Źle mnie w złych ludzi tłumie. Płaczę, a oni szydzą.

Przecież wiem

Już, któryś z kolei raz pociągam z prawie pustej butelki. Picie miało wartość egzystencjonalną kiedyś, kiedy prawdopodobnie nie czułem zmartwienia, a byłem szczęśliwy.
Teraz to jedynie próba zapomnienia, że ma się coś na głowie, że ktoś myśli o sławnym poecie w taki sposób. Że tym kimś jest młody Słowacki, więc gorzej bo bardziej pulsujący ból.
Pomyśleć, że to jedynie moja wina, że to ten uganiający się za Marylami mężczyzna rozkochał w sobie młodego poetę, a na końcu zakochał się sam po uszy.
Pisał sprośne słowa na liścikach po francusku, nie raz otarł się ręką o moje udo, uśmiechał się zalotnie w moją stronę.
Dopiero kiedy poznałem go bliżej mogłem stwierdzić, że jest on delikatnym chłopcem, niestabilnym emocjonalnie, potrzebującym kochania.

"Bursztynowa poświata to złudzenie, tak na prawdę wszystko tu przypomina płomienie ognia.
Pensjonat w Paryżu, niegdyś płonący namiętnymi uczuciami, teraz jest stolicą naszych kłótni.
-Juliuszu, ja...
-Juliuszu, Juliuszu. - żachnął się młody. -Na każde twoje " Juliuszu" mam być w skowronkach? Nie jesteś nikim wyjątkowym, nie wiem za kogo się masz.
Faktem jest, że podobasz mi się, ale co to ma do rzeczy. Przesadziłeś Adam rozumiesz? Nie wiem dlaczego na to pozwoliłem i nie dałem ci w twarz. Ale teraz już nie ważne. Jutro wyjeżdżam. I nie szukaj mnie. Ta miłość jest chora i irracjonalna. Pasujemy do siebie bo jesteśmy chaosem, ale nie pasujesz do mojego życia i sposobu bycia. Bądź dalej idealnym poetą czy kim tam sobie chcesz. Dla mnie jesteś ścierwem i chamem. I to się nie zmieni."

Opróżniłem do końca butelkę z winem i zmierzwiłem włosy. Nie płakałem, bo płakaniem nic nie wskóram. Choćbym nie wiem, jak się starał jego sposób myślenia o mnie się nie zmieni. Ale mimo to, że o tym wiem i tak nie zapomnę Juliusza. Nie zapomnę jego delikatnych dłoni, które z biegiem czasu wbiły mi nóż w serce. Ale byłem sobie winny sam.