WE OR I? ~ Joël Veltman

Hoofdstuk 2

bedankt dat jullie dit verhaal allemaal nog steeds lezen! Hij is niet super lang, en ik ben er ook niet helemaal tevreden over, maar ik wilde toch een hoofdstukje online zetten. <3 

*drie maanden later*

Het is half augustus en het nieuwe seizoen staat voor de deur. Tijd om me weer ergens volledig op te focussen. Afgelopen zomer was ik samen met Jens, Finn en Sofia een weekje naar Ibiza geweest en daarna was ik nog een weekje naar Manchester geweest om Jasper daar te bezoeken. Het was een geweldige tijd, maar nu was het weer tijd voor voetbal. Ajax moest dit jaar weer de titel pakken en ik mocht daar bij helpen. Nadat ik het seizoen was afgelopen was ik met Ajax gaan praten, en wat bleek nou? James had een aanbod gekregen van Newcastle united, en kon die onmogelijk weigeren. Dus zag ajax in mij de ideale vervanger om het eerste te begeleiden. En hoewel Vitesse ook echt in mijn hart zat, en ook een poging had gedaan me aan zich te binden, had ik uiteindelijk toch voor Ajax gekozen en stond ik hier nu. Het was een nieuw seizoen, een seizoen die weer vol zou zitten met nieuwe uitdagingen en fantastische ervaringen.

'Linn!' Ik draai me verbaasd om als ik mijn naam hoor. In de verte zie ik Davy aankomen lopen. Ik glimlach en zwaai enthousiast. 'Welkom terug neem ik aan' Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht en geef hem een knuffel. 'Jep, je zit komend seizoen weer aan mij vast.' Davy grinnikt. 'Kom dan gaan we naar de rest.' Hij slaat een arm om me heen en samen lopen we richting de kantine.

Als we de kantine binnen lopen, komen een paar jongens meteen op ons aflopen en een paar nieuwe gezichten blijven enigszins verbaasd zitten. Dan staat ook Frank op en geeft me een hand. 'Welkom terug meid, we hebben je gemist zoals je ziet.' Ik grinnik. 'Wil je iets zeggen voor dat we zo gaan trainen?' ik kijk de groep even rond, ik zie veel bekende gezichten Davy, Ricardo, Lasse en Mike herken ik meteen en iets achter Lasse verschuilt zie ik ook Joël zitten. Ik schenk hem een voorzichtige glimlach en knik dan als teken dat ik wel iets wil zeggen. Frank glimlacht en doet een stapje opzij. 'Oke, hallo allemaal. De meeste van jullie zullen me nog wel kennen, maar voor alle andere ik ben Tess Hobbs, maar noem me alsjeblieft gewoon Tess. Ik ben 21 jaar en heb afgelopen seizoen bij Vitesse gewerkt. Ik heb psychologie gestudeerd, ik zal het komende seizoen jullie dan ook overal mentaal in bij proberen te staan. Dus als er iets is, is in het team, iets met je familie of wat dan ook, kom dan naar me toe. Mijn kantoortje zit naast die van Frank, schuin tegenover de kantine, dus een excuus ''die kan ik niet vinden'' zit er ook niet meer in. En als jullie nog vragen hebben, stel ze gerust. Ik ben gewoon een van jullie en niet meer en niet minder. Dus laten we er met ze alle een leuk seizoen van gaan maken.' Iedereen begon instemmend te klappen, waarna ze allemaal de kantine verlaten en richting het veld lopen. Ik bestel nog snel een flesje water en loop dan ook naar het veld. Ik neem plaats in de dug out en kijk het veld rond. Hier moet het dan gebeuren, hier moet de basis gelegd gaan worden voor een nieuwe titel. Langs het veld staan verschillende mensen van de pers, ik besteed er weinig aandacht aan. Gek genoeg begon het misschien toch langzaam een beetje te wennen, dat alles wat ik deed nu eenmaal breed uitgemeten zou worden. Ik pak mijn kladblok erbij en richt mijn aandacht op de spelers.

'Ze willen je spreken.' Frank komt aanlopen en wijst naar een groepje journalisten aan de andere kant van het veld. Ik knik, ruim snel mijn spullen op en loop er dan heen. 'En hoe voelt het om weer terug te zijn?' ik glimlach. 'Geweldig. De jongens zijn super aardig voor me en eigenlijk voelt het alsof ik nooit weggeweest ben.' De journalist knikt. 'Maar had je dan niet beter gewoon hier in Amsterdam kunnen blijven?' ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik heb het afgelopen seizoen bij Vitesse enorm veel geleerd en die ervaring had ik zeker niet willen missen.' De man knikt. 'En waar kijk je het meeste naar uit?' ik denk even na, in de verte zie ik Joël en Davy samen lachend richting de kleedkamers lopen. Een warm gevoel ontstaat in mijn buik, en dan richt ik mijn aandacht meer op de camera. 'Het contact met de spellers. Het feit dat je in zo korte tijd zo hechte band op kunt bouwen. Ja, dat vind ik denk ik wel het bijzonderst van alles.' De verslagever knikt. 'Gefeliciteerd, en heel veel succes komend seizoen.' Ik glimlach en dan gaat de camera uit. Ik geef hem nog een hand en loop dan het veld af.

'Tess, wacht even.' Ikdraai me om en zie hem daar staan. 

Wie denken jullie dat het is?