Melek

melek-2

Sabah uyandım. Önceki dgünden kalmış yorgunluğumu atamamıştım. Çıkmadım yataktan. İzin gününü fırsat bilip dün Nur'la konuştuklarımı düşündüm. O kadar da açık sözlü olunmazdı ki ama. Sizi gördükçe aşktan korkuyorum ne demektir lan. Neyse, şimdi dışarıdan görüleni değil de yaşadıklarımı düşünüp bir sonuca varmalıyım. Barışı gerçekten seviyorum benim için ismiyle bile bir farklılık katıyor. ''Barış'' babamın adı. Yani bu isimi taşıyan birinin annemle babamınki gibi bir aşkı da bana verebileceğini düşünüyorum belki de. Hayal , saçmalık falan ama onu sevmek için bir bahane değil mi işte. Ayrıca annemle babam çok küçükken tanışmışlar. Şu yılların eskitemediği aşklardanmış onlarınkisi. Böyle baya uzak bize yani. Barışla aramızdaki problem uzaklık. Farklı şehirlerdeyiz üniversitelerden dolayı. Ben hep okuyor he de çalışıyorum rahatım ama yoğunum. Görüşemiyoruz. Onun fırsat bulduğu zaman ben bulamıyorum benim fırsat bulduğum zaman o bulamıyor. Mesafeler aşka engel değildir diyen adamın ağzına sıçmak istiyorum  böyle bir durumda tabii. Neyse bunları düşünürken karnımın ne kadar acıktığını hissettim. Saat de 12 olmuş. İki saattir düşünmeme rağmen ne yapmam gerektiği hakkında bir fikir sahibi olamadım. Saçımı bulduğum bir tokayla tutturdum. Pijamalarim falan mutfakta kendi kendime kahvaltı hazırlanıyorum. Şarkılar mırıldanıyorum falan. Öyle de tipsizim ki anlatamam.O sırada kapı çaldı. Kim bu gibi laflarla söylenerek gittim açtım kapıyı. YOK ARTIIIK! . Karşımda Barış'ı görünce eşşekten düşmüşe döndüm. Sarıldım boynuna . Mutluluktan çıldıracaktım. Tabi heycandan unuttum tipi kılığı. O şaşırdı öyle göünce ama pek de umursamadım. İçeri girdi o gelmişti ama arkasında biri daha vardı sanki anlam veremedim. O da ne! Kalbim dayanmayacaktım artık. Üzerinde ''yanında olamadığım zamanlar sarılman için'' yazan koskoca bir peluş. Mutluluktan ölecektim. Neyse Barışla beraber güzel bir kahvaltı yaptım. Beraber film izledik her şey rüya gibiydi. Telefonları kapattık birbirimizden başka kimseyi düşünmedik. Bu gün bitsin istemiyordum. Ama akşam olmuştu . Yarın iş günüydü ve onun da final haftasıydı. Bana böyle bir surpriz yapması bile şaşırtıcıydı. Hiçbir sorundan söz etmedik günün tadını çıkarttık. Sonra gitti. Telefonumu falan açtım direk fotoğrafını çektim peluşun attım instagrama . Kıskansınlar diye. Hemen Nur aradı. ''Ohaaa'' çığlıklarıyla. Kıskançlıktan ölekcek sandım. Konuştuk anlattım her şeyi. Sonra evi topladım giysilerimi ayarladım ve odama geçtim. Barış'ı aradım. Öylesine mutluyum ki gibisinden şeyler konuştuk. Sonra peluşuma sarılarak uyudum. Sizlerde kıskanabilirsiniz :))) -instagram sdnrbci7