Εμένα μικρή μου έλεγαν παραμύθια,πως οι άνθρωποι βοηθούν τοτε υπόλοιπους και πως αγαπούν και θυσιάζονται γι'αυτούς.
Μου έλεγαν πως κάποτε θα μεγαλώσω και εγώ,και τότε μονάχα θα θα αντιλήφθω την ουσία του κόσμου μας.Το τι αυτός μπορεί να μας δώσει.
Μα να μαι τώρα,δυστυχώς μεγάλωσα βίωσα την ασχήμια του κόσμου μας.Και είναι δικός μας.Ούτε δικός τους,ούτε δικό σου.Όλοι μαζί συντελέσαμε ώστε να δημιουργηθεί αυτό το κακοφτιαγμένο θέατρο.
Νιώθω αηδία για τοτε προγόνους μας,νιώθω αηδία για τοτε εαυτούς μας,ζητάω συγχώρεση από τους απογόνους μας.Δεν δείχνω με το δάχτυλο,δεν φτάιει ο ένας αλλά οι πολλοι,φταίει ολόκληρη η νεοοτροπία μας.Ολοκληρη η ιδεολογία μας.
Και δεν θα αλλάξει σημερα,ούτε αύριο,μονάχα θα αλλάξει όταν εμείς αλλάξουμε.Αλλα δεν θα το κάνουμε.Οχι γιατι δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστο,αλλά γιατί αυτό θα υπομένουμε.Θα συμβιβαστούμε.Ο κόσμος είναι ένα χάος,για να παλεύουμε μόνοι μας.
Καταλήγουμε πως όλα είναι ένας βαρετός,ηλίθια κυνικος,απεριόριστος κύκλος.
VOUS LISEZ
Banned thoughts
Spiritualitéαυτό είναι για τις μέρες που ο ουρανός μοιάζει πιο σκούρος από άλλες, που επιλέγεις να απομονωθείς και να κλάψεις μέχρι να μην βγαίνει δάκρυ πια, που νιώθεις ότι η μόνη σου συντροφιά είναι η μουσική υπάρχουν και αυτές οι μέρες, και καιρός πια είναι...
