The Confession

Regrets

Nung sumunod na araw no'n ay nakita ko yung mahal ko. I should be so happy that day 'cos he finally noticed me. He start to appreciate me. Akala ko magiging masaya na ako nung araw na 'yon. Pero sabi nga nila 'Basta akala, mali.'

Nakatanggap ako ng balita na aalis na raw 'siya' at hindi alam kung saan pupunta. Nasa date ako no'n together with that guy. The guy that I love. Hindi ko naman pwedeng iwan 'to kasi nakakahiya. Isa pa, matagal ko na 'tong pangarap, ang yayain niya ko sa isang date.

Nung sumunod na araw ako pumunta sa bahay niya. Bahay ng best friend ko. Yes, he's my best friend. But I found nothing. He's nowhere to be found. Pero hindi ako nawalan ng pag-asa.

Sunod na pumunta ako sa bahay ng mga magulang niya.

I was so shocked that time. Why? Because they didn't know that their son left the country. I cried in front of them and blamed myself. It's really my fault. Kung hinabol ko kaya siya? Aalis pa rin kaya siya?

Tinawagan nung mga magulang niya ang lahat ng bahay nila sa iba't ibang bansa. Pero wala sa isa sa mga 'yon ang anak nila. His mom cried in front of me. But she didn't blame me. Wala akong narinig na kahit anong sumbat. 'You are so lucky.' I thought to myself.

Umuwi na lang ako pagkagaling sa kanila. I tried to called him pero can not be reached. I cried. But that time was different. Because that time, there's no one that I can lean on. No shoulders. No friends. Dahil ang iniiyakan ko ay ang taong nawala sa akin. Dahil nung araw na magtapat siya, ay ang araw na huli ko siyang nakita.

Meanwhile, Drew start to court me. I should be happy. Pero hindi, e. I'm not. I can't find the happiness in my heart. Then I realized. I don't love Drew. I love the idea of being in love with him. Cliché? Yes. Yes it is. Kaya naimbento 'yan para may maka-relate.

Kinapa ko ang sarili ko. Ang nararamdaman ko. Pero wala talaga akong nararamdaman para kay Drew. Inisip ko ang mga bagay na nakakapagpasaya sa 'kin. The first thing that entered my mind was my best friend. Oh God. How I missed that guy. I missed the way he laughed, the way he smelled, the way he joked... the way... the way he makes me smile. I cried again. Because I realized something. I realized that I already fell in love with him.