Hurts to love

3 κεφάλαιο

Αλκμήνη

Το βράδυ πέρασε και εγώ μάτι γαρίδα. Εκανα ερωτήσεις στον εαυτό μου που δεν μπορούσα να απαντήσω.

Ζωή: "Τι γίνετε;"

Τίποτα που να βγάζει νόημα, είπα από μέσα μου.

Ζωή: "Φαίνεσαι λίγο πεσμένη ή εγώ έχω παραισθήσεις;"

"Ε..όχι"

Ζωή: Τι σκέφτεσαι, τι σκέφτεσαι..άσε με να μαντέψω"

Κάτι ξεχνάω, αλλά τι;..αυτή η ερώτηση μου ήρθε όταν είδα την Ζωή, οπότε θα πρέπει έχει σχέση με αυτή. Αλλά ΤΙ;;;

Ζωή: "Αναρωτιέσαι τι εγινε με εμένα και τον Αρη"

Να τι ήθελα να ρωτήσω, καλά τι μπορεί να έκανε μέσα σε τρεις μέρες. Ενα καινούργιο παιδί ήρθε. Να ζήσει όσο μπορεί γιατί με αυτήν εδώ δεν τον βλέπω καλά. "Ναι, ακριβώς αυτό"

Ζωή: "Τον ξενάγησα σε όλο το σχολείο, αλλά δεν φαίνετε να είναι τόσο ανοιχτός χαρακτήρας"

"Μια χαρά θα είναι"

Τέλιωσε και αυτήν η μέρα, αφού τέλιωσα με τα μαθήματα, αν και τα μισά δεν τα καταλάβαινα. Ολή την ημέρα προσπαθώ να πετύχω τον αδερφό μου αλλά τίποτα, δεν τον έχω δει.

"Μαμά έχεις δει τον Ράιαν;"

"Είπε πως θα μίνει σε έναν φίλο του, γιατί έχει γεννέθλεια και έχουν να δουν έναν μαραθώνιο"

"Αα..εντάξει" Ωραία δικαιολογία, οπότε δεν θα τον δούμε σύντομα"

Δύο μέρες πέρασαν και δεν έχει έρθει ακόμα και δεν τον έχω πετύχει πουθενά. Ισως να μπορώ να βρω εγώ, έτσι κι αλλιώς τις τελευταίες μέρες βρίσκω διάφορα. Αυτό που θα κάνω μακάρι να μην το μάθει ποτέ. Πήγα να μπω μέσα στο δωμάτιο του, ξέρω 'προσωπικός χώρος' αλλά αυτή την φορά πρέπει, φυσικά αν το έκανε αυτός θα τον έβριζα. Πήγα να μπω μέσα στο δωμάτιο του, θα πρέπει να βρω κάτι που να με βοηθήσει. Τίποτα 'ασυνίθηστο' δεν υπάρχει, αλλά ίσως υπάρχει κάτι στον υπολογιστή του. Τον ανοίγω και το πρώτα πράγμα που βλέπω, φυσικά είναι το password, τέλεια αυτό μου έλειπε. Ενα τέταρτο είμαι εδώ και τίποτα. Μα τι μπορεί να έχει βάλει. Ολες τις γεννήσεις, όλα τα ονόματα αλλά κανένα δεν είχε αποτέλεσμα. Ισως να είναι η μέρα που τους γνώρισε αλλά δεν ξέρω πότε ήταν. Ατυχία και σήμερα. Καθώς έφευγα πήρε το μάτι μου μια φωτογραφία, εγώ ήμουν με τον αδερφό μου, όταν ήμουν δέκα. Είχαμε πάει σε έναν αγώνα ράγκμπι. Δεν είχαμε κάποια ξεχωριστεί ομάδα και όταν είχαμε είμασταν πάντα σε διαφορετική κάθε φορά. Ηταν η μέρα που είχαμε φάει τόσα χοτ-ντογκ που δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε καλά καλά. Ισως να είναι αυτό. Παίρνω τον υπολογιστή, σταυρώνω δάχτυλα και βάζω τον κωδικό. Αυτός ήταν αλλά με την τύχη που με δέρνει δεν πρόλαβα να δω τίποτα. Ακουσα βήματα έξω από την πόρτα και έτσι έκλεισα γρήγορα το υπολογιστή και κρύφτηκα κάτω από το κρεβάτι του. Ευτυχώς ήταν άδιο και χώρεσα. Ανοιξε η πόρτα και είδα τον αδερφό. Τώρα κρύφτηκα καλύτερα, γιατί τώρα δεν έπρεπε να με δει με τίποτα.

