Banned thoughts

•Scene 2•

"Ώστε,Joe Martin,αγαπάς τα μυθιστορήματα..πιστεύεις στην μαγεία,στα παραμύθια και σε όλες αυτές τις γλυκανάλατες μαλακίες."συμπαιρένω καθώς συγχρονίζω το βήμα μου με τις συλλαβές των λέξεων μου.Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι εκείνος ο παραγορητικά θλιμμένος την βροχής και τα ενοχλητικά τρίξιματα του ξύλινου πατώματα όπως βηματίζω πάνω του.

"Μαλακίες;"εκείνος γελάει."Μαλακίες σαν εκείνες που έσωσαν πολλούς ανθρώπους,συμπεριλαμβανομένου και εμένα,και σαν εκείνες που θυσιάστηκαν άνθρωποι;Σαν εκείνες που κάποιοι ορίζουν ως τέχνη;".

"Ακριβώς σαν αυτές."αποκρίνομαι."Για ποιόν λόγο να θυσιάσεις την ζωή σου για κάτι τόσο ουτοπικό;"

"Από πότε είσαι τόσο κυνική;"σηκώνεται αργά από την πολυθρόνα αργόσυρτα μέχρι που φθάνει δίπλα μου.Μετατοπίζω το βάρος μου και γερνώ προς το μέρος του.

"Από πότε είσαι τόσο αηδιαστικά ρομαντικός;"ψελλίζω.Το γνώριμο αρωμά του εισβάλλει στα ρουθούνια μου και με ζαλίζει.

"Ξέρεις,Alex Wilson,η ελπίδα είναι γοητευτική.Άνθρωποι σαν εμένα δεν έχουν επιλογές.Ή ψάχνουν να βρουν λίγο φως στο οτιδηποτε,ή αυτοκτονούν."η ζεστή του ανάσα χαϊδεύει το προσωπο μου και για κάποια δευτερόλεπτα κλείνω τα βλέφαρα μου για να το απολαύσω.

"Εκτός απο σκληροπυρηνικά ρομαντικός,λοιπόν,είσαι και αυτοκαταστροφικός;"απομακρύνομαι λίγο από την επικίνδυνη μορφή του αλλά εκείνος πλησιάζει πάλι."Συνέχισε,τι επιπλέον είσαι;"

"Δεν θα σου άρεσε να συνεχίσω.Θα φύγεις."μου απαντάει βραχνά κρατώντας μια ενοχλητικά μικρή απόσταση από το προσωπο μου.Γαμώτο,όχι αυτό το συναίσθημα πάλι.

"Δεν θα το κάνω.Συνέχισε."τον προκαλώ και ανασηκώνει τα φρύδια του χαμογελώντας.

"Ωραία λοιπόν."γνέφει."Είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί σου."

Είναι ανάγκη να απομακρύνθω από τα καμπύλωτα χείλη του.Όμως δεν θα το κάνω.Πάνω απ'όλα χρειάζεται να αποδείξω πως δεν με επηρεάζει πλέον.

"Περιμένεις να τρέξω στην αγγαλιά σου και να σ'ευχαριστήσω για την εξομολόγηση σου;Να με φιλήσεις με πάθος και να κάνουμε σεξ το υπόλοιπο βράδυ μέχρι να κουραστούμε;Και αύριο;Α ναι,φυσικά.Υπάρχει και το αύριο.Υποθέτω αφού ξυπνήσουμε θα πιούμε λιγομιλητοι τον καφέ μας,γνωρίζοντας το λάθος της χθεσινής μας παρόρμησης,και άβολα θα αποχαιρετηστούμε μάλλον για πάντα με το πρόσχημα πως θα τα ξαναπούμε.Βέβαια,εδώ που τα λέμε,ίσως μετά από κάποια χρόνια όντως να τα ξαναπούμε,φαντάζομαι τυχαία σε κάποιο παρακμιακό μπαράκι,απογοητευμένοι ακόμα περισσότερο από την ζωή,και πηδηχτουμε άλλες δύο ή τρεις φορές,έτσι απλά,για να θυμηθούμε τα παλιά,και να ξεφύγουμε από την μιζέρια μας για λίγο."γελάω ειρωνικά και θλιμμένα."Τα είπα σωστά,Joe;"

"Όχι ακριβως."γονατίζει μπροστά μου βγάζοντας και ανοίγωντας ένα κουτί ενός διαμαντένιου δαχτυλίδιου."Alex Wilson,θες να περάσουμε την υπόλοιπη μίζερη ζωή μας μαζί;Θέλεις να γίνεις η γυναίκα μου;"

Το χείλος και τα δάχτυλα μου τρέμουν ενώ σηκώνεται.Όμως την απάντηση την ξέρω πολύ καιρό τώρα,απο τότε που τον πρωτογνώρισα.

"Θέλω απελπιστικά πολύ."ειλικρινά του απαντάω.