Lost in his arms

Bram

Mandy's *pov*

De bel is gegaan en ik fiets van school naar huis. onderweg luister ik naar God only knows van MKTO en zing vrolijk mee. 'He' hoor ik achter me. 'He stop!'. hebben ze het tegen mij? Ik probeer het maar te negeren en fiets rustig verder. 'He Mandy' hoor ik weer. Meteen raak ik in paniek als ik me realiseer dat het de stem van Bram is. Ik wil doorfietsen maar het is al te laat. 'Zo zo zo kijk eens wie we hier hebben' 'wat wil je van me?' vraag ik paniekerig, maar ik krijg alleen maar gelach terug. Hij komt voor me staan en kijkt me diep in mijn ogen aan. Ik durf eigenlijk niet te kijken maar zijn ogen dwingen me. Zijn vrienden staan achter hem en moedigen hem aan. Alsjeblieft laat me met rust denk ik, wat heb ik je ooit misdaan. Hij pakt mijn arm vast en gooit me op de grond, mijn fiets wordt door de andere jongens helemaal kapot getrapt. Bram gaat boven me hangen en al snel voel ik een klap tegen me gezicht. Ook zijn voeten raken nu mijn hele lijf. Al snel heb ik een blauw oog en miljoenen blauwe plekken. Een kreun verlaat mijn mond en Bram en zijn vrienden rennen weg.

Nu lig ik hier, helemaal alleen, verlaten en gebroken van de pijn. Tranen rollen over mijn wangen. Tranen van pijn en tranen van verdriet. Ik kruip in elkaar en ik blijf maar kreunen.

Niall's *pov*

In de verte hoor ik een meisje kreunen en huilen en besluit te gaan kijken. Het geluid komt steeds dichter bij. 'Hallo? gaat het?' zeg ik tegen het meisje. 'Niet echt' zegt ze terug, en ik help haar van de grond.

Mandy's *pov*

De jongen die naar me toe kwam raapt me op van de grond en geeft me een zak doekje voor mijn bloedneus. 'Dankje' ik kijk hem aan en mijn gedachten verdwijnen in zijn mooie blauwe ogen. 'wat is er eigenlijk gebeurd?' 'niks gewoon een paar jongens' antwoord ik snel terug. 'Moet ik je naar huis brengen? want je fiets heeft het begeven denk ik' 'ja, en van lopen komt er waarschijnlijk ook niks'.

Even later zit ik bij hem achterop. Mijn armen houden zijn heupen stevig vast en mijn hoofd rust op zijn rug. Normaal zou ik dit natuurlijk nooit durven maar nu maakt alles me helemaal niks uit. Thuis aangekomen stap ik van zijn fiets en loop wankelend naar de voordeur. Ik draai me hoofd om 'dankje' en ik glimlach naar hem. hij lacht terug en rijd weg. Ik stop de sleutel in het slot en loop naar binnen. 'Mam?' 'ik ben thuis' maar ik krijg geen antwoord. Ik gooi mijn tas op de grond en loop naar de woonkamer. 'Mam wat is er?' en ik ren naar mijn moeder die huilend op de bank zit. 'Mam? is er iets gebeurd?' 'nee schat, soms mis ik je vader gewoon heel erg',Hij was veel beter voor je geweest. 'Nee, nee mam dat is niet waar'. Ze kijkt me aan en deinst achteruit. 'Wat is er met jou gebeurt?' 'uuh gewoon een paar jongens uit de straat' 'Een paar jongens uit de straat?' 'Je hebt een blauw oog!' 'Ja maar het is echt niet erg' zeg ik snel. 'weet je het zeker?' 'ja mam' en ik rust op haar schoot.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------A/N hi mensjes. ik hoop echt dat jullie het leuk vinden anders ben ik dit voor niks aan het schrijven. comment wat je er van vindt. vanavond misschien nog een nieuw hoofdstuk. Byeee en vote xd -xoxo-