İLK OLARA MÜZİĞİ AÇIN.
Gerçekten... Biz neden aşık oluruz? Üzülmek için mi? Acı çekmek, hergün yıkılmak için mi? Yoksa sadece sevmek mi?
Yalnız kalırız. Yapayalnızızdır. Sonra hayatımıza biri girer. O kişinin bizi mutlu edeceğini düşünürüz. Ona güveniriz, ona yakınlaşırız, arkadaş oluruz, sonra ondan etkileniriz. Belki söyleyemeyiz. Hep onu düşünürüz. Kendimizin nedensiz bir şekilde gülümsediğimiz gözükür dıştan. Fakat büyük bir nedeni vardır. O. O bizim hayatımıza girdiğinden beri başka kimseyi sevemeyecek kadar onu severiz. Gülüşü bizi sarhoş ediyordur. Bizi hayata bağlayan odur. Kendimizi ona teslim etmişizdir.
Peki bir gün ne mi olur?
Yine eskisi kadar yapayalnız kalırız. Çünkü o bizi bırakmıştır. Aşkınıda alıp gitmiştir. Belkide hiç gelmemiştir. Biz bir rüya yaşamışızdır.
Bu kadar kolay mı? Bizi bırakıp gidemezdi... Çünkü kimse onu bizim sevdiğimiz gibi sevemezdi... Bize bir ümit vererek işkence yapmıştır. . .
Aşk bence budur. Üzüntü, acıdır. Yapayalnız kalmaktır. Yani benim yaşadıklarıma bakılırsa işte aşk...
