EKSİK YANIM GÖZLERİN. ♥♥

SÖZÜMÜ TUTTUM. .

Ilk olarak ben esmarkjies ama hesabima bisey oldugu icin giremiyorum o yuzden buradan yazmaya yeniden baslayacagim inşallah begebirsiniz  ...

Ben öyle bir boşluğun içine birakilmistim ki yasadiklarimi  sindirmeye ,yeni yasamima alışmaya calisan bir kizim sadece.kendi sirlarimi kendi icinde barindiran biriyim ki zaten kimsem de yok!
Yasdigim her şey çok tuhafti en tuhaf olan da hic basima gelmez dediklerimin hepsi tek tek basima geldi.  Ve dunyam basima yikildi . Şimdi  bu yeni hayatima küçük bir tebessüm ile merhaba demeye çalışıyorum.
Aslinda her şey 2 ay önceki bir trafik kazasıyla başlamıştı.

2 ay önce
Annem : kızlar hadi babaniz kapida bekliyor acele edelim biraz.
Ben: Tamam anne kitabimi alıp hemen geliyorum.
Ablam: Ben hazirimm.
Erkek kardeşim: Ben zaten hazirdim.
Annem: Tamam. Herkes hazir olduğuna göre artik çıkalım.
Annem kapiyi kilitledi ve arabaya bindik .
Hemen kulakliklarimi taktim. Tam şarkıyı açacakken babam beni durdurdu ve her yolculuğa çıkmadan önceki o  konuşmasını yaptı.
Babam: sayin yolcularim şu anda soförünüz sizlere hitap etmektedir. Dört saatlik bir yolculugun ardindan Ankara'da olacağız.  Tabiki ara ara mola vereceğiz.  Şimdi kemerlerinizi takın rahatınıza bakın ve uçuşa hazır olun . Gözlerinizi açıp kapayana kadar orada olacağız.
Herkes kahkahalar atmıştı.  Daha sonra şarkıyı açıp yolun tadını çıkarmaya baktım.  Biraz zaman geçtikten sonra o büyük  gürültüyle sarsıldım ve yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başladı.
....
Gözlerimi çok zor açmıştım. Actigimdaysa hastanede olduğumu fark ettim ve hızla yataktan fırladım. Etrafimda benden başka kimse yoktu. Ve çok soguktu. Içeri hemşire girdi. Uyanmışsınız dedi nazikçe.
Neden uyuyormuydum ki ?
Birşey söylemedi. 
Neden susuyorsunuz? Ne oldu bana?
Hemşire: şey...
Ne şey!  Ailem nerede ? Kapıya doğru yöneldim o sırada içeri doktor girdi. Önce öylece baktı bana.
Ailem nerede? Onlara ne oldu? Ben neden buradayim ? Biriniz artık birşey soylesin !
Doktor:  Bunların hepsini öğreneceksiniz ama önce  once kendinize dikkat etmelisiniz.
Ne oldu bana söyleyin. Ailem nerede soyleyin ! Çabuk . Yoksa ben  kendim gidip ogrenecegim!
Bu cumleleri sarfederken aklimdan yasadiklarimin hepsi film şeridi gibi geçiyordu.  Ve aklıma kötü kötü düşünceler geliyordu. 
Doktor: Tamam anlatacağım. Ama önce oturun . Aniden üzülmeniz size iyi gelmeyecek.
Evet anlatmaya başlamıştı ama bunların hiçbiyi benim beklediğim cevaplar değildi ki . O anlatırken gözümde biriktirdigim onlarca yaş sel gibi bosaliyordu adeta . Öylece kalmistim . Sanki dünya donmuyordu artık . Sanki dünya birtek  benim için dönüyordu da canim aciyinca oylece durmuştu .
Evet biliyorum kabullenmesi çok zordu ama onlar artık yoktu.  Aslında onlar artık  hiç olmayacaklardi. Çünkü onlar artık  ölmüşlerdi . Ve ben onlarin cenazesini bile gorememistim .
Evet birde bunlar yetmezmiş gibi en sevdigim arkami ne olursa olsun onlara yaslayabilirim o bana hep yardim eder dediğim  amcam ve yengem de bana sırt dönmüşlerdi . Üstelik babamin ölümünü bekliyorlarmiş gibi  babamla ortak açtıkları iş yerini ve evimizi ustune yapmışlardi. Hatta ve hatta eve bir kiraci bulmuşlardi bile.  Bunun da ustune kalp hastasi olduğumu öğrenmiştim . Yani artık yarim yaşıyordum . Hayat bir trafik kazasıyla beraber elimdeki herşeyimide almıştı benden .
Cok fazla param da yoktu ama annemle babama  verdiğim sözü tutacak ve hayallerimin pesinden gidecektim. Ne olursa olsun!!
Önce onlarin mezarina gittim ve sözümü tuttugumu onlara Kore 'ye gidecegimi söyledim...