Güzel olacağını düşündüğüm günün sabahına uyanıyorum yine. Sensizliğin ağrısı başıma vurmuş, şakaklarımı deşiyor. Kalbim boş, ellerim bomboş. Üşüyor ellerim. Yine sensiz, yine buz gibi. Sigaramın külüydün sen. Sırt sırta verir, sigara yakardık. Bazen ellerin omuzlarıma sıkı sıkı tutunurdu arkamdan, öyle içerdim sigaramı. O soğukta geniş omuzlarım saniyeler içerisinde ısınırdı.
Ben hep merak ettim o sigarayı tutan güzel ellerinin soğuk mu sıcak mı olduklarını. Hiç tutamadım, elim varmadı ellerine. Ya da tutamadım omuzlarından akşam saatlerinin keyif sigarasını içerken. Bakamadım gözlerine uzun uzun, parlıyorlar mı bana baktıkça? Ya da saçlarımı öpüp koklamıştın sabahın erken saatlerinde, ilk sigaramı içerken. Kumral saçlarım gözüne altından geldi mi? Kokusu bir bahar çiçeğini aratmayan bir kız mıydım senin için? Yoksa sigara kokan, sürekli birilerine ihtiyacı olan küçük, zavallı bir kız mıydım? Hiçbirinin cevabını alamadım.
Seni düşünmekten, hayalini kurmaktan. Alamadım hiçbirinin cevabını. Sadece yaşadım seni on beş gün içerisinde. Anılarımız aklımın tam ortasına taşınmış, bir türlü kovamadım. Ellerimi sallayıp durdum küçük bir sineği kovar gibi. Gitmesini istediğim anlar oldu. Canım çok yandı.
Senin o kızı düşündüğünü, hatta sevdiğini öğrendiğimde.. Sözcükler tükendi. Cümleler kayboldu. En acısı da duygularım ardına bakmadan koşa koşa gitti peşinden. Birkaç soru aklımda yer etti sadece. O kadar zaman o kızı sevip düşünüyormuşsun, neden o güzel ellerin tutundu ki omuzlarıma? Ya da neden benimle sanki küçük kızınla ilgileniyormuş gibi ilgilendin? Neden ellerimi aniden tutup yanaklarına koydun, göz yaşlarını sildirdin? En önemlisi, neden umutlarımın siyah ceketine pul pul yapışmasına izin verdin sevdiğim?
Bu kadar işte, güzel olacağını düşündüğüm günün sabahındayım.
