year 1822
I was doing poems underneath the oak tree ng biglang may nagtakip ng mata ko. "Mahal." bigkas nito para makilala ko ang boses niya. Hinawakan ko ang kamay niya at tinuro ang pwesto sa gilid ko asking her to sit down.
"Ano ba yang ginagawa mo? Kanina ka pa hinahanap sa loob. Bigla kang nawala akala tuloy ng tita umuwi ka na."
She's being grumpy again. Siguro pagod lang dahil we are preparing for our wedding. It has been a tough 10 years of being together. We went through a lot. Natatawa na nga lang kami pag may nagsasabi ng "Kayo padin?". Sa loob ng 10 years nagkaroon kami ng mga break ups, di ko na mabilang kung ilan every year. Masyado akong mahal nitong babaeng to.
"Nothing special." I said while looking at her.
"Bumalik ka na agad sa bahay ha. Tomorrow is a special day mahal." Pagpapaalala niya sakin
"Paano ko naman makakalimutan yon Karylle." medyo natatawa kong sabi. Lumapit si Karylle at ni lean ang kanyang ulo sa dibdib ko. I wrap my arms around her. "Baka kasi mamaya..."
"Hindi kita iiwan." I assure her.
"Masyado na tayong madaming pinagdaanan Alena. Bakit pa kita iiwan ngayon siguradong sigurado na ko sayo. Kahit ano ka pa tinangap kita ng buong buo dahil mahal kita." We kept our position while we watch the moon replace the sun.
-
"Karylle! Huy gising! Karylle!" nagising ako sa tawag ni Vice at napaupo sa aking hinihigaan.
"Ha? Bakit?" nilingon ko ang paligid at tinignan kung anong oras na.
"Nandito na tayo duh." sabay paghatak niya sakin pababa ng bus.
I was mesmerized by the view. I have been in Barcelona for almost 2 years yet ngayon lang ako napunta dito. Siguro dahil I've been busy din. Simula nung pumunta ako dito iisa lang naman ang iniisip ko eh to graduate college and make dad proud. Dad send me to Barcelona to take architecture. I still remembered his words before I flew here. Malaki ang tiwala ni daddy that I will be the one to take his place and run his business.
Pero I've never been into arts. Mas na express ko ang sarili ko through poems. Okay na ko sa Manila 2 years ago after I graduated education. I have produced my own book and had a decent job. Pero sinantabi ko yon para sa pangarap ni daddy.
I didn't noticed that I was staring at the view for minutes. Kaya tinapik ako ni Vice. "Anunah Karylle? Hanggang dito na lang ba tayo?"
"Napagod lang ako sa byahe."
Hinila niya ko sa dulo ng street kung saan kita ang pinaka mountain top. He approached a citizen. "Señor, ¿puede tomar fotos de nosotros?" he asked in Spanish.
The guy agreed immediately then he took pictures of us.
"Cerca!" the guy said.
"Closer daw." sabi ni Vice. Nagulat ako nung naramdaman ko ang ulo kong nakahiga sa dibdib niya. Para bang napapakinggan ko ang sarili tibok ng puso ko. Tumingin ako sa kanya and surprised to see na nakatingin din siya sakin. Agad ko siyang tinulak after the picture taking.
"¿Es ella tu novia?" (Is she your girlfriend?) he asked.
Bigla namang umoo si Vice and pulled me near. "No! No! He's not my boyfriend." sabi ko habang imiiling.
"Señor gracias!" Vice said waving his goodbye.
"Anong boyfriend ha Vice?" pinanlakihan ko siya ng mata.
"Para naman di mo bet. Wag ako Karylle." panunukso niya sakin.
Pinagpatuloy niya ang paglalakad niya habang naiwan akong inis sa pwesto ko kanina. Kainis ang kapal talaga kala mo gwapo.
Nang makarating kami sa harap ng Publicascions de l'Abadia de Montserrat agad akong nagtitili. Napatingin lahat ng taong nasa paligid namin. Agad na tinakpan ni Vice ang bibig ko para hindi na gumawa ng ano pang ingay.
"The oldest press in the world." he said.
"I didn't knew na nandito pala siya sa Montserrat. Let's tour inside!" sabi ko in an exciting voice.
Lumapit ako sa guard at nagpaalam kung pwede ba pumasok sa loob pero paulit ulit lang sinasabi ng guard na bawal. Naupo ako sa isang tabi nung nawalan ako ng pag asa. Eto na yung pangarap ko eh yung makita yung publishing house ng unang librong pinublish sa buong mundo.
"¡Señyora!" the man called me. Agad akong tumayo para lumapit sa guard na kausap namin kanina. Binigyan niya ako ng id at tinatakan ang kamay ko.
"You have 1 hr to roam around the building. You should thank you boyfriend, señyorita." the guard said. Paglingon ko nakita ko si Vice na nakasandal sa gilid ng pintuan papasok sa printing room.
After an hour lumabas kami sa bldg at umupo malapit sa cliff. "Thank you Vice." ang tangi kong nasabi sa kanya.
"You never fail to make me happy everyday."
"As long as you're with me you'll be the happiest."
-
UPDATE!!! HIHI. Please read my other story "Million Reasons" http://my.w.tt/UiNb/eRecjOX45B if the link doesn't work just check my account. Pa spread guys hehehe. Leaga & Vicerylle story siya 💖 please please guys 😭