Ράιαν: "Ελα, όχι δεν την είδα. Ναι το ξέρω. Εντάξει, εννιά ηώρα στο παλιό γήπεδο".

Πιο παλιό γήπεδο, τόσα υπάρχουν, μια μετάφραση δεν βλάπτει. Ακουσα τα κουμπιά του υπολογιστή να πατιούνται το ένα μετά το άλλο. Ας ελπίσουμε να μην μίνει πολλή ώρα εδώ. Το πάτωμα ήταν κρύο, ησυχία είχε ακόμα κι αφού ήταν μέσα, πολύ περισσότερη από ότι φανταζόμουν. κλικ- κλικ, κλικ-κλικ, ΚΛΙΚ- ΚΛΙΚ, από που ακούγεται αυτό. Σαν μηχανισμό... Δυνάμωνε ΚΛΙΚ-ΚΛΙΚ ΚΛΙΚ-ΚΛΙΚ. Ενας ακομή να πέφτει, μια σφέρα που θαύτηκε και δεν θα ξαναβρεθεί. Τι ήταν αυτό, η καρδιά μου χτυπούσε. Με δύναμη και γρήγορες κινήσεις βγήκα από εκεί κάτω. Περίμενα να αντικρίσω τον αδερφό μου αλλά τελικά δεν τον είδα, πόσο μάλλον τον υπολογιστή. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το δωμάτιο. Οταν ηρέμησα πήγα να φάω με μητέρα μου, υποτήθετε πως δεν άλλαξε τίποτα. Ο αδερφός μου πως τα κατάφερε να το κάνει αυτό επί ένα χρόνο και δεν τον πήραν χαμπάρι.

"Θέλεις να σου βάλω να φας;"

"Ναι ευχαριατώ μαμά"

"Λοιπον τι γίνετε;"
Ωχ, έτσι αρχιζεί πάντα όταν θέλει να συζητήσουμε.

"Πως πάει το σχολείο;" κλασική ατάκα

"Καλά θα έλεγα" ακολούθησε για λίγο ησυχία.

"Δεν έχεις τίποτα άλλο να μου πεις;"

"Ναι, έχω. Πιο μετά θέλω να πάω στο βιβλιοπωλείο για να πάρω κάτι υλικά για μια εργασία."

"Μπορώ να πάω να τα πάρω εγώ, είναι μακριά."

"Ναι..γι'αυτό θα πάω με τον Ράιαν όταν έρθει."

"Καλά"

Πήγε 8:30, πρέπει να ξεκινήσω τώρα αν θέλω να το βρω. Λοιπόν, υπάρχουν δύο γήπεδα που έχουν κλείσει εδώ και χρόνια. Θα πρέπει να πάω τρέψοντας.

"Γεια μαμά"

Πήγα από δρόμους που σίγουρα ήξερα πως δεν θα δω κανέναν γνωστό, δεν θέλω να κινήσω υποψίες, ιδικά έτσι όπως τρέχω. Επρεπε να είχα ξεκινήσει νωρίτερα, τουλάχιστον τότε θα πήγαινα περπατόντας. Εφτασα στο πρώτο γήπεδο αλλά τίποτα μέχρί στιγμής. Οπότε ο
προορισμός αλλάζει. Πέρασε ένα τέταρτο αλλά έφτασα, ήταν το πιο παλιό και εγκαταλελημένο γήπεδο που μπορούσα να δω. Σε τι μέρη πηγαίνει τέλος πάντων, η ασφάλεια δεν βλάπτει κάποιες φορές.

VOTE, COMMENT, FOLLOW and DO NOT COPY

🍦🍰🍧🍨( ＾∇＾)
Καινούργοι χαρακτήρες θα έρθουν!