Χάρτινες εναποθέσεις (...της Ψυχής και της Σελήνης)

Κλείνω τα μάτια

Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι

περιπλανιέμαι στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού

με εικόνες και ήχους που μοιάζουν αδιόρατα σινιάλα

και οδηγούν στο λιμάνι ενός επικίνδυνου νησιού .

Μόνο που ποτέ δεν ξεδιαλύνει ο κίνδυνος

ποτέ δεν είναι σίγουρο τι θα 'ναι αυτό που θα 'ρθει

κι έτσι αφήνομαι απλά στο όνειρο

μην ακολουθώντας ποτέ το χάρτη.

Διαβάζω μόνο εσένα στην ψυχή μου

- σαν ένα κύμα που το βράχο έχει χαράξει -

αλλά δεν οδηγούν ποτέ το πλοίο μου

ασφαλές στο νησί σου να αράξει.

Δυο πράσινοι φάροι τα μάτια σου

στιγμιαία φωτίζουν τα μαύρα νερά

τους κλείνεις όμως, εξαφανίζεις τη ρότα σου

και τσακίζομαι στα βράχια άλλη μία φορά.

Όμως εξακολουθώ να κλείνω τα μάτια, να ονειρεύομαι

ν' ακολουθώ ξανά τα μονοπάτια.

Κι ας ξέρω πως για ακόμη μια φορά το όνειρο

της ζωής μου θα μπερδέψει τα κομμάτια