"Hooked"

013

Zwijgend liep ik enigszins schoorvoetend achter mijn moeder aan terwijl zij vol een vernieuwd soort trots vooraan liep. Rumpelstiltskin liep achterop, al waren er ook een aantal momenten dat ik hem helemaal niet meer waarnam. Hij was dan nergens te bekennen, maar ik kon zijn aanwezigheid nog wel voelen. Hoe machtig is deze Dark One eigenlijk? En wat voor een deal heeft zij met hem gesloten om hem zo toegewijd te krijgen aan haar zaak? Wat dat ook maar in mag houden.

Ze stond echter opeens stil en draaide zich om. Haar ogen gleden niet naar mij, maar na de aanwezige gedaante die met diens vreemde tred achter mij liep. "Is alles gereed?" Haar lippen tuiten zich een beetje en van vroeger uit wist ik dat ze geïrriteerd raakte. Rumpelstiltskin leek er alles behalve geïntimideerd door. Die rolde echter met zijn ogen en maakte echter een nogal neerbuigend geluid. "Je weet tegen wie je het hebt." Een vervreemd handgebaar en een wenkbrauw die omhoog getrokken werd. "Maak jij je nou maar zorgen over jouw gedeelte van de deal, Dearie." Aan de houding die de twee tegenover elkaar in namen, leek het niet alsof er ook maar enige vriendschappelijkheid te vinden was. Na alles wat ik over the Dark one te horen heb gekregen blijf ik me maar afvragen wat mijn moeder gedaan heeft waardoor hij een deal met haar aangegaan heeft en ze elkaars aanwezigheid tolereren. Één ding weet ik zeker.
Het zijn twee mensen die uit zijn op macht. Des te meer macht iemand kan krijgen, des te hebberig iemand wordt. Nog meer macht dan dat ze nu al lijken te hebben.

De ogen van mijn moeder vernauwden. "Ik weet heel goed wat ik doe, Dearie." Sneerde ze terug. "We zijn bijna bij het portaal, éénmaal binnen diens grenzen kan het ritueel beginnen."

Portaal? Ritueel?

Ik hervond iets van mijn stem en mijn moed en wist een aantal woorden over mijn lippen te krijgen. "Wat voor ritueel?" Hoewel ik dacht meer moed bij elkaar te hebben gesprokkeld, klonk de vraag toch wat slapjes. De vrouw die ooit mijn geliefde moeder was moest daarom ook even schamper lachen. "Lieverd, maak jij je daar maar niet druk om. Zodra we er zijn zal ik je alles uitleggen." De bijna zoete manier van praten bezorgde me de rillingen.
Dit was mijn moeder niet meer. Zij was gestorven samen met mijn vader.
Ik had dit al geweten zodra ik haar zag, maar toch moest ik mijzelf eraan blijven herinneren. "Maar natuurlijk, Reyna." Ik zag haar even opschrikken bij het horen van haar naam, in plaats van moeder, wat ik normaal gebruik. Met een kuch raapte ze zichzelf weer netjes bij elkaar.
"Je kan dat toontje laten varen, dame." Het leek alsof ze mij op mijn vingers wilde tikken net zoals ze vroeger wel eens gedaan had, maar zich uiteindelijk toch bedacht terwijl we onze weg vervolgden. Ondanks dat ze me voor de rest hard aan heeft gepakt de afgelopen dagen verviel ze niet in haar moederlijke straffen zodra het daarop aan leek te komen.

Mijn ogen gleden ook om de haverklap naar Bailey, die stilletjes als een gehypnotiseerde achter ons aan liep. Had een hart in de handen van iemand anders echt zoveel invloed op diens eigenaar? Kan ze nog steeds voelen en denken zoals ze normaal altijd deed? De vrolijke Bailey die altijd haar woordje klaar had. Die altijd zoveel malen dapperder was geweest dan ik.
Zou ik haar ware persoonlijkheid ooit nog terugzien? Zijn er bijwerkingen van een teruggeplaatst hart? Kon ik mijn moeder geloven dat ze hem terug zou geven, nu ik met haar meewerk?

De rest van de reis was in grote stilte. Tientallen dingen spookten door mijn hoofd heen en ergens brandde de vraag op mijn tong waarom we niet gewoon reizen met die vreemde paarse magie van haar. Natuurlijk wilde ik niet sneller bij mijn mogelijke dood komen, maar we liepen nu al een behoorlijke tijd en ik merkte dat mijn moeder der voeten pijn begonnen te doen.
Ze had dan altijd dat aparte loopje alsof haar hakken te hoog waren en de grond te modderig.
Ergens had ik zin om een gevatte opmerking naar haar hoofd te smijten toen ze opeens stil hield. "We zijn er."