ေမွာင္ရီခ်ိန္မွာဆင္းျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္႐ံုးေအာက္...
ခပ္ေပေပမွန္ေၾကာင္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္...
ကိုယ္ဆင္းအလာမွာ ေကြးညြတ္သြားမဲ့သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု...
ေဘးလူေတြျမင္သြားမွာေတာင္မနာလိုတယ္...
စည္းမ်ဥ္းေတြၾကား... တစ္ေနကုန္လူးလြန္႔ခြင့္မရတဲ့ဆံႏြယ္ေတြ...
သူ႕သခင္ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားမွာလွပစြာကခုန္လို႔...
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလက္တစ္ဖက္ရဲ႕အကမ္း...
ယံုၾကည္စြာျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့အခါ...
မနက္ျဖန္အတြက္ခြန္အားဆိုတာ ေဆးေသာက္စရာမွမလိုတာ...
သူ႕ရဲ႕ေန႔စဥ္ဒိုင္ယာရီေလးဟာကိုယ္ျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အခါ...
လက္ထဲကထမင္းခ်ိဳင့္ေလးက နင့္ေကာင္ေလးစကားမ်ားလြန္းတယ္တဲ့...
အဆင္မေျပမႈေတြကို ဟာသလုပ္ေပါ့ပါးစြာရင္ဖြင့္ေနတဲ့သူ...
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ဖမိုးေပၚအားေပးအနမ္းေျခြမိေတာ့...
အသက္ဝင္လြန္းတဲ့သူ႕အၿပံဳးမွာ ကိုယ့္အသက္တစ္ရက္ျပန္ငယ္တယ္...
မွတ္တိုင္ေရာက္ဖို႔ေလ်ာက္ရတဲ့လမ္းတစ္ေလ်ာက္...
သူ႕ပုခံုးေပၚမွာခိုနားခြင့္ရတဲ့ကိုယ့္စလင္းဘတ္အိတ္ကေလး...
အိမ္ေရာက္ရင္အေတာ္ၾကာေအာင္ ရင္ခြင္ထဲထည္႕ထားမိဦးမွာ...
ကားက်ပ္လို႔ပိုလာတဲ့အခ်ိန္ေတြၾကား...
အနာဂတ္ကိုေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည္႕ေတာ့...
ဝင္သြားတဲ့ေနလံုးကိုလက္ညွိဳးထိုးရင္း...
ေမာင္တို႔အတူေနဖို႔တစ္ရက္နီးလာၿပီတဲ့...
ေကာင္းေကာင္းျပန္ေနာ္ဆိုတဲ့အမိန္႔ကို...
နဖူးေပၚအနမ္းတစ္ပြင့္ေခြ်ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပတတ္တဲ့သူ...
လမ္းခ်ိဳးမေရာက္ခင္အထိကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုၾကည္႕ရင္း ေနာက္ျပန္လမ္းေလ်ာက္တတ္တဲ့အက်င့္ဟာ လက္ထက္ၿပီးမွေပ်ာက္မွာတဲ့...
ကဲ... ကိုယ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြဟာဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခမ္းနားလိုက္သလဲေလ.....
