Tren

162 10 2
                                    


    Koşuyorum koşuyorum .. Nefesim hunharca sıkışıyor göğüs kafesimde .
     Gözlerimi açtığımda kendimi merdivenlerden koşarak trene yetişmeye çalışırken buluyorum . Bu neydi şimdi ? Hikayesini bilmediğim bir hayatın içindeyim . Hafızam silinmiş ve  ben kendi varlığımdan bile şüphe ediyorum.
    Treni neden beklediğimi bilmiyorum . Peki buraya neden geldiğimi bana karşımda asılı duran yol haritası mı gösterecek ? Kelimeleri seçemiyorum . Bu benim bildiğim dilde yazılar değil . Bütün milletlerin dillerini hafızamda zorluyorum ama hatırlayamıyorum. Yok yok bu rüyada olan farklı bir dil sanırım . Kafamı sağa çeviriyorum sola çeviriyorum kimse yok . Korkuyorum da biraz . İç sesimle konuşmaktan başka çare bulamıyorum ! Bir tabela var kaç dakika kaldığını gösteriyorum . Rakamlar benziyor ama harfler çok değişik.

  Beş dakika sonra gelecek olan trenin uzaktan sesi gelmeye başladı bile . Hızını yavaşlatarak duran trene şüpheci bakışlarımla göz gezdirerek binmeye mecbur hissettiğim ilk adımımı attım . Yer bulmakta zorlanmadığım trende ilk gözüme çarpan yere bedenimi yönelttim. Çaprazımda  gözleri boşluğa bakan bir kadın üzerinde sanki birinin gaspına uğramış bir kıyafetle omuzları çökük halde oturduğunu farkettim  . Arada bir gözlerini duraklı gösteren haritaya iliştiriyor ve benim ona baktığımı sezdiğindendir ki bir anda ürkek bakışlarını bana çeviriyor. Kafamı o ürkütücü bakışlarını farkeder farketmez hemen önüme çeviriyorum . Aman Allah'ım  ne yapıyorum ben ?

   Tepede yanan ışık bir yanıp bir sönerken bir yandanda boş bir yalnızlığa gidiyor olmam biraz üşütüyor beni.

UYKU APNESİHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin