Bende

De ontmoeting.

Leah.

Nee, ik kon het niet meer. Ik moest weg, weg van alle ellende en pijn. Dus hier ben ik dan, alleen in het donker en in de regen wachtend op de bus. welke bus dan ook, waar naar toe dan ook. Hij zal me vast aan het zoeken zijn, ik hoop dat hij me niet vind.  Om me heen hoor ik in de verte mensen schreeuwen en lachen, ik weet dat ik niet in de veiligste buurt ben. Maar ik voel me overal veiliger dan waar ik vandaan kwam. De bus komt over vijf minuten, vijf minuten en dan ben ik hier weg. vijf minuten, en kan ik dan eindelijk ergens heen waar het veilig is? Ik voel een tinteling van geluk en opluchting, maar dan bedenk ik me dat vijf minuten lang genoeg kunnen zijn om me als nog te vinden. En wie zegt dat ook al kom ik hier weg, hij me als nog niet komt halen? Ik ben bang.

Plots zie ik een schaduw in de verte. Ik verstijf van angst als ik een stem hoor 'schatje, ik was je al kwijt'. Nee, hij heeft me gevonden. Hoe kon ik zo dom zijn, natuurlijk wist hij dat ik met de bus weg zou gaan. 'tijd om mee naar huis te gaan' zegt hij. Ik wil niet met hem mee, dus ik ren. Geen idee waar ik heen ga, maar ik ren zo snel als ik kan. 'Doe nou niet zo moeilijk, ik vind je toch wel!' hoor ik hem roepen. Ik ren van de ene donkere steeg naar de ander, ik zie geen mensen en ik heb geen idee waar ik ben. Na een tijd hoor ik niemand achter me, ben ik hem wijt geraakt? Ik ben zo moe, maar ik durf nog niet te stoppen.

Ik ren door, en voor ik het wist hoor ik een harde knal. Ik kijk om me heen, en zie dat er om de hoek een man op de grond neer valt. Hij is doodgeschoten, de kogel is recht door zijn hoofd gegaan. Ik zie drie mannen er om heen staan, allemaal gekleed in het zwart.

Chris.

Eindelijk, eindelijk hebben we deze klootzak te pakken. Ik voel opluchting en vreugde, tot dat ik van uit mijn oog hoek een schaduw zie. Shit, iemand heeft ons gezien. Ik sein de jongens, en we gaan er op af. We kunnen geen getuigen hebben.

Leah.

Ik kan alles zien, maar volgens mij zien ze mij niet. Ik weet niet wat ik moet doen, ik ben getuige geweest van een moord. Wat kan ik doen? Ik moet vluchten, ik moet hier weg. Maar voor ik het weet grijpt iemand me van achter. Ik schreeuw het uit, 'laat me gaan, ik wil niet meer met je mee!'. Maar tot mijn verbazing heeft hij me niet gevonden, het zijn de mannen van de moord die om me heen staan. Een heeft me vast, een hand om mijn armen en de ander inmiddels voor mijn mond. De andere man staat achter ons, en een staat recht voor me. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. En ik kijk in die van hem. Hij heeft bruine ogen, zwart warrig haar en hij is behoorlijk aantrekkelijk. Ik schat hem iets ouder als mij, ongeveer 22 jaar. 

Chris.

We weten precies waar de getuige is. De sukkel denkt vast dat wij hem niet kunnen zien. Ik geef instructies aan de jongens 'Max jij benaderd van achter, Leon jij staat op de uitkijk', En ik reken af met de getuige. Max en Leon knikken instemmend en we voeren het plan uit. 

Ik sta oog in oog met de getuige, het is een meisje? Als Max haar van achter om haar middel pakt schreeuwt ze het uit 'laat me gaan, ik wil niet meer met je mee!'.  Max schrikt en plaatst zijn hand voor haar mond, zo dat ze stil is. Ze kijkt me verbaasd aan. Ze heeft heldere blauwe onschuldige ogen, bruin haar en ze heeft verwondingen op haar gezicht. Haar kleren zien er vies en oud uit, en ze heeft een klein tasje bij zich. Ik observeer haar, ze is bang. Maar ik weet niet of ze bang is voor ons, of bang voor iets anders. Ze maakt me nieuwsgierig, wie is ze? waarom is ze hier? Waarom denk ik hier over na, ze is een getuige. Ik wil geen onschuldige mensen doden maar het kan niet anders dus pak mijn pistool.

Leah.

De man heeft me inmiddels los gelaten, wetende dat ik toch niet kan vluchten. De andere man pakt zijn pistool, en richt het op me. Ik verstijf, doodstil blijf ik staan. Ik doe mijn ogen dicht, Dit was het. Dit is het eind van mijn zielige leven. Misschien is het maar beter zo.

Chris.

Ik richt mijn pistool op haar hoofd, maar ze doet niks. Ze staat daar maar, normaal zouden mensen schreeuwen of smeken dat ik het niet zou doen. Maar zei deed  dat niet. In plaats daar van sluit ze haar ogen nu, waarom doet ze dit? En waarom grijpt dit me zo veel aan? Ik kan het niet, Op de een of andere manier kan en wil ik dit niet doen. 'We nemen haar mee' zeg ik. Max kijkt me vragend aan 'wat bedoel je' zegt hij? 'Precies zoals ik het zeg' zeg ik geïrriteerd. 'ze gaat mee naar mijn huis'.

Leah.

Ik had verwacht dat het al over zou zijn, maar het blijft even hellemaal stil. Tot dat iemand op eens zegt 'we nemen haar mee'. Ik doe mijn ogen open en zie dat de man die me net wou dood schieten, me nu mee wil nemen.  'ze gaat mee naar mijn huis' zegt hij. Ik kijk verward om me heen. Hij pakt me Bij mijn arm, niet te hard want het doet geen pijn. Het is net als of hij voorzichtig met me is. We lopen naar een auto die om de hoek stond, en hij doet de deur van de achterbank open. 'er in' zegt hij. En ik stap in.