Μια δέκα επτάχρονη κοπέλα ζει μαζί με τους γονείς της και τον δέκα εννιάχρονο αδερφός της μέσα στα μεγάλα κτήρια και φώτα της πόλης. Από μικρή διάβαζε ιστορίες για έναν πρίγκιπα που θα έσωζε την πριγκίπισσα από το κάστρο και το είχε βάλει σκοπό να τ...
Ξέρετε αυτες τις ιστορίες με τους γενναίους πρίγκιπες, τις αβοήθητες αλλά πανέμορφες πριγκίπισσες που σώζουν και όλοι είναι στο τέλος με την γνωστή ατάκα 'και εκείνοι ζήσαν καλά και εμείς καλύτερα', δεν έχει καμιά σχέση με εμένα όλο αυτό το παραμύθι. Είμαι χαρούμενη που σταμάτησα να τα πιστεύω γιατί τώρα βλέπω την πραγματικότητα του κόσμου. Το όνομα μου είναι Αλκήνη και αυτή είναι η ζωή μου.
"Γεια, Αλκμήνη" φώναξε η Ζωή και με χαιρέτησε.
"Γεια" είπα κατσουφιασμένη
"'Ελα, τι έγινε, πρώτη μέρα σχολείο δεν είσαι χαρούμενη;"
"Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είμαι, δεν άλλεξε τίποτα".
"'Οχι ακόμα, γι' αυτό πρέπει να είσαι χαρούμενη. Καινούργιο ξεκίνημα, καινούργιες εμπειρίες..".
"'Οπως την προηγούμενη χρονιά που η πιο μεγαλύτερη εμπειρία ήταν όταν ένα περιστέρι με είχε κουτσουλήσει και διαλύσει το ολοκαίνουργιο μπουφάν μου;"
"Είχε πλάκα όμως, γελούσα για είκοσι ολόκληρα λεπτά".
Ναι, η αλήθεια είναι πως ήταν αστείο ειδικά όταν οι άνθρωποι δίπλα άρχισαν να απομακρύνινται. Μπήκαμε στην καινούργια μας τάξη, καθίσαμε στην καρέκλες μας και μπήκε ο καθηγητής μας μέσα με έναν νεαρό, καινούργιο παιδί. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν έδωσα καμιά απολύτος σημασία, αντιθέτος με την ζωή που ήξερα πως είχε καρφώσει τα μάτια της είδη σε εκείνον.
Στο διάλειμμα άρχισαν χάρης σε ένα βιβλίο που διάβαζε όταν καθόμασταν στα παγκάκια στο προαύλιο τους σχολείου. Φαίνετε πως η ιστορία της ξεκινάει. Με βάση την περιγραφή της Ζωής είχε πράσινα μάτια, όμορφο δέρμα και απαλά γκρι μαλλιά:
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
(Επειδή μου αρέσουν τα άνιμε θα σας τους δίξω με αυτόν τον τρόπο).
Αφού πήρα την πλήρη περιγραφή από την Ζωή, η πρώτη μέρα του σχολείου τέλειωσε. Θα έχει ίσως πλάκα αυτή η χρόνια με την Ζωή ερωτοχτυπημένη. Καθώς έφευγα από το γήπεδο στο οποίο έκανα τρέξιμο για γυμναστική 8:00 το βράδυ, έτοιμη να βάλω τα ακουστηκά μου και να του δίνω, ακούω πυροβολισμούς σε ένα μισό κατεστραμένο κτήριο. Κανένας άλλος δεν φαινόταν να το ακούει παρά μόνο εγώ, μα τι στο διάολο κουφοί είναι; Κάτι σίγουρα δεν πήγαινε καλά με εμένα σήμερα. Μπορεί να ήταν επικύνδινο ή μάλλον ήταν αλλά τι έκανα, πήρα τα χέρια από τα αυτιά μου και πήγα στο κτήριο. Ο ήχος δυνάμονε, ήταν σίγουρα αποστολή αυτοκτονίας. 'Ενας τύπος με μαύρα ρούχα, μαύρα μαλλιά πήγε να με πυροβολήσει αλλά του ήρθε κατευθείαν ένα πόδι στα μούτρα, έσκυψα και κρύφτηκα σε μια γωνία.. εγώ έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή αλλά μετά τα άνοιξα ξανά. Φαινόταν διαφορετικός μέσα σε λίγα λεπτά τους είχε βγάλει όλους νοκ ουτ. Στο τέλος με πλησίασε, έκλεισα τα μάτια αλλά όταν τα ξανά άνοιξα τον είδα να μου απλώνει το χέρι με ένα πρόσωπο γεμάτο μυστήριο. Δεν υπάρχει περίπτωσή να ήταν αληθινό, δεν-δεν γινόταν,..είχε γαλάζια λαμπερά μάτια και τα μαλλιά του ήταν άσπρα με μοβ, είχε κάτι σκουλαρίκια στο αυτί του που η αλήθεια ήταν ότι τον πήγαιναν και τα ρούχα του πολύ εντυποσιακά....αλλά όχι πρέπει να σταματήσω αυτές τις σκέψεις.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
(Σας το είπα...έτσι θα είναι οι εικόνες με τους πρωταγονιστές ANIME)* sorry αν σε κάποιον δεν αρέσουν, γούστα είναι αυτά*
Εγώ χώρις να μπορώ να μιλήσω, απλός καθόμουν και τον κοιτούσα σαν χάνος. Ευτυχώς πέρνει αυτός λόγο αφού βάζει τα δύο κατά μαύρα πιστόλια στη θήκες τους.
