-jade pov-
Ik loop mijn vertrouwde sportschool in. Ik kom hier elke dag. Achter de balie zit carla, zoals altijd. 'Hey carla.' Ik steek me hand op. 'Hey jade, lang niet gezien.' Zegt ze sarcastisch. Ik was hier vanochtend nog, ik had even niks te doen dus ik ging maar naar de sportschool. Ik loop naar me kluisje. Me vaste kluisje. Degene die hier vaak komen hebben een vaste kluisje. Ze kunnen hun spullen en dan voor altijd in laten liggen. Ze hoeven dan niet steeds een ander kluisje zoals de mensen die soms komen. Ik pak me sluitel en stop die in het slot. Ik draai me sleutel om en het deurtje van het kluisje valt open. Ik pak me sportschoenen die er al inlagen. Ik trek me andere schoenen uit en doe die erin. Ik trek me sportschoenen aan. Ik loop de kamer binnen waar alle apparaten staan. Ik glimlach. Mijn vertrouwde apparaten. Ik was erg sterk. En dat wist iedereen hier wel. Ik loop naar het eerste apparaat die ik zie. Ik zet hem zo zwaar mogelijk. Ik heb deze vaker gedaan. Ik doe deze elke dag sinds 2 jaar geleden dusja. Mensen kijken me met ongeloof aan. Ik zie in de verte jake komen aanlopen. 'Weer aan het uitsloven?' Vraagt hij lachend. Ik stap uit het apparaat en geef hem een speels duwtje. Ik loop naar het volgende apparaat. Jake komt in het apparaat naast me zitten. 'Waarom ben je hier eigenlijk elke dag?' Ik slik even. Ik heb hem niks verteld. Dat ik me vader kwijt ben. En dat ik sindsdien ben gaan sporten om alle verdriet eruit de gooien. Ik heb altijd gewoon tegen iedereen gezegt dat het me een goed gevoel geeft. Dat is ook wel zo maar het is niet DE reden. Ik kijk hem lipbijtend aan. 'Je hoeft het niet te vertellen he.' Zegt hij als hij ziet dat ik er moeite mee heb. 'Je hoort het nog wel van me. Ik wil er nu gewoon even niet an denken.' Hij glimlacht zwak en gaat weer verder met waar hij mee bezig was.
Het is inmiddels al 10 uur 's avonds. Ik ben niet naar huis gegaan om te eten. Ik had pizza besteld om hier te eten. Raar. Sporten en pizza. Ik weet het. Maar ik sport niet om af te vallen. Eigenlijk alleen omdat ik het fijn vind. Ik geef jake nog een knuffel. 'Ben je er morgen weer?' Vraagt jake. Hij begint spontaan te lachen. 'Rare vraag.' Ik schud even lachend me hoofd, 'ja tuurlijk ben ik er morgen, sukkel.' Ik geef hem een duwtje en loop dan weg. Ik zwaai nog even naar hem. 'Tot morgen, carla.' Ze zwaait glimlachend en richt zich dan weer op de computer. Ik loop het sport gebouw uit naar me fiets toe. Ik stap uit me fiets en fiets richting huis. Ik open de deur en al gelijk krijg ik een bezorgde moeder naar me toegerend. Ze is veel bezorgder sinds het ongeluk met me vader. Ik snap het ook wel. 'Kindje toch, waar was je. Ik dacht dat je kwam eten en ik heb je porberen te bereiken.' Ik lach eventjes. 'Waar denk je dat ik was. Ik had pizza besteld. Ik zal het de volgende keer zeggen.' Ze glimlacht wat. Ik zie duidelijk dat ze erg geschrokken was dat ik zo lang wegbleef. Het was precies hetzelfde met me vader maar toen kreeg ze te horen dat hij een ongeluk had gehad.
*'waar blijft je vader nou.' Roept me moeder wat boos tegen me. 'Hoe moet ik dat nou weten. Waarschijnlijk moest hij op zijn werk eten en had hij niet de kans om je te bellen.' Ik ga naast haar zitten en kijk haar lachend aan. 'Het is je kind niet, je hoeft niet zo bezorgt te doen. Hij kan heus wel voor zichzelf zorgen.' Ze knikt even. Ik druk de tv aan met de afstandsbediening, disney channel. Er was niks anders op tv. Ik hoor de bel gaan maar blijf gewoon zitten. 'Jeetje jade, wanneer ga jij is een keer de deur open doen?' Hoor ik haar gefrustreerd zeggen. 'Misschien is het papa wel. Rennen mam!' Ik grinnik even. Ik hoor dat ze de deur opent. Geen bekende stemmen. Ik word nu toch wel nieuwsgierig. Ik buig me wat voorover om door de gang heen te kijken naar de deur. Mannen in blauwe pakken. Polities. Ze lopen mee naar de woonkamer. Ik wacht to ze wat gaan vertellen maar ze zijn stil. Me moeder kijkt me boos aan alsof ik iets gedaan moet hebben. 'Denk je nou echt dat ik iets gedaan heb?' Ze haalt gefrustreerd haar schouders op. 'Wat is hier aan de hand?' Zeg ik dan maar om het gesprek te beginnen. 'Dit is voor ons moeilijk om te zeggen maar je vader, en jouw man, heeft een auto-ongeluk gehad. Er valt niks meer aan te doen om hem te redden.' De woorden spelen zich 1000 keer af maar ik geloof het toch niet echt. Uit het niets rolt er een traan over me wang. Ze maken een grapje! Hij is mijn vader! Dat kan niet! Maar toch is het echt. Ik voel alles draaien. Mijn vader is weg. Voor altijd.*
---
Sorry, niet zo'n lang stukje en hij is nog niet echt leuk ofzo. Iedereen heeft een begin hoofdstuk en die zijn meestal niet echt leuk :P vote en comment please als je wilt dat ik verder ga!
Byeee little cupcakesss
