Hayatım sadece bir bomba ile mahvoldu dışarı çıktığım zaman sadece duyduğum şey insanların çığlıklarıydı ne olduğunu anlamamıştım bile bazıları cansız halde yerde yatıyordu. Bir anda kolumu biri çekiştirdiğini farkettim gitmek istemiyordum, sadece burada kalmak ama çok canımı yakmışalardı dayanamadım kendimi bıtaktım beni bir yandan bir yana sürüklüyorlardı hiç kimse sakin değildi herkesde bir panik vardı. Annem yoktu babamda yoktu çünkü bulamadım, izin vermiyorlardı çığlıklarım boşunaydı insanlar koşuşturmaktan beni duymuyordu bile gözlerim bardaktan su boşalırmışcasına ağlıyordu durduramıyordum , bu benim ilk yaşadığım acıydı, ilk yaşadığım hüzün. Ben hiç bu kadar kalbimde sızı hissetmemiştim hiç bu kadar kalbimin hızlı attığını görmemiştim. Ben böyle düşüncelere dalmışken yerler sarsılıyor zannettim, biri beni kucağına almış götürüyordu ama amaçsızca nereye olduğunu bilmeden koşturuyordu. Önümüzde tekrar bir duman oluştu ilkiyle aynıydı sadece toz bulutu ve geride bıraktığı yerde yatan insanlar, nefes almıyorlardı binlerce insan geri kaçıyor bu şehirde tıkalı kalmışız gibi çıkamıyorduk etrafımızda tel örgüler vardı asla buradan geçemezdik asla bunları atlatamazdık ölümü kenarda beklemeye mahkumduk ölüm bizi bulacakmış gibi bombaları sayıp kendi ölümümün geri sayımını yapıyordum. Artık kulaklarım iyi duymuyordu nerdeyse sesleri duyamıyordum yada sesler azalmıştı, sadece duyduğum annelerin feryatlarıydı çocuklarının başında sadece yapa bildikleri amaçsızca haykırmaktı ama sonra onlarında sesi kesiliyor onlarda duman bulutu içinde kalıyordu.
