Princess of the Woods

Hoofdstuk 9

Een dag na Effie's grote huilbui werden zij en haar tante bij Yuki geroepen. Ze knapte zichzelf een beetje op en trok een schone jurk aan. ?Zodra ze haar tent binnen gingen, zagen ze dat er iets belangrijks aan de hand was. In de tent stond een grote, ronde tafel, met daaraan diverse wezens. Twee dwergen, drie elven, Chiron, een jonge vrouw, een man van middelbare leeftijd (waarschijnlijk een commandant uit de Vallei) en een wild uitziende vreemdeling. Allen keken ze naar Yuki, die samen met Effie en Tante Ella de tent binnenkwam.

Yuki, Tante Ella en Effie schoven aan in drie lege stoelen. Even was het stil. En toen sprak Yuki: 'wij zijn hier vandaag bijeengekomen, het genootschap van de Zilveren Roos, om het lot van onze koninkrijken te bespreken. Al meer dan 200 jaar worden wij onderdrukt door een onbekende geest, die het laatst is gezien tijdens de veldslag van Domestico.

Wij spreken zijn naam niet uit, wetende dat zijn geest nog steeds ergens huist.' 'Excuseert u mij, mijn vrouwe, maar hoe weten we dat de Vijand nog leeft? Arthos zelf heeft hem gedood.' zei een de dwergenkoningen.

'Mijn goede vriend, vele wezens in onze wereld zijn de Vijand vergeten. Er zijn nog maar enkelen, voornamelijk van de Oudere Volken, die hem zich herinneren. Hij bezat enorme krachten, waaronder..... onsterfelijkheid.' zei een Elf. Dit viel niet goed bij de omstanders. Er ontstond een enorme discussie over deze opmerking.

Effie keek Yuki aan. Ze had werkelijk geen idee wat ze hiervan moest vinden. De verschillende vorsten die samen met hun afgezanten in discussie waren met de anderen, terwijl Yuki er een beetje hulpeloos bij stond.

Ze keek Chiron aan en hij stapte naar voren en schreeuwde: 'Stilte!' Iedereen hield op met praten en ging weer op zijn of haar plaats zitten. 'Deze discussies brengen ons geen stap verder. Vrouwe Yuki heeft het Genootschap van de Zilveren Roos niet zomaar bij elkaar geroepen!'

Dus zo heette het genootschap dus. Effie keek tante Ella aan. Die kneep in haar hand. Yuki ging verder: 'mijn moeder zit al jaren opgesloten in Obscuro, het voor de mensen verlaten kasteel, maar waar ondertussen onze Vijand zijn krachten weer herwint.'

Dus Effie had het eerder toch goed gehoord dat Yuki een moeder had. Ze wist helemaal niet dat vampiers zich konden voortplanten. En kasteel Obscuro? Dat lag ver voorbij ten noorden van de Donkere Bergen en er gingen zelf geruchten over dat er Draken in de Donkere Bergen leefden.

'Mijn vrouwe,' zei de woeste wildeman, 'ik wil u er wel op attenderen dat wij niet compleet zijn. Waar is de Heksenkoninging? Waar zijn de Elementstuurders? Waar zijn onze overige bondgenoten?'

De rest van de aanwezigen knikten instemmend. 'Zoals u allen weet liggen de rijken onze overige bondgenoten voorbij de Donkere Bergen en daardoor kunnen hun vorsten zich vandaag niet bij ons voegen. Maar zij hebben hun afgezanten gestuurd.'

Twee personen kwamen naar voren. Een man en een vrouw. De vrouw had een lijkbleke huid en gifzwarte haren, waar takjes en bloemetjes in zaten. Haar ogen, bijna net zo donker als haar haren, keken de tent door. Effie zag dat anderen haar blik ontweken. In haar rechterhand hield ze een staf, gesneden uit een boom, maar Effie kon niet zien welke. Als ze goed keek, zag ze dat de staf rijkelijk was versierd met allerlei inscripties, maar deze kon ze niet lezen, want ze waren geschreven in een taal die onbekend voor haar was.

'Prinses Lirio, van de Heksen. Zij is gestuurd door Koningin Rosa, ' zei Chiron. Prinses Lirio schoof aan naast Yuki en zette haar staf tegen de tafel aan. Ze keek Effie aan, maar die voelde zich daar redelijk ongemakkelijk bij, dus keek ze weer weg.

Een man kwam naar voren, met halflange, lichtbruine haren en grasgroene ogen en simpele kleren aan. Wat opvallend was, was het feit dat hij geen wapens of enige vorm van bescherming droeg. Hij stond er erg rustig, maar toch stevig bij. 'Stuurmeester Elmer, gestuurd door Toshimi, presidente der Stuurmeesters,' zei Chiron.

