Strings Of Valor

Chapter 1

I'm running.

No.

We are running.

Halos hindi ko na mahabol ang aking hininga sa kakatakbo habang pwersahan akong hawak-hawak ng aking kapatid.

Nadadaanan namin ang mga bahay kung saan kami lumaki at nagkaisip. Sobrang tahimik ng lugar, mahimbing na natutulog ang ilan, walang kamalay-malay sa gulong nangyayari sa labas ng bahay nila.

A battle of life and death.

Where me and my sister was stucked with.

My bare feet was in pain. I bit my lower lip as we continued running.

Hindi ko alam kung saan ba kami pupunta pero ang nasa isip ko ay makalabas kami sa lugar na ito ng buhay. Tinitingnan ko ang mga taong sumusunod sa amin habang tumatakbo ng mabilis.

Nakasuot sila ng mga maskara. Each one of them is shouting evil from their aura. Hindi ko mapigilan na matakot sa mga nakikita ko.

Mas lalo kong hinigpitan ang hawak sa kamay ng kapatid ko na nakahawak sa akin.

"We're almost there Ash. Konting tiis na lang." My sister said. I felt relieved at umaasa akong makakaligtas kaming dalawa sa kapahamakan.

But that moment was ended soon when I stumbled on a small rock.

Shit. I want to say that word out loud but I choose to say that in my head.

Pinilit kong tumayo pero napaupo agad ako sa sakit na naramdaman ko sa sugat sa tuhod ko.

It really is a bad fall, bad luck and we're dead.

Napabalikwas ako ng bangon sa aking kama.

What the hell is wrong with that dream?!

I was sweating and hardly to breathe. I felt my heartbeat that is beating fast for unknown reason.

I don't know why, maybe because of that stupid dream.

Augh. Hinawakan ko ang ulo ko ng saglit akong nahilo.

Recently, parati ko na lang yun napapaniginipan and after that I'll feel a bit dizzy. Hindi ko maintindihan kung anong pinapahiwatig nito sa akin.

It doesn't make sense at all!

I looked at my wall clock and it's 2:36 in the morning. At parang hindi na ako makakatulog ulit, napagdesisyunan ko na maglakad-lakad nalang muna sa labas ng bahay.

I got up in my bed and dirediretsong pumunta sa C.R. I did my morning rituals. I just toast some breads and I leave a note saying babalik lang ako after maglakad-lakad sa labas before leaving the house.

Masarap ang simoy ng hangin noong umagang yon.

So much peace for a starless night.

Nagstretch muna ako and then I off to walk. Phone in my hand and earphones in my ears, I started playing my favorite songs.

In the middle of the walk, I felt going home.

Parang hindi kasi ito yung daan kung saan palagi akong naglalakad kung gusto ko ng peace of mind. So going back to the path where I am from, to my surprise hindi ko alam kung nasaan ako.

Nawawala nga yata talaga ako.

Napunta ako sa lugar na parang abandonado pero meron namang naka-on na streetlights tapos yung mga lamp posts ng mga bahay. Parang abandonado lang dahil sa eerie feeling na nararamdaman ko sa lugar.