Text Me Back (H.S. fanfic)

DerTien

'Nee, nee, nee! Gaan sprake dat ik dat ga dragen straks!', protesteerd Emily luid. Ik hou haar het T-shirt voor dat ik van Harry heb gekregen. Zitta en Laila staan geamuseerd toe te kijken. 'Maar kom op, waarom niet? Hij wil zo graag dat je het draagt!', protesteer ik. 'Nee! Ik ga geen T-shirt dragen waarop staat dat Zayn 100% sexy is!' Ik had deze discussie eerder moeten beginnen. Nu is het al de zaterdag van het concert en ik heb er de hele week niets over gezegt. Dat we backstage mogen na de show weten ze ook nog niet. Dat is mijn laatste troef.

'Komop, please? Doe het voor Harry!', probeer ik nog een keer. 'Nee! Geef me één goeie reden om dat T-shirt aan te doen!' 'Als je het T-shirt niet draagt mag je niet backstage', zeg ik uiteindelijk. Daar gaat de verrassing! Ik zie drie open monden me aanstaren. 'Backstage?!? En dat zeg je nu pas?', zegt Laila ongelovig. Ik knik heftig. 'Ik geloof je niet!', houdt Emily vol. 'Zal ik hem bellen? En vragen of het waar is?', vraag ik haar en ze knikt. 'Doe maar, ga je gang!', spoort ze me aan.

Ik zoek Harry op in mijn contactenlijst en tik op het groene telefoontje. Ik zet hem op luidspreker zodat iedereen hem kan horen. Hij gaat ene paar keer over en dan neemt hij op: 'Hey babe, wat kan ik voor je doen?', vraagt hij met zijn zwoele stem. 'Mijn vriendinnen geloven niet dat ze backstage mogen', zeg ik. 'Mogen ze wel, maar enkel als ze de opgestuurde merchandise dragen. Ik heb dat toch al uitgelegd?' 'Ja, tuurlijk. Zeg even hallo tegen Harry', zeg ik tegen mijn vriendinnen. Ze zwaaien en beseffen dan dat hij dat niet kan zien en zeggen dan gewoon hallo. 'Maar babe, ik moet gaan. Zie je vanavond' 'Bye, ik kijk er al naar uit!', zeg ik vrolijk. 'Zie je wel!', zeg ik als ik heb toegelegd. Ik duw het T-shirt in haar handen. 'Ga je omkleden', zeg ik streng tegen haar. Ik zie dat ze nog steeds twijfelt dus zeg ik: 'Luister, als jij wilt zien hoe je drie beste vriendinnen backstage worden meegenomen om hun idolen te zien? Dan hoef je het niet aan te trekken. Of je trekt het wel aan, en dan kun je Harry en de rest zien' 'Ok, best! Jullie je zin. Ik trek het wel aan. Maar alleen als jij mijn trui van boven gaat halen!' snauwt ze en verdwijnt dan uit de badkamer. 'Ach, na vijf minuten doet ze hem toch al af, en we staan vooraan. Niemand die het ziet', zeg ik terwijl ik naar boven ren achter haar trui.

Na een tijd zijn we eindelijk in Londen. Emily houdt de trui koppig gesloten, ookal is het snikheet. En nogtans, het is lente. We lopen naar de O2 arena en ik voel de spanning stijgen. Ik merk dat ik strak sta van de zenuwen. Ik ga de jongen ontmoeten waar ik al drie maanden mee zit te chatten en Skypen. Ik probeer mijn zenuwen in bedwang te houden, maar het lukt niet. Het word alleen maar erger als ik de arena kan zien. Voor de ingang staan een hele hoop gillende meiden.

Het draait erop uit dat we om vier uur in de rij zijn gaan staan, en dat we nu, om zes uur, eindelijk naar binnen mogen. De deuren gaan open en we rennen naar binnen. Of toch, Emily, Laila en Zitta rennen en sleuren mij mee achter hun aan.