'Welkom,' zei Yuki, 'hoe verliep de reis door de Donkere bergen? Zijn jullie veel vijanden tegemoet gekomen?' Enkele Carèn, ze zagen ons voor zwervers aan,' zei Elmer. 'Daar hebben ze nu zeker spijt van, neem ik aan?' zei de generaal uit de Valei wiens naam Effie niet wist.

Elmer zei niks. Hij ging naast Lirio zitten. Yuki stond weer op. 'En nu de reden waarom we hier zijn.' Zacht gemompel klonk onder het Genootschap. Yuki ging door: 'voordat Arthos stierf tijdens de veldslag van Domestico,deed koningin Rosa een voorspelling. En in deze voorspelling stond dat ooit, een verre afstammeling van Arthos zelf, de kracht zou hebben om onze Vijand te verslaan.

Dit kind zou geboren worden op de dag dat de Drie Sterren, die elk staan voor één dag waarin Elya, onze God, de Aarde schepte. Het kind zou op haar zestiende verjaardag klaar zijn, klaar om zich bij haar volk te voegen en de Zoektocht te starten naar het almachtige wapen dat als enige de Vijand zou kunnen vernietigen.'

'Zei u nou zij?' zei een van de Elvenvorsten, 'wilt u beweren dat de Uitverkorene vrouwelijk is?' 'Jazeker,' zei Yuki kalm. 'Onmogelijk,' zei een Dwerg met volle, zwarte baard, 'Arthos' bloedlijn is uitgestorven. Wij hebben deze jaren in de gaten gehouden. Arthur, de laatste erfgenaam, is gestorven tijdens een aanval op zijn huis. Hij had geen kinderen.'

Effie spitste haar oren. Arthur? Waar kende ze die naam van. 'Hij had een dochter,' zei Yuki, maar dit hield hij geheim. Hij had al jaren afstand gedaan van de troon, hij wilde de titel van Koning der Mensen niet.

Hij wilde liever anoniem leven, met zijn vrouw en dochter. Maar dit kon niet. Arthur woonde in het bos, tussen de Vallei en het Mensenland. Op een dag werd zijn huis aangevallen. Arthur werd gedood. Zijn vrouw Melys en dochter konden ontsnappen. Hun dochter werd bij Arthurs zus achtergelaten. Zij vertrok samen met haar man uit de Vallei.'

'En toen?' vroeg de onbekende wildeman, 'waar is deze dochter dan wel niet?' 'Ze zit tegenover u,' zei Yuki. Iedereen keek geschokt naar Effie. Ze wist niet wat ze moest zeggen. 'U wilt beweren dat dit meisje de afstammeling van Arthos is? Dat dit meisje de enige persoon is die de Vijand kan verslaan?' zei de Generaal uit de Vallei.

'Onmogelijk,' zei hij, 'kijk nou naar haar. Ze is niet gebouwd om te vechten. Ze heeft geen spieren. Alleen wat vet.' Effie trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Ze misschien niet de dunste, maar om haar nou dik te noemen? De aanwezigen begonnen weer hevig te discussiëren en Effie keek er maar een beetje naar. Wat nu? Iedereen leek van streek.

Effie kon ze geen ongelijk geven. Al tweehonderd jaar waren ze aan het wachten totdat Arthos' erfgenaam zich bij hun zou voegen. En wat kregen ze? Een meisje dat net zestien was geworden en geen idee had hoe ze een onsterfelijke, enorm machtige heerser kon doden. Niet heel bemoedigend. Maar ze hadden wel nog hoop. Hoop op een vrije wereld. Effie zag het in hun ogen.

Ze nam het zekere voor het onzekere en verhief haar stem: 'luister! Luister nu naar me, alstublieft!' Dat laatste kwam er hard uit. Iedereen werd stil. 'Ik weet dat jullie bang zijn. En waarschijnlijk ook bang. Jullie hebben al het recht om dat te zijn.

Waarom zou een meisje zo zware opdracht op zich kunnen nemen? Jullie hebben vele soldaten verloren in de strijd tegen de Vijand en nu staat er opeens iemand voor jullie neus die al jullie ellende op zou kunnen lossen? Ik zou het ook niet geloven.

Maar het is waar. Sinds gisteren weet ik dit. Ik wilde het eerst niet geloven, maar uiteindelijk moest ik het accepteren. Dit zou mijn verantwoordelijkheid zijn. Ik kan jullie volkeren niet laten zitten. Niet nu ik zie waartoe onze Vijand in staat is. Zijn volgelingen hebben mijn oom gedood. Hij heeft zich voor mij opgeofferd. Ik wil zijn offer niet waardeloos laten zijn.

Dus daarom zal ik me bij jullie voegen. Ik zal naar jullie luisteren. Ik zal me door jullie laten opleiden. Opleiden tot een Prinses van het Woud.'