"Hooked"

001

De mand vol proviand van de markt was zwaar om te dragen en ik moest moeite doen om er geen dingen uit te laten vallen, maar ik zette mijn beste beentje voor.

Ik moest snel naar huis, naar huis voor mijn oom of mijn neef me vond en… wel aan de rest wou ik liever helemaal niet denken.

De rok welfde om mijn benen heen toen ik me ferm omdraaide bij het horen van mijn naam achter me.

“Willow !”

Met een brede grijns liep ik mijn beste vriendin Bailey tegemoet, maar de zware mand hinderde me waardoor ik struikelde en een aantal appels over de grond heen rolden en wat eieren vielen met een klap kapot.

Bailey hielp me overeind, maar mijn gezicht trok lijkbleek weg toen ik de inhoud van de mand op de grond zag liggen, het brood was zompig geworden door een plas regenwater, dat zich nu ook aan het vermengen was met de kapotte eieren.

Tranen rolden als vanzelf over mijn wangen heen. “Zo kan ik toch niet thuiskomen ?” Murmelde ik tussen de zoute tranen heen.

Bailey sloeg haar armen om me heen. “Zo erg is het toch niet ? Leg het gewoon uit en dan begrijpt je oom Ludovic het wel.”

Ze zou eens moeten weten.

Ik heb haar nooit verteld over mijn thuis situatie en ik schaam me er meer dan wat dan ook voor.

Mijn ouders waren omgekomen bij een zogenaamd 'ongeluk' in de haven ongeveer vier jaar geleden.

Het enigste wat ik er over te horen had gekregen was dat ze vermoord waren door Piraten.

Sinds die tijd woon ik bij mijn oom Ludovic, mijn ouders hadden hem aangewezen als mijn peetvader, waarschijnlijk omdat hij onze enige overgebleven familie was na de grote epidemie van dat jaar ervoor.

Maar hij vroeg meer van me dan ik aankon.

Hij begon me te misbruiken.

Soms ketende hij me aan het bed vast en deed hij allerlei dingen met me, dingen die ik uit mijn hoofd wou verbannen.

Als ik tegenstribbelde sloeg hij me en ging daarna alleen maar harder tegen me tekeer.

Leal – mijn neef - werd er al snel bij betrokken en ik kon niets anders doen dan hun commando’s op te volgen, anders volgden er nog ergere gevolgen, indien dat al mogelijk was in de situatie.

Ik kon echt niet thuiskomen met maar het halve lijstje aan boodschappen!

“Willow!”

Een akelige siddering ging door mijn ruggengraat heen die aanvoelde alsof mijn spieren in ijs veranderden.

“Waar denk je mee bezig te zijn ?”

Daar, tussen de menigte stond mijn oom met een vriendelijke glimlach, althans, zo zou het tot de anderen overkomen, maar ik kon als geen ander de kwaadaardige blik in zijn ogen zien, een gloeiend vuur dat ratelde over de dingen die hij me aan kon doen en me waarschijnlijk ook aan zou gaan doen.

“Kom je naar huis ?” Het was geen vraag, maar een eis.

“Meneer Mobil, het is toch niet erg dat u maar de helft heeft van de boodschappen ? Ik en mijn broer Oleander komen straks de andere helft wel brengen, we hebben thuis genoeg, we kunnen het wel missen.”

Oh wat is ze toch een schat.

“Dat is lief van je Bailey, maar nu moeten Willow en ik echt naar huis.”

En zo gingen we op pad, maar zodra we uit het zicht van het grote plein waren en een slecht aangelegd steegje van klinkersteen door moesten greep hij me bij mijn haren en trok me achter zich aan een ander steegje in waar hij voor onze achterdeur stil bleef staan.