"Πως σε λένε;"
"Εμμ..Αλκμήνη" πήρα το χέρι του και με βοήθησε να σηκωθώ
"Και δεν μου λες, μπόρεσες και άκουσες τον ήχο;"
"Ε-ε ναι, δηλαδή είναι περίεργο γιατί μόνο εγώ τον άκουσα και...." κράτησα μια απόσταση ασφαλείας γιατί μπορεί να με έσωσε αλλά και πάλι δεν ήξερα ποιος ήταν. Το παρατήρησε και πριν εξαφανιστεί είπε 'είσαι ξεχωριστεί'. Το σίγουρο είναι ότι είμαι τρελή. Τι στο καλό το μυαλό μου, τα μάτια μου, τα αυτιά μου ήταν σίγουρα καλά, είμουν σίγουρα καλά; Πήγα σπίτι έφαγα μαζί τους βραφινό αλλά μόνο τρεις μπουκιές, δεν κατέβαινε τίποτα. 'Αρχισαν φυσικά τις ερωτήσεις σαν γονείς αλλά ο αδερφός μου τους σταμάτησε με 'δεν είναι τρίχρονο μπαμπά-μαμά'. Ο αδερφός συνήθως ερχόταν αργά στο σπίτι, αν και σε μια βφομάδα θα πήγαινε να μετακομίσει μόνιμα στο νέο, ολό δικό του σπίτι αφού είναι επισήμος δέκα εννιά. Σηκώθηκα από το τραπέζι πήγα στο δωμάτιο μου, ξάπλωσα και άρχησα να σκέγτομαι. Τι να ήταν άραγε αυτό, Θα μάθω ποτέ; ΠΡΕΠΕΙ έλεγε μια φωνούλα στην άκρη του μυαλού μου, ΠΡΕΠΕΙ.
{...}
Την επόμενη μέρα στο σχολείο την πέρασα θέτοντας ερωτήσεις στον εαυτό μου και με την αφήγηση του χθεσινού ονείρου της Ζωής. Κατά ρις δέκα το βράδυ βγήκα έξω υποτήθετε για να πετάξω τα σκουπίδια αλλά με τά πήγα μέχρι την πλατεία. Αν πας από τα αριστερά υσ βρεθείς σε μια περιοχή που δεν υπάρχει περίπου τίποτα αλλά εγώ κάτι περίμενα να βρω ή κάποιον. Τα φώτα αναβόσβηναν, ούτε σε θρίλερ να βρισκόμουν, πέρασα δύο πράσινους κάδούς. Τρεις άνθρωποι με χρωματιστές περούκες, μάσκες και με ρόπαλα ερχόταν κατά πάνω μου, είπαμε όμως πως δεν βρίσκομαι σε θρίλερ..τι γινόταν. Εγώ φρικαρισμένη πήρα ένα σίδερο που ήταν δίπλα στον κάδο και του το έφερα στο κεφάλι του πρώτου, ύστερα του έχοσα μια στην κοιλιά γρήγορα, βοήθησαν τελικά οι σειρές, τον είδα, τους άρχισε στο ξύλο και μετά έβγαλε ένα από τα κατάμαυρα πιστόλια του για να το τελιώσει.
