Çok acımasız insanlar, insanlar neden başka bir insanın canını yakar ki ?neden bir insan başka bir insanı öldürmek istesin, yüzümüzde bile bir gülücük görmemiştik bu zamanlarda, hiç gülemedim kimsem yoktu sadece tanımadığım insanlar ve sokakta eskiden oynadığım çocuklar zaten hiç biyerde oyun alanıda kalmamıştı her yer çukur her yer mayın döşeli adım atmaya korkuyorduk. Güvenli bölgeden uzaklaşamıyoruz kimse gidemiyor kaçsada kaçamaz ama kaçanlar oluyor bazıları deliriyor sanki kafesteymiş gibi hep burdayız, sadece hayatta kalanlar bizdik sadece elli dört kişi bu ülkeden kurtulmak için birbirimize kenetlenip birlikte hareket etmeliydik çünkü ayrılırsak kimsenin buradan sağa kurtulamayacağını biliyorduk. Kimse derdini anlatamıyordu kimse birbirini dinlemiyordu bile, anneler çocuklarının ismini söyleyerek bağırıyor bazıları yara almış acı içinde kıvranıyordu. Bu elli bir kişi asla birlikte gidemezdi bazıları yaralı bazıları yerde sürünüyor ama bir çaresi olmalıydı, burdan çıkmanın bir çaresi olmalıydı artık. Küçük çocukları taşımak kolaydı çok hafiflerdi zaten, yemek yemedikleri için iyice zayıflamışlardı, ben kendimi saymıyorum bile o kadar açtım ki artık kum yemek bile istemiştim, hiç erzak yoktu kimse yanında su bile getirmemişlerdi. Zaten böyle bi durumda suyu bile düşünemezlerdi herkez canı için savaşıyordu.
