Χάρτινες εναποθέσεις (...της Ψυχής και της Σελήνης)

Ανάμνηση

Και να 'μαι πάλι εδώ, αυτήν τη νύχτα που ακόμη δεν έγινε νύχτα,

να κοιτάζω την πανσέληνο που κάτι της λείπει για να είναι ολόγιομη,

να ακούω τον παφλασμό των κυμάτων που δεν φτάνουν για να γίνουν θάλασσα

και να σκέφτομαι εσένα.

Στο ίδιο σχεδόν σημείο που πριν χρόνια ένας άλλος μου χάιδεψε το πρόσωπο,

με κράτησε στην αγκαλιά του

και μου είπε «Σ' αγαπώ».

Μου έταξε πως θα μείνει ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι,

αλλά στο τέλος φοβήθηκε κι έφυγε.

Όμως εκείνος ήταν παιδί.

Είπε ότι θα μέναμε φίλοι ό,τι κι αν γινόταν.

Δεν μπορέσαμε...

Χαθήκαμε στους δρόμους των πόλεων,

στις αποστάσεις της ζωής .

Όμως ήμαστε παιδιά.

Κι εσύ μου είπες ότι θα μείνεις για πάντα εδώ.

Και όμως χάθηκες στην ερημιά του πλήθους...

Άφησες να χαθεί ό,τι υπήρχε, ό,τι μπορούσε να υπάρχει.

Μόνο που πια δεν είμαι παιδί

Κι ας βρίσκομαι εδώ στα παιδικά μου τα λημέρια.

Κι ας θέλω να σου πω τόσα πολλά.

Σαν παιδί.

Κι ας ξέρω ότι δε θα ακούσεις,

ότι θα προσποιηθείς τον αδιάφορο.

Όπως κάνει ένα παιδί που κρύβεται.

Όμως πια δεν είμαστε παιδιά.

Και πρέπει να αντέξεις κοιτώντας με στα μάτια να δώσεις τις εξηγήσεις της σιωπής.