WE OR I? ~ Joël Veltman

Hoofdstuk 12

Het is intussen alweer een paar dagen en vandaag vind de officiële huldiging plaats naar aanleiding van het kampioenschap. 'Klaar voor vandaag?' Ik knik, 'wordt een mooi feestje.' En ik druk een kus op Joëls wang, tegelijk gooi ik een speciaal kampioenshirt richting Joëls hoofd. De club had deze shirts onder alle spelers en stafleden verspreid, speciaal voor de huldiging van vandaag. Joël slaat zijn armen om mijn middel en druk een kus in mijn nek, 'wat houd ik toch veel van je,' ik begin te blozen. 'we gaan er een mooie dag van maken.' Ik knik. Een mooie dag wordt het zeker.

'Wie heeft er zin in een feestje? Zullen we een feestje gaan vieren?' De menigte begint te joelen en te klappen. Ik kijk Joël en de andere jongens aan terwijl we aan de zijkant van het podium wachten. 'Dan zijn hier onze toppers, de kampioenen!' 'Onze assistent trainer Dennnisss Bergkamp!!' Het publiek gaat uit hun dak terwijl Dennis het podium op loopt. 'Ze is de enige vrouw in deze groep, maar tussen al deze mannen houd ze zich prima staande. Hier is Linn Hobbs.' Het publiek begint weer te klappen, ik ren het podium op en ga naast Dennis staan. De speaker van vandaag gaat intussen verder met de andere namen. Na een paar minuten staat ook de gehele selectie op het podium. Terwijl de jongens samen met het publiek een feestje bouwen, houd ik me met de technische staf een beetje op de achtergrond.

Het feest is nu al bijna een uur bezig, intussen staan ook de vriendinnen van andere spelers op het podium. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak om een foto te maken, als mijn oog op een berichtje valt. Het is foto met een tekst erbij. Op de foto is het podium te zien met alle spelers erop. *mooi feestje, geniet ervan! Ps. Maak je geen zorgen, niemand kan me herkennen.* Ik zucht opgelucht, druk whatsapp weg en maak nog snel de foto die ik wilde maken, voordat ik mijn mobiel weer weg stop.

Ik kijk naar links en zie dat Joël de microfoon nu overneemt van een teamgenoot. 'Wij zijn kampioen! Wij zijn kampioen! Kampioen! Kampioen!' De hele selectie springt mee op het ritme. 'Oke, oke, als aanvoerder van dit geweldige team wil ik graag ook nog een paar mensen bedanken en in het bijzonder noemen.' Het publiek begint weer te klappen, ik glimlach en ga bij de andere meiden staan. 'Allereest Frank, onze coach. Frank heeft ons afgelopen jaar meer in onszelf laten geloven, ons beter gemaakt en heeft een enorm aandeel in deze titel.' 'Frankie, Frankie' Frank wurmt zich tussen de spelers naar voren en bedankt de supporters. '....' 'Dan wil ik als laatste nog iemand bedanken die heel bijzonder voor mij is, zij is degene die er de afgelopen jaren altijd voor mij is geweest. Maar de laatste tijd ook steeds meer voor andere spelers van het team.' Ik voel mijn hoofd rood worden wanneer Joël mijn aankijkt en wenkt. Langzaam loop ik naar voren en ga naast Joël staan. Hij slaat een arm om mij heen. 'Deze meid, is er altijd voor me. Maar daarnaast ben ik ook echt super trots op d'r,' Joël richt zijn aandacht dan op mij. 'inmiddels ben je al weer twee jaar coach binnen dit geweldige team, en ik weet zeer dat ik namens het hele team spreek als ik zeg dat niemand hier mee zonder jou kan. Ik ben zo trots op hoe je je de laatste tijd hebt ontwikkeld, niet alleen hier op het veld, maar ook als persoon. En ik ben enorm dankbaar dat ik dit van dichtbij mag meemaken. Je hebt het in het verleden niet altijd makkelijk gehad, maar nu lacht de toekomst ons te gemoed en kunnen we samen vooruit kijken.' Joël drukt zijn lippen op de mijne. 'Ik zal niet weten wat ik zonder je zou moeten,' ik voel dat ik enorm aan het blozen ben en weet niet waar in moet kijken. Wat gebeurd hier?

Cliffhanger (hihi ;))