"Mirror, mirror on the wall, give me a shard and I will kill them all!!"
▪▪▪
Plot Outline፡
Students, haven't got any slightest idea about Down University. It's actually very classified to know the real score behind this so-called enigmatic school.
T...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Aeon Side
'Umuulan!?'
Mukhang kahit langit, nakiki-simpatya sa nararamdaman namin ngayon.
Galit.
Lungkot.
Dalawang salitang nagbibigay deskripsyon sa damdamin ng mga taong naririto ngayon.
I had never imagined in my life na isang araw magsasama-sama kaming mga estudyante ng D.U. para lang sa iisang dahilan... Kasumpa-sumpang dahilan.
Funeral.
I hate this feeling inside. Nakakatawang isipin na kahit sobrang sakit na ng nararamdaman ko ngayon, kahit parang patay na ang puso ko. Nakakaya ko pa ring itago ang lahat ng ito sa loob ko. Kahit gusto kong isigaw lahat ng sakit. Gusto kong sisihin ang lahat ng narito sa mga nangyari. How can anybody at Down University allowed this to happen?
I'm starting to doubt, if we are still in a safe hand, now that the killer's whereabouts is our school.
May dahilan pa ba kami para mag-aral sa eskwelahang ito? Akala ko ba ang mission nila gawin kaming mga mararangal at magagaling na estudyante? What happened now? Where did this goal go?
Pangalawang araw pa lang ng unang pagbabalik klase namin sa school bilang third year senior high. Yet, who would gonna expect na ganito ang sasapitin namin, sa school na buong puso naming pinagkatiwalaan? I know for a fact that accident could happen everywhere. But this series of killing? Is most probably a different story.
And up until now this whole muck isn't clear to us anyway. What's the reason behind all this? What's the purpose of this killing?
"And now let's hear out this wonderful eulogy from class 3-1 representative Ms. Nicolai Sandward." Narinig kong pahayag ng Master of ceremony na nakapagpatigil ng mga tanong ko.
Nag-umpisa ng mag-salita sa unahan si Nicolai sa harap ng mga kabaong, ng mga estuyanteng namatay, at sa harap ng mga estuyanteng nakasuot ng itim na nagdadalamhati.
I switched my gaze to my right side. There's Shenna looking ahead, seryoso. And if you could only observe her, makikita mong pinipigilan niya ang pag-iyak niya. And the only gesture that you would assume that she still truly hurt, is when she bites her lips every now and then.
Masyado akong na-engross sa pighating iyon ni Shenna, up to the point na parang nahihirapan na akong huminga. No choice I have to turn my head somewhere. Masyadong sinasalamin ni Shenna ang paghihirap na tinatago ko sa sarili ko.
Sinubukan kong i-focus ulit ang tingin ko sa unahan, na isang malaking pagkakamali.
Kaya ayokong tumingin sa harap eh. I balled my hands into fists. 'Twing makikita ko ang mga kabaong na nasa unahan, pakiramdam ko nasa loob ako ng impyerno. And the devil's lurking around us, trying to devour everyone.
