De Buurtpolitie Fanfictie: Onbeschrijfelijke vriendschap of toch liefde?

Eerste werkdag

POV Tineke

Vandaag is het zover, mijn allereerste werkdag als politie-inspecteur. Ik kijk er naar uit om de rest van het korps te ontmoeten. Van Floor vernam ik al dat het een bijzonder tof korps is, dat ze niet alleen collega's zijn maar ook goede vrienden. Ik weet al dat Floor samenwerkt met ene Obi, als ik me niet vergis. De stress giert door mijn lijf, binnen een groot halfuur sta ik me daar waarschijnlijk voor te stellen. Wat zullen zij van me vinden? 'TING!' Ik heb een berichtje van Koen: 'Hey Tineke, zullen we afspreken op de parking van het commissariaat?' Dat is wel een goed idee, want zo helemaal alleen toekomen vind ik toch wat eng. Ik drink vlug mijn tas koffie leeg en vertrek dan naar het kantoor. Op de parking wacht ik Koen op, nog geen 10 seconden later komt hij toe. Ik stap uit mijn wagen en loop richting de zijne. 'Hey, Koen!' Roep ik naar hem. 'Hallo Tineke, zie je het een beetje zitten?' Vraagt mijn collega. 'Ja, alleen wat stress.' Zeg ik met een bescheiden glimlachje. Samen stappen we het commissariaat binnen, met elke stap die ik zet voel ik mijn hart harder en harder bonzen. We wandelen samen de vergaderzaal binnen waar de chef iedere ochtend de taken verdeeld had Floor me vertelt. Ik zie een jongeheer zitten samen met een jong meisje. 'Bon, collega's, dit is Tineke, mijn nieuwe collega. Zegt Koen. 'Aangenaam, ik ben Robin en dit is mijn collega Femke.' Zegt de jongeheer. 'Aangenaam.' zegt Femke nog. Ik schud hen een hand, ze zien er wel tof uit. Vier mensen stappen tegelijk de zaal binnen, Floor loopt al direct naar me toe en heeft me een knuffel. 'Ik heb al veel over je verteld.' Fluisterd Floor ik mijn oor. 'Aah, jij moet Tineke zijn, ik ben Brigitte.' Zegt een aardige vrouw.
Wanneer ik het hele korps begroet heb, komt de commissaris binnen. 'Welkom, Tineke bij dit korps, je zult het hier vast en zeker leuk vinden!' Zegt hij.

Als de taken verdeeld zijn vertrekken Koen, Barry en ik op onze allereerste patrouille samen. We zijn nog niet goed en wel vertrokken de dispatch heeft ons al nodig. 'Begeef julie asap naar de pouckeweg 16, een meisje van 5 is vermist.' Klinkt het uit de dispatch. Terwijl Koen gas geeft zet ik de blauwe op. Enkele minuten later zijn we aan het huis waar twee bezorgde ouders ons opwachten. Als ik goed kijk, zie ik dat de bezorgde ouders mijn zus en haar vriend zijn. Ik krijg een krop ik mn keel ' Koen da's mijn zus.' Is het enige wat ik kan uitbrengen. Koen kijkt me aan. 'Het komt vast wel goed, laten we eerst even luisteren naar de ouders.' Probeert hij me gerust te stellen. Het moment dat ik uitstap kijkt mijn zus me nogal vreemd aan. 'Tineke? Heb je een job? Je moet ons helpen!' Ik had mijn zus nog helemaal niet vertelt dat ik eindelijk een job had. 'Vertel eens mevrouw, wat is er gebeurt?' Zegt Koen tegen mijn zus. 'Saartje was buiten aan het spelen, ik hou haar altijd in het oog. Maar ik ben nog geen 3 minuten weg geweest omdat ik naar het toilet moest. Toen ik terugkwam lag haar fiets hier met het stuur krom en haar mutsje ligt hier ook.' Brabbelt mijn zus aan een stuk door. Ik geef haar een knuffel, in de hoop haar wat tot rust te krijgen. 'Koen? Zullen we Barry nemen?' Vraag ik. Zonder antwoord te krijgen haalt hij vliegensvlug Barry uit de koffer. Ik raap haar muts op en laat Barry er aan ruiken. ' Tineke, hij heeft iets.' Zegt Koen. We lopen achter Barry aan, maar twintig meter verder stopt het spoort al.' Ja, die is meegenomen in een auto he, dat kan niet anders.' Ik hoor aan mijn stem dat ik zelf ook al wat emotioneel word. Maar Koen stelt me wel gerust. 'Blijf vooral thuis voor het geval ze terugkomt.' Zeg ik tegen mijn zus. Snikkend gaat ze samen met haar vriend naar binnen. Momenteel hebben we niets van sporen, we besluiten naar het comissariaat te gaan en een bericht op de facebook pagina te verspreiden. De hele ochtend hebben we geen getuigen gevonden of mensen die haar gezien hebben, wat ik heel verontrustend vind. We besluiten om samen dan nog maar wat te patrouilleren in de hoop een aanwijzing te vinden naar mijn nichtje Saartje. 'Als we in de auto zitten krijg ik constant berichtjes van mijn zus. Ik snap dat ze bezorgd is, dat is normaal maar ze moet ons ons werk laten doen. 'Koen! Dat is haar jas, ik herken die!' Roep ik. We stappen uit. 'Barry nemen? Vraagt Koen me. Ik stem toe, Barry kan ons vast en zeker helpen naar aanwijzingen. Barry snuft aan haar jas en vindt vrijwel meteen een spoor, deze keer stopt het spoor niet na twintig meter. 'Tineke, die gaat naar da bos hier he.' Brengt Koen uit. 'Een bos?!' Dat vind ik nog verontrustender. We
blijven lopen, we zitten ergens in het midden van het bos. Plots trekt Barry naar de linkerkant van het bos. 'Koen, daar staat een hutje.' Zeg ik met een bibber in mijn stem.