RAPE (On-going)

Chapter 1

Bata palang ako Hindi maikakaila ang kagandahang taglay ko, lumaking laging napupuri ng kahit na sinong taong nakaka kilala saken.

Ako nga pala si Riza Alcantara labing pito na taong gulang, lumaking walang nanay dahil sa maaga nitong pag panaw.

Ang aking ama ay isa lamang mag bubukid sa bukiran ng aking tiyo na kapatid ng aking ina.

Simple lang naman ang aking buhay, aral at bahay lamang ang aking inaatupag sa bawat araw na nag dadaan, pag walang pasok namay tutulong sa aking itay sa pag bubukid.

Hindi man kami mayaman, masasabi Kong mas mayaman pa ako sa mga mayaman dahil meron akong itay na sadyang mahal na mahal ako.

Hilig ko din ang sumali sa mga patimpalak sa eskwelahan man o barangay kaya masasbi ko na kilala ako sa aming lugar, madalas din naman akong nananalo sa mga ito dahil nadin siguro sa kagandahan Kong taglay na talaga namang nakakapukaw ng atensyon ng lahat.

Pero sa kaanyuan Kong ito may isang bagay na sadyang hinding hindi ko kayang kalimutan.

Isang bagay na kahit sino ay Hindi magugustuhan.

Isang bagay na hinding Hindi mo hahayaang mangyari sa iyo at kahit kanino man.

Labing pito, labing pito ako ng nagsimula ang lahat, siguro Hindi dito nag Simula kundi dito lumala.

Balik tayo kung saan ako nag Simula,.

Noong bata pa ako siguro akoy mga labing apat na taong gulang kung hindi ako nag kakamali, Hindi mawawala ang diskriminasyon, pag sasamantala sa aking pagkabata.

Sinaktan ng pisikal at kahit emosyonal.

Hindi ko alam kung paano ako lalaban, napapatanong nalang ako sa aking sarili may laban ba ako?.

Isa lamang akong musmos na walang tanging hiling kundi ang mabilhan ng mga laruang gaya sa iba, pero sadyang napaka daya ng tadhana,. Sa dinami dami ng tao sa mundo bakit sakin pa, bakit sakin pa? Bakit ako pa?

Labing pito ako, tuwing sasapit ang kadiliman kalapit ang pangamba na baka maulit, baka maulit ulit.

Umiiyak na lamang ako sa isang tabi hawak hawak ang isang litrato ng pinaka mamahal Kong ama.

Labing pito ako nun nung tuluyan ng pumanaw ang aking ama na laging nanjan sa tuwing akoy nangangailangan ng tulong.

Umiiyak sa isang tabi habang binabanggit ang mga katagang "aking ama bakit ako'y iyong iniwan?"

Habang dinidinig ang mga paang paparating sa aking direksyon, Hindi ko mapigilang pumikit na lamang at magdasal sa mga susunod na pangyayari.

"Hubad" ang katagang bawat gabi ko na lamang naririnig.

Habang nakatakip ang aking dalawang kamay sa magkabilang tainga Hindi ko maiwasang maramdaman ang hapdi ng bawat hampas Nito sa aking muka, at iba pang parte ng katawan.

"Hubad" galit na galit nyang pagbigkas.

Ayoko, ayoko na, sawa nako,.

Pag mulat ko saglit ng aking mga mata , aking natanaw ang limang lalaki na nakapalibot sa akin habang inaantay ang pagbagsak ng aking mga suot na damit.

Hindi pa man ito tuluyang nahuhubad ay agad nang pinunit ng aking tiyuhin ang bawat telang nakatakip sa aking katawan.

Binaboy nila ako, hinalikan, pinag saluhan, at kung ano ano pa.

Pagkatapos nila akong gamitin para pagrausan ay agad naman nila akong iniwan na parang walang nangyare.

Kinulong, ginapos na parang aso sa isang bakanteng lote sa gitna ng gubat kung saan walang sino man ang mag tangkang dumaan dahil narin siguro sa liblib Nito.

Alam ko! Hindi pa dito nag tatapos ang lahat, Hindi pa nag tatapos sa isang gabi na pag hihirap ang lahat ng ito, dahil habang ako ay nabubuhay alam Kong Hindi sila titigil.

Kailangan Kong lumaban pero pano? Paano? Iiyak nalang ba ako dito habangbuhay? Hindi kona kaya.

Kamatayan nalang ba ang sagot sa lahat ng ito?

Ikaw? Tulungan mo ako! Nag mamakaawa ako.

To be continued..........