Tegen zeven uur staan we verveeld te wachten. Ik vind het knap van Emily dat haar trui nig steeds dicht is, want het is hier snikheet. Opeens beginnen er een aantal meiden te gillen aan de andere kant van het podium. In het midden is een soort van catwalk, en wij staan aan de splitsing van de catwalk en het hoofdpodium. 'Liam!!!', gillen ze luid. Zitta kijkt om zich heen. Het Batman T-shirt is veel te groot voor haar kleine en tengere lichaam, het lijkt wel ofze erin zwemt. 'Ga dan kijken', spoor ik haar aan. Van hier kunnen we die kant van het podium moeilijk zien. Ze klimt snel over de stoelen van de rijen achter ons, klauterd om de catwalk heen en verdwijnt dan uit het zicht omdat ze gevallen is. Op dat moment voel ik mijn broekzak zoemen. Ik kijk en lees het berichtje dat ik gekregen heb:

Heyo, zijn jullie er al?
En waar staan jullie?
Xox Haz
Hazza 19.34

We zijn hier al van 4 uur.
We staan, vanop het het
podium gezien, rechts,
aan het begin van de
catwalk.
Grtjs, Mads
Maddo 19.35

Kk, tot straks kan niet
Wachten om je eindelijk
te zien 😉
Hazza 19.35

Ik moet glimlachen. 'Een berichtje van Harry?', vraagt Emily plagend. 'Ja, hij vroeg waar we staan', zeg ik verdedigend. 'Hij was al weg tozn ik daar was!', komt Zitta hijgend terug. 'Euhm, nee hoor. Hij staat daar!', gilt Laila en wijst naar ergens op het podium. Liam komt tevoorschijn vanachter een soort van paneel en laat zijn blik spiedend over de meidenmassa gaan. Iedereen die hem kan zien begint te gillen en ik zie meiden van de andere kant hierheen rennen. Van al die meiden, gilt Zitta nog het luidst. Ik plaats mijn handen op mijn oren en kijk naar beneden. Ik heb nu al medelijden met meaelf. Straks ga ik hier nog een flinke twee uur staan. In dit gegil. Goed dat ik oordopjes meeheb.

Als de show eindelijk begint, heb ik mijn oordopjes al in gestoken. De zala word donker en het constant gegik zwelt aan. Het introductiefilmpje begint en ik wacht vol spanning tot ik hem eindelijk in het echt te zien krijg. Gegil verteld ons dat je ze kunt zien en even later kan dat ook. Ik zie hem daar komen, met zijn bruine krullen in een bandana gestoken. Hij kijkt uit over de menigte en komt onze kant op. Harry's blik glijdt zonder herkenning over mijn gezicht.

Tegen de helf van hey optreden voel ik le opeens duizelig. 'Zitta, ik ben duizelig!', schreeiw ik naar haar zodat ze me hoort. Ze kijkt me even aan, knikt en roept dan naar de dichtstbijzijnde security guard: 'Hey, dude, mijn vriendin voelt zich niet zo lekker! Is hier ergens een eerste hulp post ofzo?' 'Zitta!', kreun ik zachtjes in de hoop dat de.man ons niet gehoord heeft. Maar hij komt onze kant opgelopen en ik zwaai zwakjes naar hem. 'Wat is er aan de hand?', vraagt hij met een bezorgde ondertoon. 'Niks ernstigs, ik voel me gewoon wat duizelig. Ik moet gewoon even uit het lawaai', zeg ik. Hij knikt en zegt: 'Klim je er even over, dan breng ik je naar de eerste hulp' Hij helpt me over de omheining klimmen. Daarna houdt hij me overeind en helpt me naar de eerste hulp.

Als ik daar ben aangekomen komt er meteen een verpleegster aangelopen. 'Wat is er mis?', vraagt ze bezorgt. 'Niks hoor, ik voel me gewoon wat duizelig door de harde muziek', zeg ik. 'Ah, ok. Ga hier maar even liggen' Ze wijst naar een bed en ik ga liggen.

Na vijf minuten voel ik me al beter en ga ik rechtzitten. 'Voel je je beter?', vraagt ze vriendelijk. Ik knik. 'Wacht hier even, ik haal iemand die je terug brengt naar de zaal', zegt ze en dan verdwijnt ze door de deur.

Even later is ze al terug met een security guard die me meeneemt naar de zaal. Als ik terug bij mijn vriendinnen ben klim ik weer over de omheining en ga weer tussen hun staan. 'Gaat het beter!', vraagt Emily bezorgt. Ik knik maar omdat ik geen zin heb om te roepen.

Tegen het einde van de show doe ik mijn trui aan en zet mijn kap op...

//////////\\\\\\\\\\
Dankje dankje dankje voor alle reads en votes!!! Ik hoop dat jullie het verhaal nog steeds mooi en leuk vinden. Als jullie nog tips hebben of grote fouten zien staan, wil je dat dan plz zeggen?

Grtjs, Myrthe