Belki dedim, belki güzel günlerim olur, belki çiçekli yollarım olur. Umuttan bahsederken, bu kadar dibe çökmenin, hayatın cilvesi mi ? Yoksa toprak mı çekiyor içine.
Sevgisizlik mi zor, umutsuz kalmak mı ?
Bu uzun ince yolda, sevgisizliğime mi göz kapatalım, umutsuzluğa mı ?
Ben sol cebimdeki son umudumu kaybederek yazıyorum. Belki bi başlangıç belki bi son. Ama dün yaşananlar, bugün yaşananlar beni yarınları artık istemiyor olmamı zorladı.
Bu kadar hayat doluyken, şimdi niye çikolataların bile yetersiz olduğu gecelere getirdi beni. Hayatımda yaşadıklarımı yaşamamanız için uğraş veriyorum bu yazılarımla.
Bi çay koyup yeniden mi başlamalı yoksa yorgunluğumla ilerleyemeyeceğimi bile bile uyuyup uyanmamalı mı ?
Ne yapalım canım okurum ? Ne yapalım da bu kara geceden, girsin istediğim aydınlığı penceremden içeri alalım ?
