Siyah Cennet

Düşülmüyor Uçurumlardan

Şubat,Mart,Nisan derken..Zamanın geçtiğini farkedemeden senin geçip gittiğini görüyorum gözlerimin önünden.Gölgen boyuyor gözlerimi,kalbim bir bakışınla tir tir titremeye başlarken, seni görünce soluyor şimdi..Alışmışlık öyle kötü ki,öyle kötü. Heyecanla gözlerim seni ararken dört bir yanda, artık başımı bile çevirmiyorum sağa sola. Diyorum kendime umursamazca 'Zaten orada değildir, oradaysa bile gözleri başka yere vurulmuştur.' 

Neden böyle oldu ki? Zamandan daha fazla şey beklerken neden attı beni uçurumlara? Ölemedim de, düşemedim aşağıya.Bir taşa vurdu kalbim,orada kaldım.Yaralıyım,kanıyor başım,acıyor dizlerim. Pes ettim diyorum kendime, söz veriyorum artık acı çekmeyeceğim diyorum. Bu sefer yaralar bırakmıyor peşimi, kana bulanmış cümleler silinmiyor aklımdan. Mutlu olacağım diyorum ama bu sefer seni başka birisiyle görmek, o yaralarımdan daha fazla yara açacak bedenimde, biliyorum. Gelemiyorum sana, gözlerinin yansımasını evim yapamıyorum.. E gidemiyorum da senden? Gözlerini başkasına bırakmak da istemiyorum..Kaldım öylece dımdızlak ortada, ne sana aidim ne senden kopabiliyorum. Teslim oldum sana ben. Kalbimi, hislerimi,duygularımı açtım sana..Emanet ettim, sen ne yaptın? Aldın kalbimi ayaklarının altında ezdin, duygularımı diline dalga ettin..O senden başka tek sayfalara anlatabildiğim hislerim varya o hislerim..Onları sen alaycı gülüşünle besledin.Yine de ne yaptım? Sana güvendim mi? Hayır..Sana güvenmiyorum ben..İnsanın kalbini verebileceği tek insana dahi güvenmemesi..çok acı değil mi?  Biliyorum,acıyorum kendime..sana güvenemediğim için.. Bende böyle bir şanssızım işte, dünya bizi birbirimize düşman ettiği için seni tanıdığıma bile kızgınım..