The war of survival

Η Αρχή

Αν νομίζεις ότι ο πόλεμος είναι κάτι απλό και ότι απλός υπάρχουν απώλειες δεν έχεις ιδέα επειδή δεν έχεις ζήσεις πόλεμο, τον πόνο, την οργή και τον θυμό που νιώθεις προς πρόσωπα, περιστάσεις και λαούς. Εγώ όμως τον έχω ζήσει, άσε με να σου διηγηθώ την εμπειρία μου.

Πριν δύο με τρία χρόνια, δεν θέλω να θυμάμαι, ήμουν ευτυχισμένος, πήγαινα σχολείο και ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος με την ζωή μου. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα ήταν άνοιξη του 2017 και έβλεπα πως και πώς να περάσει η ώρα να πάω σπίτι μου, σιχαινόμουν το σχολείο, ήμουν στην ίδια τάξη με όλους όσους αντιπαθούσα, τώρα αν με ρωτήσεις θα σου έλεγα ότι ήλπιζα εκείνη η μέρα να μην τελείωνε ποτέ.

Είχα ξυπνήσει και ετοιμαστεί για το σχολείο, ήταν Πέμπτη όποτε είχα βαρύ πρόγραμμα.

Χαιρέτησα τον πατέρα μου που έφευγε για την δουλεία, και προσπάθησα να μην ξυπνήσω την μητέρα μου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κατέβηκα τις σκάλες, ήταν επτά και μισή αλλά κάθε μέρα πήγαινα μισή ώρα πριν την έναρξη του σχολείου και συναντούσα την φίλη μου την Βένους. Συναντιόμασταν σε ένα πάρκο κοντά στο σχολείο, βεβαία υπήρχε χώρος για παρκινγκ εκεί, που δεν υπάρχει χώρος για παρκινγκ σήμερα, και όλα τα δέντρα ήταν ανθισμένα. Ήταν η πιο όμορφη εποχή του χρόνου, όλα τα φυτά και τα λουλούδια άνθιζαν και τα ζώα ήταν λες και χόρευαν στην καρδιά του χρόνου.

Περίμενα πέντε λεπτά την Βένους, διότι αυτή έμενε πιο μακριά από εμένα και πάντα αργούσε λίγο. Κάθισα στο παγκάκι και κοίταξα σε ένα κομμάτι εφημερίδας που κάποιος είχε ξεχάσει πάνω στο παγκάκι. (12/3/17) ήταν η ημερομηνία, "Ο πόλεμος στην Συρία δεν έχει τελειωμό!", "Θα ανταπεξέλθει η καινούργια κυβέρνηση;", αλλά αυτό που μου κίνησε πιο πολύ το ενδιαφέρον ήταν ένα άρθρο με τίτλο, "Περίεργες εξαφανίσεις σε όλη την Ελλάδα, μήπως υπάρχει σύνδεση με τα απαγορευμένα εδάφη της κυβερνήσεως;" Το όνομα του δημοσιογράφου ήταν Βασίλης Καλογιάννης.

«Τι διαβάζεις» διέκοψε τις σκέψεις μου η Βένους που μόλις είχε έρθει.

«Τίποτα, κάτι χαζομάρες για την κυβέρνηση.» της απάντησα.

«Πο, τα βαριέμαι τα πολιτικά ρε Τζόρνταν.»  μου είπε η Βένους.

«Ναι και εγώ, αλλά τέλος πάντων, τι κάνεις;» την ρώτησα και μετά κάναμε μία μακρόχρονη συζήτηση μέχρι να έρθει η ώρα να πάμε στο σχολείο. Οκτώ και δέκα χτύπησε το πρώτο κουδούνι σηματοδοτώντας την έναρξη της σχολικής μέρας. Μα γιατί να υπάρχουν τα σχολεία, το μόνο που έκαναν ήταν να μας βασανίζουν. Κάναμε προσευχή και μετά μπήκαμε όλοι μέσα σαν ένας όχλος που είχε καιρό να φάει, αλλά η διαφορά ήταν ότι όλα τα παιδιά ήθελαν να κάτσουν κάπου διότι ήταν όρθια για πέντε λεπτά και δεν άντεχαν άλλο, έλεος τι θα έκαναν άμα γινόταν πόλεμος.