Şu an farkediyorum da insanlar ne çok hayal kuruyor ve amacına ulaşmak için çaba gösteriyor. Ben ise sadece izliyorum.. Ben hayallerimi bi köşede sessiz kalarak unutmaya çalışıyorum. Bazen aniden gelen ki mutsuzluğumun sebebi hayallerimin önünü kesenlere durma önümde diyememiş olmam, diye düşünmeye başladım.. Sahi neden çok istediğim şeyler olmamak zorunda ? Neden hayallerimi unutup, kendimi bi çikolatayla mutlu eden biri oldum ? Çikolatayla mutlu olmak çocuk kalmış olduğunu mu gösterir bi insanın, yoksa onun koskoca dünyada bi kaç isteğinin bile olmamış olmasının hüznü mü bu ufak şeyin mutluluğuna sebebiyet olmasını sağlıyor ? Kendime soruyorum mutluluk nedir ? Hayaller mi çikolata mı diye ? Sonra dönüyorum isteme bişey olmasın hayatında kaybetme, al bi ufak bi mutluluk yetin kendi kendine, kaybettiğini unut, bi çikolatayla kazandığını düşün, diyorum. Doğruyu mu düşünüyorum ya da yanlışı mı bilmiyorum ama bugünde ufak bi mutluluk yaşayarak mutlu uyuyucağımı düşünüyorum..
