Dziennik Samobójcy

1

Daniela 16 lat

Życie na krawędzi nigdy nie było dla mnie. Nie lubiłam robić wszystkiego na ostatnią chwilę, nie lubiłam prędkości. Wolałam po prostu siedzieć w domu czytając książki niż wychodzenie na imprezy do znajomych. Życie było dla mnie trudne. Niby miałam wszystko przyjaciółkę za, którą byłabym w stanie oddać życie, chłopaka z, którym wiązałam przyszłość, mnóstwo znajomych, wspaniałych kochających rodziców, lecz mi to nie wystarczało. Chciała więcej. Co z tego wyszło? Zostałam zupełnie sama. Straciłam przyjaciółkę przez własną głupotę, chłopaka, który wolał inną, znajomych, dosłownie straciłam wszystko. Zostali tylko rodzice, którzy nie potrafili wytrzymać dnia bez kłótni. Życie straciło sens. 

Popadłam w depresję, cięłam się. Nikt nie zwrócił na to uwagi, nawet rodzice. Całymi dniami siedziałam w swoim pokoju słuchając kłótni rodziców. Chciałam ze sobą skończyć. Poprosiłam jednego ze starszej klasy o kupienie tabletek nasennych. Alkoholu w domu było w brud, bo tato jedyne co robił to pił. Na następny dzień dostałam te tabletki. Poszłam do domu. Wzięłam jedno piwo z lodówki i wyszłam z domu Nikt nawet nie zauważył, że gdzieś idę. Stwierdziłam, że pójdę w jedyne bliskie mi miejsce. Do lasu. Lubiłam tamtędy wracać do domu ze szkoły, lub przesiedzieć tam kilka godzin uciekając od krzyków. Usiadłam na jednym ze wzgórz i przygotowałam wszystko. Byłam pewna swojej decyzji. W myślach dodawałam sobie otuchy. Wysypałam wszystkie tabletki na dłoń po czym połknęłam je. Otworzyłam piwo i wypiłam je. Położyłam się na trawie i zaczęłam cicho szlochać. Wiedziałam, że to ostatnie moje chwile na tym świecie, świecie żywych. Po woli robiłam się senna. Leżałam patrząc na niebo, które wydawało się blaknąć z chwili na chwilę. Powieki zamknęły się, a w raz z tym moje serce stanęło.  

I jak się podoba? To moje pierwsze opowiadanie więc proszę o wyrozumiałość. Zostawcie po sobie jakiś ślad w postaci gwiazdki lub komentarza. Dzięki za poświęcony czas na przeczytanie tego. Do następnego.