ÇOK BAŞKA

Ben Başka

Mekana girdiğimde herkes çok eğleniyor görünüyordu. Ben de yavaşça yanlarına gittim selam verdim ve oturdum. İnsan sıkılacağını bile bile neden gelir ki bir yere. Bazen kendimi anlamakta çok zorlanıyorum. Sarhoş olmamalıydım ama yinede bir şeyler içtim. Arkadaşlarımla sohbet etmeye başladım ve farkında olmadan biraz sarhoş oldum galiba bu da demek oluyor ki artık eve gitme vakti geldi. Kalkmadan önce garsondan taksi çağırmasını istedim. Gelen ilk taksiyle eve giderken aklımda Güneş vardı. Kapının önünde çantamda anahtar ararken bir el omzuma dokundu. Kafamı kaldırdım ve o güzel balköpüğü gözlerle karşılaştım. Güneş gibi sarı gözler.

-Sen gitmemiş miydin?

-Bana ihtiyacın olduğunu hissettim. Kapıyı açmamı ister misin?

-Teşekkürler Güneş, iyi ki varsın.

-Hadi gel seni odana götürüyüm.

Beni odama götürüp yatağıma yatırdı. Saçlarımda ellerini hissetmek uykumu getirdi.

İnanamıyorum saat 12 olmuş ve tabi ki Güneş gitmiş kalması şaşırtıcı olur. Kahvaltımı yaptım ve tüm pazar günümü evde geçirmeye karar verdim. Okunacak ne çok kitap birikmiş. Bütün günümü kitap okuyarak geçirebilirim ama önce evi toparlamalıyım hafta içi yoğun çalıştığım için eve zaman ayıramıyorum. Yalnız yaşamak bana göre değil galiba. Zil mi çaldı? Bu gün pazar yoksa Güneş gitmedi mi?

-Biliyordum gitmeyeceğini, geliyorum.

Kapıyı açtığımda şaşırdım biraz karşımdaki Güneş değil.

-Merhaba, rahatsız ettiğim için kusura bakmayın. Başkasını bekliyordunuz sanırım.

-Önemli değil, bir arkadaşım sandım.

-Ben Mars, yan daireye yeni taşındım. Makas lazım bulamıyorum dağınıklığın içinde makasınız varsa ödünç alabilir miyim?

-Bir dakika beklerseniz getiriyim.

-Teşekkürler, bu arada isminiz?

-Dünya, tanıştığıma memnun oldum Mars.

-Tekrar teşekkürler. Görüşmek üzere.

Eslem teyzeden sonra uzun süredir bir komşum olmamıştı. Eslem teyze öldüğü zaman bir hafta evden çıkamadım. Güneş olmasa toparlayamazdım. Etrafımdaki insanları kaybetmeye alışkın değilim. Böyle bir şeye nasıl alışır ki insan? Birinin hayatından tamamen çıkıp gitmesi, bir daha onu görememek, sesini duyamamak alışılacak şey değil ama zamanla onun yokluğuna alıştım. Birinin yokluğuna alışmak insanları kaybetmeye de alışabileceğim anlamına gelmez. Onu ve havuçlu tarçınlı

kekini özlüyorum.

Aradan bir hafta geçti ve hala Güneş dönmedi. Bu arada yeni komşum Mars ile ayni yerde çalışıyoruz. Çalıştığım şirkette işe başlamış. Yeni tanıştığım biriyle bu kadar çok sohbet etmem hatta yeni insanlarla tanışmamaya çalışırım. Yeni insanların beni tanımalarını beklemek yoruyor ama Mars farklı. Onda gerçek dost sıcaklığı var.

Bu akşam Mars'ı akşam yemeğine çağırdım. Güneş'in yokluğunda onun yanımda olması iyi geldi. Uzun süredir hiç kimseye yemek hazırlamamıştım. Kapı çaldı Mars gelmiş olmalı. Kapıyı açtığımda karşımda Güneş'i görmeyi beklemiyordum. Onu görünce çok mutlu oldum boynuna atladım sıkıca sarıldım ama onda bir tuhaflık vardı. Bana neden soğuk davrandığını anlayamadım.

-İçeri gelsene Güneş

-Birini mi bekliyorsun?

-Evet yeni komşumu akşam yemeğine çağırdım lütfen sen de eşlik et bize, senin de onunla tanışmanı istiyorum.
-Biraz işlerim var daha sonra gelirim, iyi eğlenceler size.

