Bana Git Deme..

Ve Ertesi Gün oldu

İçine sığdıramadığım gece bitmişti sonundu.  Güneşin yüzüme carpmasıyla uyandım hiçbirşey yokmuş gibiydi taki emrenin herşeyi öğrendiği aklıma gelene kadar artık emre öğrenmişti herşeyi, benim kim olduğumu,anlatığım acıların, mutlulukların sahibini öğrenmişti o gün aramasını bekledim  bekledim  ve uzun bi aradan sonra aradı  normal olarak  gününun nasıl geçtiğini ne yaptığını anlattı  tabiki bende  neler yaptığımı anlatım  güzel bir konuşmaydı  ikimizde mutluyduk  saatlerce konustuktan sonra telofonlarımızı  kapattık cünkü saat 5'e geliyordu bizde yemeğe  inicektik ve indik yemeğe. Akşam yemeğinde karşılaştik bakıştık filan  herşey iyiydi taki yukarı  cıkıp bana msj atıncaya denk ve o msj benim sonum gibiydi o gün o hafta kimseyle konuşmadım kendi içimde yaşadım herşeyi o msj'da konuşmak istmediğini şöylemişti  nedenide kuzenimin arkadaşı olduğu için oysaki kuzenimle konuşmuş ve kuzenim mert konuşmamızı istemiyormuş aradan günler, haftalar, aylar geçti  onunla konuşmayalı  o aylarda sadece okula gidip  geldim emreyi her gördüğümde sanki içimden birşey  kopuyormuş gibiydi  onu görünce  canım yanıyordu cünkü  dokunacak  kadar yakınimdaydı  ama engeller işte  artık sömestır tatili  yaklaşıyordu o tatil  yakınlaştıkca  üzüntüm daha çok artıyordu  cünkü   onu görmüyücem   o izmirde oturuyor ben ise  ayvalıkta oturuyordum arada 156 kilometre yani 2 saat 10 dk vardı çok degildi ama    aramızdaki  tek mesafe kilometreler değildi  insanlardı  artik okulun son haftasaydı  ama ben çarşambadan eve gidicektim çünkü  oda arkadaşlarimin hepsi o zaman gidiyordu bende  onlarla beraber  gitmeyi karar verdim ama bi yanım gitmek istiyor bi yanım  gitmemek istiyordu  çünkü  emre vardı ama yapcak birşeyim yoktu  tek çarem gitmekti  ve  çarsamba  günu gelmişti biz okuldan dönmüştük 1-1.30 gibi ,yemek  yiyip  odalarımıza cıktık, hazırlandık artık yurtan  cıkıyoduk arkadaşlarımla  ve yurtun dış kapısına  geldiğimde emre, kerim(yakinn arkadaşım nilgünün eski sevgilisi) ve arkadaşları vardı ve benim yanimda nilgün ve diğer arkadaşlarım vardı  emrenin yanından geçereken gözlerinin içine kadar   baktım özlem duygusuyla  biz durağa geldiğimizde emre ve kerim  hala yurdun önündeydi ve  bizden tarafa  bakıyorlardı. Biz gidene kadar  yurdun önünde  beklediler ve biz  otobüse binice bi cafeye gidip oturmuşlar  işte o gün izmirden  giderken  emreyi unutmak için gittiğime yemin ettim başarabilecekmiyim bilmiyorum yaşayacağız ve göreceğiz...