Leven of dood

Vooruitgang

De volgende dagen zijn erg zwaar. Sarah verzorgt Nick zo goed mogelijk. Ze blijft maar zeggen dat Nick er gewoon weer bovenop komt. Nick zelf is erg in de war. Hij werd een paar keer wakker met de woorden: 'Ik ben een walvis! Ik ben een walvis geworden!' Vooral voor Sarah is dat erg moeilijk. Als er 4 dagen voorbij zijn, is Nick er zo ongeveer weer bovenop. 'Zo, ik ben er helemaal klaar mee', zegt hij, 'Wat zullen we gaan doen?' 'Zullen we nu wel bramen gaan plukken? De vorige keer euh.... ging dat niet door.' Zo gezegd zo gedaan. Ze lopen met zijn tweeën naar de bramenstruik die Sarah had gevonden. 'Waarom neem je een hele koffer mee?', vraagt Nick verbaasd. 'Ik ga ervan uit dat we een heleboel bramen gaan plukken.' Nick vindt het nog steeds raar maar hij zegt niks. 'Hier is het', zegt Sarah na 10 minuten lopen. Voor Nick en Sarah staan dichte doornstruiken. Daarachter kun je wat takken met bramen zien. Het water loopt ze in de mond. 'Hoe gaan we daar doorheen komen?', vraagt Nick. 'Tja, dat gaat moeilijk worden. Maar ik heb voor alle zekerheid dat mes meegenomen.' Tot Nicks verbazing haalt Sarah inderdaad het mes uit haar zak. Ze loopt naar de struiken toe en "Rats! Rats" Er vallen takken op de grond. "Rats! Rats! Rats!" Sarah hakt een pad door de doornstruiken. Nick gaat achter haar aan met de koffer. Hij open hem en ziet dat er nog wat kledingstukken in zitten. 'Je bent deze vergeten. Je hebt niet alles er uit gehaald', zegt Nick tegen Sarah. 'Nee, die heb ik er expres in laten zitten, dan wordt de koffer niet zo vies en dan worden de bramen minder snel geplet.' Ze gaan aan de slag. Ze zetten de open koffer naast de bramenstruiken en gooien de bramen erin. Sarah doet het steeds soepeler. Met Nick gaat het niet zo snel. Sarah stond erop dat hij de doek om zijn arm zou houden. 'Straks gaat je wond weer open!', had ze gezegd. Ze plukken de hele ochtend. 'Zullen we weer terug gaan?', vraagt Sarah, 'De zon staat op z'n hoogst, dit is te heet om te plukken.' 'Goed dan.' De terugweg duurt stukken langer. Samen tillen ze de zware koffer die tot de rand toe is gevuld met bramen. Na 20 minuten zijn ze eindelijk weer bij hun schuilplaats. Zuchtend zetten ze de koffer binnen. 'Hehe... poepoe....' Ze zijn helemaal op. Nick loopt naar het water, gaat op zijn knieën zitten en drinkt gulzig. Als hij uitgedronken is kijkt hij eens goed naar zichzelf. Hij is vies, zit onder de modder- en bloed- plekken en zit vol met schrammen. Hij twijfelt even. Dan kleedt hij zich toch maar uit en loopt in zijn onderbroek het water in. 'Hmmm... Heerlijk!', zegt hij genietend. 'Ja hé' Nick schrikt. Met een ruk draait hij zich om. Sarah komt in een shirt en korte broek het water in. 'Wat kijk je? Ik mag toch ook wel van dit lekkere weer genieten?', zegt ze beschuldigend. 'Euh... ja. Ik bedoel... Sorry', stamelt Nick. Ze glimlach. 'Geeft niet, joh.'

Ze genieten erg van het warme weer. Nick spoelt zijn lichaam goed schoon. Van Sarah mag zelfs de doek af, zodat hij ook die wond nog even schoon kan spoelen. De wond ziet er naar uit. Er zit allemaal bloed omheen. Als Sarah het ziet loopt ze bezorgd op Nick af. 'Brrrr.... Dat ziet er naar uit, zeg! Doet het nog pijn?' 'Valt wel mee, hoor', zegt Nick. Het water prikt in de wond maar hij houdt zich sterk. Als hij weer een beetje schoon is loopt hij het water uit. Hij kijkt naar zichzelf. Nu alle modder van zijn lichaam af is kan je zien dat hij al stukken bruiner is geworden. Ook heeft hij al veel spieren gekregen. Het is natuurlijk best zwaar om te overleven in de wildernis. Ze zijn al best lang alleen. Zijn ouders.... Snel knippert hij zijn tranen weg. Niet aan denken nu. Nu moet hij zien te overleven. Gelukkig staat hij er niet alleen voor. Hij heeft Sarah. Hij glimlacht. Sarah.... Hij boft al dat hij niet alleen is en dan krijgt hij zelfs zo'n leuke meid! Het gaat ook steeds beter. Ze hebben best lekker eten, zwemmen veel en ze hebben wat kleden uit de koffers in hun schuilplaats gelegd zodat ze wat zachter liggen. Eigenlijk... vindt hij het hier best leuk!