan ko. Masasaktan siya.

"Nasasaktan ako" sabi niya sa pagitan ng yakap namin, hindi ko man makita ang mukha niya ramdam ko yun pati narin ang pagyugayog ng mga balikat niya. Mali ako, nasasaktan ko na pala siya.

"S-si V-Vander ba?" Nagulat ako sa tanong niya. Literal na nanlaki ang mga mata ko. P-paano? Kailangan ko nang umalis.

"A-And-"
"Just answer me honestly, p-please" Parang gusto ko nalang maglaho. Nasasaktan ako, love...

"Y-yes" sagot ko. Siya na ang mismong humiwalay sakin, ang sakit. Pero ito ang gusto ko diba? Ako ang humiling nito. Ginusto ko to kaya kailangan kong magpakatatag hanggang sa huli. Nakita ko siyang ngumiti ngunit may pait ang ngiting yun. I miss seeing him smile, ngiting ako pa ang nagkait sakanya. I-Im sorry l-love. So sorry.

Tumakbo na ako palayo kahit nanlalambot ang tuhod ko. Narinig ko pang tinawag niya ang pangalan ko ngunit hindi ako huminto. Ito na ang huli mahal ko. Patawad. Saksi ang park na to kung paano kami nagsimula pati ang aming napakapait na wakas.

Binuksan ko ang pinto ng passenger seat ng kotseng kanina pa naghihintay sakin at naupo. Ito ang kapalaran ko.

"What took you so long baby? H-hey why am you crying?" Vander asked.

"What do you expect me to do? Smiling after I broke up with him?!" I shouted. Tumingin ako ulit kay Andrey. I saw him running towards our car. No please, don't make this hard for me.

"V-Vander lets g-go" Hinawakan ko na ang kamay niya, almost begging.

"Y-you sure?" He asked hesitantly.

"Y-yes please" pinaandar na ni Vander ang makina pero binaba pa niya ang windshield ng kotse and he my mouthed something to Andrey that made Andrey stop from running. Pain is visible to his eyes.

"Lets go!" Ngayon mas tinigasan ko ang boses ko to let Vander know na hindi na ako natutuwa. Agad naman niya akong sinunod. Tss. Ang hirap, ang sakit. Nangako ako sa kanya na ako ang pinaka huling taong mananakit sakanya pero anong ginawa ko? I take all the courage to get a one last glimpse of the man I love, and it almost crushed my heart seeing him like that. Nakaluhod habang umiiyak, if only I could wipe his tears and make him laugh but I can't. I don't even deserve him. I'm sorry love if I can no longer chase our forever. I'm sorry for breaking your heart. I hope one day, someone will fix it just for you and make you whole again...