-Gitme lütfen kal. Seni çok özledim. Hem çok güzel yemekler hazırladım.
-Gitmem gerek gece gelirim. Kendine dikkat et.

Neden böyle davrandığını anlayamadım. Ne zaman yeni bir arkadaşım olsa önceden bunu hisseder bana soğuk davranır ve ben aramızın bozuk olmasından nefret ederim. Kapı tekrar çaldı. Dayanamayıp geri döndü sanırım.

-Bu sefer geleceğini biliyordum.
-Eee sen çağırdın beni.

-Merhaba Mars, hoş geldin biraz önce bir arkadaşım uğradı o geldi sandım. Görmedin mi yeni çıktı?
-Alıştım her ben geldiğimde bir başkası geldi sanmanı. Hayır görmedim. İçeri almayacak mısın beni?

-Kusura bakma gel lütfen tekrar hoş geldin.

Mars ile çok güzel bir akşam geçirdik ama aklım Güneş'te kaldı. Bütün akşam gelmesini beklememe rağmen gelmedi. Bir şeylere kızmıştı ama neye kızdığını anlayamadım. Mars gittikten sonra geldi. Beni üzdüğünü anladı sanırım kahve yapıyor şuan, bu kadar yakınım olan birini tanıyamıyorum bazen.

-Dünya özür dilerim. Arkadaşının geleceğini öğrendiğimde sana soğuk davranmamalıydım. Seni bazen fazla yalnız bırakıyorum ama hayatında benden başkasının olmasına dayanamıyorum.

Cevap vermek yerine kahvemi içmeyi tercih ettim. Beni üzdüğünü ve kırdığını anlamalı. O her zaman hayatımda. O var diye bir başkasına ihtiyaç duymadım. Yakın arkadaşlara, dostlara gerek yoktu ama hala böyle davranmasını anlayamıyorum.

-Cevap vermeyecek misin?
-Hayır, uyumak istiyorum. İyi geceler.

Elimdeki kahveyi masanın üzerine bıraktım ve odama gittim. Neredeyse 10 gündür ortalıkta yok ve geldiği ilk an da bana soğuk davranmayı tercih ediyor. Abartıyor olabilirim ama haklıyım.

Sabah kalktığımda evde yoktu ve annem gelmiş. Annemi gördüğümde çok sevindim onu çok özledim. Hemen sarıldım anneme, sarılışından belli o da beni çok özlemiş.

-Seni çok özledim anne.

-Ben de seni çok özledim. Hadi kahvaltıya

Yine o harika kahvaltılarından hazırlamış, annem kadar kahvaltılarını da özlüyorum bazen.

-Güneş buradaydı, sen geldiğinde gitmiş miydi?

-Tanışması imkansız olan Güneşten mi bahsediyorsun? Tabi ki gitmişti bu çocuk neden senin evin de kalabiliyor anlamıyorum yıllardır ondan bahsediyorsun hala tanışamadık. Artık onunla görüşmeni istemiyorum. Seni bizden, arkadaşlarından, herkesten uzaklaştırıyor. Kurtul artık şu çocuktan.

Ahh annem ve her zamanki konuşmaları. Konuyu kapatıp tartışmaktan kurtulmalıyım.

-Artık yeni bir komşum var Eslem teyzenin oturduğu daireye yeni birisi taşındı.

-Biliyorum, tanıştım sabah ekmek ve simit alırken. İyi birisine benziyor. Senin çalıştığın şirkette çalışıyormuş o da mühendis mi?

-Evet. Babam neden gelmedi?

-Babanın işleri yine çok yoğun yeni bir projeye başladı onunla uğraşıyor.

Anneme güneşi unutturup konuyu kapatmayı başardım bu seferlik ama artık tanıştırmalıyım. Annemin gelmesi çok iyi oldu onunla zaman geçirmek çok güzel, burada kaldığı sürece çok güzel zaman geçireceğimize eminim.

-Akşam ne yapmak istersin anneciğim?

-Akşam mı? Akşama dönmem gerek seni özlediğim için geldim.

Ailem, her zaman çok yoğunlar. Onlar bana zaman ayırmazlar ama benim onlara zaman ayırmadığımı söyleyerek bana kızarlar.

Bir telefon geldi ve akşamı beklemeden gitti annem. Alıştım onun ve babamın bu hallerine. Yine yalnız kaldım. İşlerimle ilgilensem çok iyi olacak.