sanırım kuşlar söyledi 《konuşabildim》

Bilmem,hiç düşünmedim

Terk edilmiş ve yalnız bırakılmış bedenim,birilerini aramakla meşgul iken;ben hep ağlardım.

Neden ağlardım?
Yalnızdım.

İşte tam bu saatlerde,tüm benliğimin yalnız kaldığı saatlerde çatı arardım.

Küçük bir çatı arardım,oturup ağlamak için.
Bulurdum.Sessizce ağlardım.
Bazen bedenim bile duymazdı.

Bazenleri ise güneşin batışını izlemek için çıkardım çatılara;fakat güneş o sırada batıda olurdu.
Ben ise doğuda.

Ah bir de bunun için ağlardım.

Bir başka çatıya geçtim çok sürmeden.
Fakat,eğer arkamı dönseydim düşerdim.
Yapamadım. Korktum.
Ağladım.

Bir çatı bulamadım.
Bir uçurumun yanında buldum kendimi.
Hayır kendimi bırakıp benliğimi bulmayacaktım hayır.

Bunu şimdi yapamazdım.
Şimdi korkuyordum.

Burası güzeldi.
Buradan nefret ediyordum.

Bulutları kolaylıkla seçebiliyor,onlarla oynayabiliyordum.
Bu güzeldi.
Bulutlardan nefret ediyordum.

Korkutucu bir çığlık kulaklarımı tırmalıyordu.
Tanrım acıyordu.
Korkuyordum.

Bağıran güneşmiş,gitmek istemiyormuş.

Çünkü o da korkarmış.
Neden?
Karanlıktan.

Güneş güzeldi.
Güneşten nefret ederdim.

Yıldızlar olmadan uyuyamazdım.
Bu ikisi yıldızlarımı kapar öyle gelirlerdi.

Korkardım.
Yalnızdım.
Yardım eden var mıydı?
Bilmem hiç düşünmedim.
Kuşlar söylesin.