Kollarım, karnım, köprücük kemiklerim, çenem, bacaklarım, belim..
Baktıkça içimin acıması gerektiğini düşünüp acırım kendime. Kabuk bağlamış, bir türlü gözümün önünden gitmeyen o kuru kan lekeleri. Kestikçe daha çok kesme isteği. Jileti bir fırça misali kullanırcasına. Jilet darbeleriyle oluşan bir sanat eseri benim vücudum.
Sigara külleri kolumda, bir sigara daha söndü işte tam orada. Odamın duvarlarının dili olsa da konuşsa.
Ellerim titrek, kalbim atmaktan bir haber. Sevdiğim sevdiğinin kollarında. İzlerim yanıyor onu hatırladığım her saniye. Artık bakamıyorum da o kuru kan lekelerine. Onu hatırlıyorum. Benimle birlikte acı ateşinde yanan adam. Nefes alamıyorum. Boğazım düğüm. Titreyen ellerimden tutsun isterdim, izlerimden öpsün. Beni sevsin, sadece beni. İsterdim ki sigarayı tutan o güzel elleri saçlarımı okşasın. Kır çiçeklerini koklar gibi koklasın saçlarımı.
Her bir iz hayallerimin küçük intiharları aslında. Teker teker yok oluşları. Bedenim bile dayanamıyor artık bu kadar kırgınlığa. Hayallerim bir bir boğuluyor o kan dolu sularda. Kestikçe bir kan gölü daha oluşuyor yastığımda. Hayallerimin ölü bedenleriyle uyuyorum ben her gece.
Seni o derin izlerime gömdüm adam. Hayallerimin tam yanına. Her bir mezara bizi gömdüm. Tüm izler, ölü hayaller ve sen ile doldu. Bir sürü yer açacağım yine. Bu kadar ölmüş hayalin sığınacak başka yeri yok.
İzlerimden öpsen, hepsi çiçek açacak o mezarların. Hepsi canlanacak, mezarlar bir bir cennet bahçelerine dönecek. En çok da papatyalar açacak orada. Bu sefer beyaz da değil, renk renk papatyalar. Ne kadar imkansız olsa da, düşüncesi bile birkaç tohum attı o ölü topraklı mezarlara. Papatyaların açacağından değil ama, umut tohumları işte. Biliyorum ki yine ve yine ölecekler.
Artık ellerim tutmuyor, yazamıyorum seni. Halsiz düştüm sevdiğim, son çırpınışlarım bunlar. Ne olur öp izlerimi de bu kanlı topraklarda umut papatyaları açsın.
