The war of survival

Τρέχοντας έρχεται και η σωτηρία

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου, ήταν ένα μακελειό, παντού υπήρχαν κατεστραμμένα μέταλλα και άλλα, διάφορα πράγματα, θέσεις, οθόνες, παράθυρα και πολλά άλλα. Κοίταξα λίγο γύρω μου και διαπίστωσα ότι πολλά από τα άλλα πειράματα ή μάλλον καλύτερα πολύ άλλοι αιχμάλωτοι ήταν νεκροί, κειτόντουσαν στο αίμα, άλλοι ήταν πλακωμένοι από συντρίμμια, άλλοι κομματιασμένοι και έβλεπες μόνο το ένα μέλος τους, ενώ άλλοι απλός ήταν ξαπλωμένοι στο χώμα και σε κοιτούσαν με τα νεκρά μάτια τους.

Εγώ ευτυχώς, ήμουν καθόμουν ακόμη πάνω στην θέση μου η οποία κρεμόταν από κάτι καλώδια, κοίταξα χαμηλά για να αποδεσμεύσω την ζώνη ασφαλείας και τότε διαπίστωσα ότι δεν ήταν η ζώνη που με κρατούσε αλλά ένα σίδερο είχε διαπεράσει την θέση και στην συνέχεια εμένα.

Την στιγμή που συνειδητοποίησα, ότι με είχε διαπεράσει ένα σίδερο, τότε ξεκίνησα να πονάω, δεν ξέρω γιατί αλλά μέχρι την στιγμή που το διαπίστωσα, δεν πονούσα καθόλου, περίεργο.

Η ζώνη ασφαλείας με κρατούσε ακόμη, πήγα να την βγάλω και έπεσα στο έδαφος, αφότου τραβηχτικά με δύναμη από το σίδερο που με διαπερνούσε. Πονούσα τόσο πολύ, δεν φαντάζεστε. Κρατούσα την πληγή η οποία ήταν κάτω από τα πλευρά μου για να σταματήσει η αιμορραγία αλλά μάταια, σύντομα θα γινόμουν και εγώ ένα από τα πολλά πτώματα που θα έβρισκαν εκεί αργότερα. Έτσι λοιπόν έκλεισα τα μάτια μου.

Τότε αισθάνθηκα κάποιον να μου τραβάει το χέρι, άνοιξα τα μάτια μου και είδα την Άρτεμης να με τραβολογάει και να προσπαθεί να με σηκώσει και να περάσει το χέρι μου γύρω από τον λαιμό της, μου φώναζε.

«Βοήθα λίγο, δεν θα σε βλάψει!»

«Είμαι πολύ αδύναμος.» είπα εγώ.

«Βάλε λίγο δύναμη, εδώ κοντά έχει μία αποθήκη.» είπε.

«Αφού επιμένεις.» είπα εγώ και έβαλα τα δυνατά μου να σηκωθώ, στην αρχή έπεσα και με ξανασήκωσε η Άρτεμης, αλλά από εκεί και πέρα έβαλα τα δυνατά μου να μην ξαναχρειαστεί να με βοηθήσει να σηκωθώ, έτρεχε και αυτή και εγώ πήγαινα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, βεβαία με την βοήθεια της, περάσαμε μέσα από δέντρα θάμνους με αγκάθια, μας τσίμπησαν αλλά τα αγκάθια μάλλον ήταν ο μικρότερος πόνος που πήρα αυτόν τον καιρό.

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε έξω από μία αποθήκη αλλά φρουρούταν από πέντε άνδρες με στολές, σταματήσαμε λίγο πριν τον έναν από αυτούς, η Άρτεμις με άφησε κάτω μαλακά, μου έκανε νόημα να κάνω ησυχία και μετά εξαφανίστηκε, έγινε αόρατη, άρα αυτήν ήταν η ικανότητα της, φοβερό.